Tα επώνυμα και τα επώδυνα. Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ

Όταν πυροβόλησε το όνειρο

η σφαίρα εξοστρακίστηκε

και μπήκε στην καρδιά του

…γι’ αυτό, όσο τουλάχιστον θα ζεις,

πρόσεχε μήπως σε βρούνε ξαπλωμένο

…να βάλετε τις φωνές σας στο αθόρυβο

Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Μεταμοντέρνες αυταπάτες

Πολύς λόγος, και περισσότερος αχός, γίνεται τελευταία για την περιβόητη Αριστερή Διακυβέρνηση,τη Δημοκρατική Συμμαχία για να φύγει η Δεξιά ή μάλλον, κατά τις δηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, “για να φύγει νύχτα ο Μητσοτάκης” [λες και ο Κ. Καραμανλής δεν ήταν και δεν είναι εκπρόσωπος της Δεξιάς].

Μ’ αυτά και μ’ αυτά αναρωτιέμαι για το ποιός είναι σήμερα ο αριστερός πολιτικός που επιθυμεί να συνεργαστεί με τον Σοσιαλδημοκράτη για «να αλλάξουν τον κόσμο» [sic]

Είναι αριστερός πολιτικός αυτός που σιωπά σαν αμνός για τα λάθη/εγκλήματα των δικών του [λόγω κομματικού κόστους],αλλά ουρλιάζει  σαν λύκος για τα ανομήματα των άλλων;

Αυτός που αρνείται κάθε ευθύνη γιατί θεωρεί ab initio τον εαυτό του ιστορικά δικαιωμένο[;] και τους άλλους από τη φύση τους[sic] ενόχους;

Αυτός που ταυτίζει [;] τη δράση του με ήρωες της δημοκρατίας, της Αντίστασης, του πολέμου, ενώ ποτέ δεν έχει ο ίδιος  θυσιάσει κάτι στους αγώνες της Πατρίδας;

Αυτός που θέτει σε κίνδυνο τ’ ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών στο όνομα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων επιμέρους- συμπαθών στον ίδιον-ομάδων;

Αυτός που ανέχεται ή κι εκθειάζει αντικοινωνικές πράξεις για να στηρίξει τη θεωρία της «επαναστατικής αντικανονικότητας»;

Αυτός που καλλιεργεί κλίμα κοινωνικών εντάσεων κι εκ-ρήξεων για να κρατάει «ζεστό» το ακραίο του κομματικό κοινό;

Αυτός που επιχειρεί κατ’ απομίμησιν να φαίνεται σαν  μετριοπαθής αλλά η υποκριτική του εξαϋλώνεται όταν καλείται να υπερασπιστεί ακατ-ανόητες κομματικές σκοπιμότητες;

Προφανώς υπάρχουν κι άλλες ενδεικτικές στάσεις κι απόψεις πολιτικών στελεχών που δηλώνουν «αριστερό»,ίσως για να γίνουν αρεστοί στον κομματικό τους μηχανισμό, αλλά οι οποίοι στο βάθος- βάθος[ της ψυχής τους ή της προσωπικής τους πορείας] μόνο στην Αριστερή ηθική και ιδεολογία δεν πιστεύουν..

Αυτή την ψευδο-Αριστερά ονειρεύεται ο έλληνας αριστερός; Γι’αυτήν δώσανε τη ζωή τους οι αριστεροί τα δύσκολα χρόνια;Για την Αριστερά που εκφύλισε όλα τα ‘’ευ’’ του ηθικού ζητήματος σε ‘’άνευ’’ του κυβερνητικού αφηγήματος;

Για την εύκολη Αριστερά των πολιτικών τρικ [εξαγγελίες, χάρες, παροχολογίες],για την ευκίνητη Αριστερά των πολιτικών ελιγμών[με όλους κι εναντίον όλων δίχως αρχές],για την ευμενή Αριστερά των πολιτικών[προσωπικών;] εκδουλεύσεων, για την εύπιστη[;] Αριστερά των πολιτικών ανοιγμάτων[κάτω από τις Γέφυρες],για την ευπαθή Αριστερά της γκάφας και της αυτοδιάψευσης, για την ευχάριστη Αριστερά σε Ρότσιλντ, Πάπα, ΝΑΤΟ και Τράμπ, για τη [δήθεν] ευσυγκίνητη Αριστερά για τα πάθη του λαού[με το κομμάτι κι αναλόγως της ιδιότητας του παθόντος],για την ευάλωτη Αριστερά σε κόλακες και κόρακες, για την ευπρόσδεκτη Αριστερά σε σαλόνια εφοπλιστών και επιχειρηματιών, για την ευρηματική [sic] Αριστερά σε δικαιολογίες και συγκαλύψεις, για την ευθυνοανεύθυνη Αριστερά που χρησιμοποιεί το νόμο περί ευθύνης υπουργών για να μη λογοδοτήσουν οι επίορκοι δικοί της, για την ευλαβική Αριστερά που παίζει ‘τον παπά’ με την Εκκλησία, για την εύληπτη[sic] Αριστερά που ουδείς αντιλαμβάνεται «που το πάει», για την ευάριθμη[;] Αριστερά που διώχνει τους αριστερούς για ν’ αγκαλιάσει νεο-δεξιούς και αδέξιους, για την εύθυμη Αριστερά με τα αστειάκια  των non papers και τα χαζοχαρούμενα σποτάκια, για την ευήθη Αριστερά που έτσι πιστεύει ότι θα κερδίσει τις εκλογές επειδή οι άλλοι είναι «δεξιοί, για την ευτυχή εντέλει Αριστερά που το μόνο που φαίνεται να την ενδιαφέρει είναι να επανεκλεγούν οι ίδιοι ευλύγιστοι ‘αριστεροί βουλευτές’;

Μπορούμε  ν’ αναστοχαστούμε ζητήματα ,όπως εάν νοείται «πραξικοπηματική αριστερή Δημοκρατία», εάν η Αστική Αριστερά έχει βαθμίδες εξέλιξης [και ποιές;] ,ή ακόμα εάν ο κυβερνητικός ρεαλισμός ταυτίζεται με τον οπορτουνισμό κι εάν ‘ ο ριζοσπαστισμός μέσα στο ριζοσπαστισμό’ είναι συμβατός με το μετασχηματισμό ενός αμιγώς[;] αριστερού κόμματος σε κόμμα Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν η αισιοδοξία είναι πάντοτε «επαναστατική» ή εάν συνιστά –κατά Κούντερα- το όπιο του λαού. Μπορώ όμως να ισχυριστώ ότι η Αριστερά αποτελεί σήμερα ένα θεμελιώδη πυλώνα της Δημοκρατίας, έναν κρίσιμο παράγοντα του Κοινοβουλευτισμού και μια ισχυρή δύναμη ελπίδας μέσα στην κοινωνία.

Τον επαναπροσδιορισμό και την οριοθέτηση της πολύ-τιμης και πολύ-φερνης Αριστεράς θα αναζητήσουμε με αρνητικό τρόπο: τί, δηλαδή για εμάς τους υπέρμαχους της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς, «δεν μπορεί να είναι Αριστερά’» σήμερα.

-Δεν νοείται π.χ Αριστερά του τραμπουκισμού, του εξυπνακισμού,της εύκολης ατάκας, των κλισέ και της διγλωσσίας, της ψευτομαγκιάς, της κλωτσιάς από πίσω και της γροθιάς από μπρος. Αυτό το είδος «αριστερών αγωνιστών» δεν το θέλει κανείς, ούτε καν οι ίδιοι οι παραδοσιακοί αριστεροί των αγώνων, και κυρίως το απεχθάνεται η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, ανεξαρτήτως του ποιό κόμμα ψηφίζει ο καθένας. Η Αριστερά πολεμάει τους πολιτικούς της αντιπάλους με τα οράματα, τις ιδέες και τα παραδείγματά της κι όχι με ύβρεις και δολοπλοκίες.

-Δεν «αποκεφαλίζει» η Αριστερά όποιον εξέχει, ευαγγελιζόμενη γενική ισοπέδωση, αλλά συγκεφαλαιώνει, για λόγους εθνικού και δημοσίου συμφέροντος, ό,τι ωφελεί.

-Δεν δημιουργεί νέες ανισότητες στο όνομα του συμψηφισμού,αλλά μειώνει τις υπάρχουσες.

-Δεν αμφισβητεί, ούτε υπονομεύει τους θεσμούς της Δημοκρατίας, αλλά τους σέβετε, τους προστατεύει και τους βαθαίνει.

-Δεν ασχημονεί κατά των διαφωνούντων με την πολιτική της, αλλά αναζητεί συναινέσεις.

-Δεν λαϊκίζει «θα δώσουμε την εξουσία στο λαό», αλλά και δεν λαμβάνει αντι-λαϊκά μέτρα.

-Δεν εξαγγέλλει «μέτωπα» κατά των άλλων, αλλά ελέγχει τους πολιτικούς της που δεν είχαν «καθαρό μέτωπο» [και χέρια].

–

-Δεν εγκλωβίζει φθαρμένα πρόσωπα σε παλαιοκομματικά σχήματα συνεργασίας, αλλά απεγκλωβίζει νέες δυνάμεις προόδου και δημιουργίας.

-Δεν συντηρεί «κυκλώματα εξουσίας», με το πρόσχημα της ασπίδας απέναντι στα κυκλώματα των εχθρών, αλλά καταργεί κάθε υπόγεια συναλλαγή και διαπλοκή.

-Δεν παραμορφώνει την Ιστορία για λόγους σκοπιμότητας, αλλά μορφώνει τους νέους για να διαβάζουν και να κατανοούν σωστά τα ιστορικά  γεγονότα.

Το αποτύπωμα της Αριστεράς στην κοινωνία του και στις επικείμενες εκλογές του 2023 πρέπει να είναι καθαρό, αποκαθαρμένο από διχαστικές ιδεοληψίες και το αποτύπωμα στην πολιτική πρέπει να είναι ηθικό, αποδαιμονοποιημένο από εξαρχής αθώους κι από χέρι ενόχους. Η εποχή των επάρατων και των τεράτων ή και των ξενόδουλων έχει παρέλθει, ελπίζω ανεπιστρεπτί, και σε κάθε περίπτωση δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογεί κάποιος με πολιτικά ξεπερασμένους όρους. Ούτε η Δεξιά,ούτε η Αριστερά είναι ίδιες όπως ήσαν το 1950,ή το 1974. Αν όμως πιστεύουν και οι μεν και οι δε ότι παραμένουν ίδιες κι απαράλλαχτες οφείλουν να ενημερώσουν σχετικά τον ελληνικό λαό για να εισπράξουν τα επίχειρα της απολίθωσης.

Το στοίχημα της Αριστεράς του μέλλοντος δεν είναι μόνο να κερδίσει τις εκλογές αλλά κυρίως να αποκαταστήσει το όνομά της μέσα από διαυγείς διαδικασίες αυτοκάθαρσης κι ανανέωσης, δηλαδή γνήσιου μετασχηματισμού.

Παλιά πρόσωπα σε νέους ρόλους και νέα πρόσωπα σε παλαιούς ρόλους δεν συγκινούν πλέον κανέναν [αριστερό ή μη].

ΥΓ. Είναι ιστορικά, θεωρητικά, πολιτικά και ιδεολογικά δυσχερές να κρίνουμε ποιές «συν-εταιριστικές» κυβερνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΝ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχαν χαρακτηριστικά «τερατογένεσης» και προφανώς ποιά στοιχεία του παρόντος συγκλίνουν στην υιοθέτηση ή απόρριψη τέτοιων μορφωμάτων τρικέφαλης ηγεσίας ή διπολικής  περίπτωσης Δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάϋντ. Επειδή η απόσταση ανάμεσα στις μεταμορφώσεις και στις παραμορφώσεις είναι μικρή χρειάζεται ψυχραιμία στην αξιολόγηση παρόμοιων κινήσεων [τουλάχιστον  ως προς τα λεγόμενα αριστερά κόμματα].

Η, έστω έμμεση κι εκ του πλαγίου, δημόσια συζήτηση για Κυβερνήσεις συνεργασίας έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Προσκρούει όμως σε κομματικές και ιδεολογικές αντιλήψεις που ήσαν κυρίαρχες στη Μεταπολίτευση.

Το έχω επισημάνει και στο παρελθόν.

Επειδή η βελτίωση της ζωής των πολιτών είναι αυτή που δικαιώνει τα οράματα κι όχι οι μυστικές συμφωνίες των ηγεσιών, επειδή η κοινωνική πραγματικότητα επιβραβεύει τις ιδέες κι όχι τις όποιες «γραμμές», επειδή ο εκδημοκρατισμός του συγκεντρωτισμού είναι αδύνατος, όσοι κομματικοί φορείς θα θελήσουν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα μιας διακομματικής διακυβέρνησης θα πρέπει προηγουμένως να έχουν αποβάλλει τα παλιά τους χαρακτηριστικά.

Συγκατοίκηση, συνεννόηση, κατανόηση, συνέργεια κομμάτων με υποβόσκουσα την ταξική πάλη όχι μόνο θα καταστεί αναποτελεσματική αλλά σε μεγάλο βαθμό θ’ αποδειχτεί και επικίνδυνη. Το ζητούμενο για την Ελλάδα στη μεταπολεμική εποχή είναι η εθνική ακεραιότητα, η ασφάλεια και οι ελευθερίες, η κοινωνική δικαιοσύνη, η εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών, η στήριξη των αδύναμων,η ισόρροπη ανάπτυξη και όχι βέβαια τα πειράματα νέων διχασμών ή τριχασμών.