To ΑΣΕΠ του 21ου αιώνα. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Το «σχέδιο ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία» η «η έκθεση Πισσαρίδη» συζητήθηκε πολύ. Πολλά μπορεί κανείς να κριτικάρει στο εν λόγω σχέδιο με βασικότερη αδυναμία του την απουσία μιας συνεκτικής πρότασης για την προστασία των αδύναμων, σε μια εποχή που τα δεινά που επιπίπτουν σ’ αυτούς είναι σφοδρότατα και συνεχή.

Σε επιμέρου σημεία της, η έκθεση περιλαμβάνει αξιοπρόσεκτες επισημάνσεις και συστάσεις. Χωρίς να διεκδικεί την πληρότητα μιας επιστημονικής ανάλυσης του διοικητικού προβλήματος της χώρας, επισημαίνει ορισμένα καίρια διοικητικά ζητήματα. Εξ αυτών, η μεγαλύτερη βαρύτητα δίνεται στο ζήτημα της διοίκησης του ανθρώπινου δυναμικού στο δημόσιο. Από τα θέματα που συγκροτούν αυτό το ευρύ πεδίο, η έκθεση επικεντρώνονται στο ζήτημα των προσλήψεων και των προαγωγών και προσπαθεί να προσδιορίσει τον ρόλο του ΑΣΕΠ εν σχέσει προς αυτό.

Στην έκθεση αναφέρεται επί λέξει: «Ένα γενικότερο μέτρο που θα ενισχύσει τη δημόσια διοίκηση είναι να συγκεντρωθούν στο ΑΣΕΠ, κατόπιν της κατάλληλης αναβάθμισής του, όλα τα ζητήματα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, όπως οι προσλήψεις, η κινητικότητα, η αξιολόγηση και η μισθοδοσία. Το ΑΣΕΠ θα πρέπει, δηλαδή, να αναβαθμιστεί σε διεύθυνση διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού (Human Resources) για όλη τη δημόσια διοίκηση, παρακολουθώντας και συντονίζοντας όλες τις σχετικές διαδικασίες. Με το ισχύον σύστημα, οι διαδικασίες είναι διεσπαρμένες μεταξύ του ΑΣΕΠ, του Υπουργείου Εσωτερικών, και άλλων υπηρεσιών».

Συνηγορώ υπέρ της πρότασης αυτής ως της μόνης δυνατής προκειμένου να οδηγήσει στην αποκοπή του ομφάλιου πελατειακού λώρου που συνδέει την κυβέρνηση (διάβαζε και: το πολιτικό σύστημα, εν συνόλω) με την δημόσια διοίκηση. Ένα σύγχρονο ΑΣΕΠ θα πρέπει να έχει όχι μόνον το σύνολο των αρμοδιοτήτων που συνθέτουν μια σύγχρονη διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού αλλά και τα μέσα, τις δυνατότητες να ασκήσει αυτές τις αρμοδιότητες.

Η κεντρική κυβέρνηση, όπως γίνεται στις χώρες που έχουν αναπτυγμένα συστήματα διοίκησης ανθρώπινου δυναμικού, θα έχει την ευθύνη της δημιουργίας του κατάλληλου ρυθμιστικού πλαισίου όπως και την παρακολούθηση της εφαρμογής και την αξιολόγησή του.

Προφανώς η μετάβαση από το συγκεντρωτικό και πελατειακό σύστημα σ’ ένα αξιοκρατικό δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Θα χρειαστεί πολλή προσπάθεια και επιμονή στην τήρηση ενός άλλου πολιτικού σχεδίου.

Σημαντική, όμως, είναι η αρχή. Και η αρχή που η κυβέρνηση, με τυμπανοκρουσίες, εξήγγειλε και αφορά σ’ ένα νομοσχέδιο που εισάγεται προς ψήφιση τις επόμενες μέρες, δεν είναι εκείνη που θα οδηγήσει στον δρόμο της ανάπτυξης και της αξιοκρατίας. Ενώ ο προηγούμενος Υπουργός Εσωτερικών προσπαθούσε να μας πείσει ότι πρόκειται για αλλαγή Παραδείγματος στην οργάνωση και λειτουργία του ΑΣΕΠ, αυτό που είδαμε, στο τελικό σχέδιο του νόμου, δεν ήταν παρά η διευθέτηση ορισμένων τεχνικών και διαδικαστικών ζητημάτων που έχουν, μεν, την αυτονόητη αξία τους, αφού διευκολύνουν την καθημερινότητα της Αρχής, δεν συνιστούν, όμως, την μεταρρύθμιση θα ανοίξει τον δρόμο σε μια νέα εποχή για το ΑΣΕΠ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε να πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων, υποδείξεις και συμβουλές ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων. Είναι, όμως, αν μη τι άλλο, φαιδρό τις ίδιες ημέρες που ο Πρωθυπουργός και μείζονες υπουργοί του μας διαβεβαίωναν για την πλήρη εφαρμογή του «Σχεδίου Πισσαρίδη», μια κεντρική του σύσταση να αγνοείται τόσο επιδεικτικά.

Έστω και την ύστατη στιγμή ο νέος Υπουργός Εσωτερικών μπορεί να προχωρήσει σε διορθωτικές αλλαγές που θα δώσουν στο ΑΣΕΠ την προοπτική και την δυνατότητα να αποτελέσει μια Ανεξάρτητη Αρχή που θα ολοκληρώσει το όραμα του Α. Πεπονή. Θα είναι κρίμα να χαθεί μια ευκαιρία ανάταξης του ανθρώπινου κεφαλαίου που τόσο πολύ ανάγκη έχει η ελληνική κοινωνία.

Δημοσίευση από “political.gr”