Τα καλά και συμφέροντα. Του Θόδωρου Μαργαρίτη

Είχα τοποθετηθεί από το πρώτο λεπτό ενάντια στην Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Είχα πάρει μέρος μάλιστα και στην πρώτη εκδήλωση αλληλεγγύης στο Σύνταγμα προς τον Ουκρανικό λαό.

Οι εξελίξεις έδειξαν την αγριότητα του Πούτιν αλλά και λάθη της Ουκρανικής ηγεσίας. Στο δρόμο συνειδητοποίησα για μία ακόμα φορά την ματαιότητα των πολεμικών αναμετρήσεων όταν από πίσω κρύβονται βρώμικες οικονομικές μπίζνες και τρελά κέρδη της «οικονομίας του πολέμου». Σε αυτά είχαν μιλήσει ιστορικά οι αναρχικοί και ο επαναστατικός ντεφαιτισμός του Λένιν στην Ρωσία του 1917.

Νεκροί στρατιώτες και χαροκαμένες οικογένειες για οικονομικά συμφέροντα ντυμένα με εθνικά λογύδρια. Στον πόλεμο τρέχουν συνήθως τα παιδιά των φτωχών και από πίσω οικονομικές σκοπιμότητες και κέρδη από τις πολεμικές νίκες. Ωστόσο στην Ουκρανία-είτε έτσι είτε αλλιώς- το καθεστώς Πούτιν είχε παραβιάσει κάθε κανόνα του διεθνούς δικαίου και επιδίωξε την εξόντωση μίας ανεξάρτητης χώρας. Είναι αλήθεια πάντως ότι τα παιχνίδια των Δυτικών για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ έριχναν λάδι στην φωτιά. Και κάποια στιγμή αφού η οικονομία του πολέμου πουλάει όπλα και κερδίζει δισεκατομμύρια τα πράγματα ήρθαν σε ένα όριο.

Ήρθαν οι σπάνιες γαίες και ο ορυκτός πλούτος της Ουκρανίας στην ημερήσια διάταξη. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ αφού στο νέο σκηνικό δεν διαμεσολαβούν πια οι παραδοσιακοί πολιτικοί αλλά οι ίδιοι οι καπιταλιστές, κάνει ανοιχτά τις μπίζνες (όπως ο ίδιος λέει) και παζαρεύει με τον Ζελένσκι τι θα πάρει. Κλείνει παράλληλα και το μάτι στον Πούτιν όπως επιβάλει το «πρωτόκολλο» των αυταρχικών ηγεσιών.

Ο Ζελένσκι δεν μπορεί και δεν θέλει να πουλήσει μπίρ παρά την Ουκρανική περιουσία και αντιστέκεται. Τράμπ και Βάνς συμπεριφέρονται σαν αφεντικά και ταπεινώνουν τον Ουκρανό ηγέτη. Σωστά αντιδρά η Ευρώπη. Ωστόσο χρειάζεται Ευρωπαϊκό σχέδιο ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ που τόσα χρόνια δεν υπάρχει. Ίσως τώρα έστω και με βίαιο τρόπο υποχρεωθεί να διαμορφωθεί. Η περίφημη Δυτική συμμαχία έχει πάει στο ράφι. Γιατί τα παιχνίδια συμφερόντων άλλαξαν αφεντικά. Αλλά έτσι ο κόσμος ούτε καλύτερος γίνεται ούτε πιο δίκαιος. Πολύ περισσότερο όταν η δυσοσμία του ολοκληρωτισμού βρωμάει και στην Ουάσιγκτον και στην Μόσχα.

Τώρα η στήριξη στην Ουκρανία είναι αναγκαίος μονόδρομος αρκεί και το Κίεβο να αντιληφθεί ότι όταν δεν γίνονται κάποιοι συμβιβασμοί στην κατάλληλη στιγμή έρχεται μετά η ήττα. Κάτι μάθαμε και εμείς από το Κυπριακό.

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.dnews.gr