Συνεργασίες και αυτονομίες. Του Γιώργου Μπουλμπασάκου

Από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, πιθανολογείται η αδυναμία σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης στις επόμενες εκλογές. Το γεγονός αυτό έχει πυροδοτήσει την πολιτική συζήτηση για το ζήτημα των συνεργασιών. Η Ν.Δ., η μεγάλη χαμένη, ξορκίζει αυτή την περίπτωση και επισείει τον κίνδυνο της αποσταθεροποίησης της χώρας. Την πολιτική της μοναξιά θέλει να την κάνει εθνικό ζήτημα.

Στον χώρο της προοδευτικής αντιπολίτευσης, διακινούνται σενάρια, εμπλέκονται πρόσωπα και συλλογικότητες και η συζήτηση από τα ουσιαστικά περνάει στο επίπεδο επικοινωνιακής διαχείρισης. Στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης έχουμε ορισμένες περιπτώσεις κυβερνήσεων συνεργασίας. Αφορά γενικά όλα τα κόμματα, και το αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία θα το χαρακτήριζα αρνητικό.

Η συμμετοχή σε αυτές του ΛΑΟΣ και των ΑΝ.ΕΛΛ. νομιμοποιεί την Ακροδεξιά στην κοινωνία και αμβλύνει τη δημοκρατική εγρήγορση σε τέτοια πολιτικά υποκείμενα. Ιδιαίτερα τώρα, που σε παγκόσμιο επίπεδο διεκδικούν και σε πολλές περιπτώσεις πετυχαίνουν την πολιτική εκπροσώπησή τους στην εξουσία.

Από την άλλη οι κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, και είχαμε τέτοιες, δυσφήμησαν τις συνεργασίες και απαξίωσαν πολιτικές και προγράμματα. Είναι λογικό λοιπόν «όταν καείς στον χυλό να φυσάς και το γιαούρτι». Δεν θα με απασχολήσει εν προκειμένω το διαφαινόμενο αδιέξοδο της Ν.Δ. Οι διεργασίες στον χώρο της προοδευτικής αντιπολίτευσης έχουν ενδιαφέρον και οφείλουμε όλοι να έχουμε σαφή και καθαρή θέση.

Η συγκρότηση εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου απέναντι στο κυβερνητικό αφήγημα συνιστά προτεραιότητα και αναγκαιότητα για την κοινωνία. Εδώ δεν πρέπει να εμφιλοχωρούν λογικές blame game, νεφελώδεις διακηρύξεις και μονοθεματικές συγκρούσεις. Φυσικά η συνεργασία σε επίπεδο κοινοβουλευτικό δεν αποτελεί πρόκριμα, αλλά έχει τη δική της συμβολή και παράγει αποτελέσματα όταν ασκείται υπεύθυνα και δημιουργικά.

Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής έχει δώσει τέτοια παραδείγματα και επιπλέον έχει σταθερό μέτωπο απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Είναι η μεγαλύτερη δύναμη στον προοδευτικό χώρο και μπορεί να γίνει η ατμομηχανή της ανατροπής και της αλλαγής που χρειάζεται η χώρα. Εχει ένα πλούσιο προγραμματικό πλαίσιο το οποίο καθημερινά εμπλουτίζει και το προσαρμόζει στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.

Στη βάση πρέπει να δουλεύονται οι μελλοντικές συνεργασίες και καθημερινά να δοκιμάζονται στις εκπροσωπήσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτοδιοίκηση, σωματεία, ομοσπονδίες, επιμελητήρια. Μετά ακολουθούν οι αναγκαίες συγκλίσεις στα μεγάλα μέτωπα της πολιτικής. Η καθημερινή επίκληση της συνεργασίας και ειδικότερα ο τρόπος εκπροσώπησης της κοινωνικής αντιπολίτευσης δημιουργούν την εντύπωση ότι βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο.

Ευθύνη της προοδευτικής αντιπολίτευσης είναι να στείλει ένα σαφές μήνυμα στην κινδυνολογία της Ν.Δ. για αποσταθεροποίηση. Υπάρχει άλλος δρόμος και είναι εφικτός.

Δημοσιεύθηκε στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ των ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ