Στερεότυπα. Της Άννας Παπαδοπούλου

Οι έννοιες της «πατρότητας» και της «μητρότητας», με το ειδικό βάρος που αυτές φέρουν, έχουν επιστρατευτεί το τελευταίο διάστημα στον δημόσιο λόγο ως ασπίδα άμυνας έναντι του επικείμενου νομοσχεδίου για την ισότητα στο γάμο και την τεκνοθεσία.  Υποστηρίζεται πως οι έννοιες του πατέρα και της μητέρας βάλλονται από τις σχετικές ρυθμίσεις, δέχεται πόλεμο η «φυσιολογική» οικογένεια, ο πυρήνας της κοινωνίας μας, και η τυχόν ψήφιση του νομοσχεδίου θα οδηγήσει στην κατάρρευση του πολιτισμού μας. Πρόκειται για συνοπτική και κόσμια παράθεση όσων, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρονται.

Αρχικώς, ο δυτικός πολιτισμός αντιμετωπίζει ήδη σημαντική οικονομική και κοινωνική κρίση. Καθημερινά στη χώρα μας η ειδησεογραφία κατακλύζεται από περιστατικά γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας, παραβατικότητας των ανηλίκων, με ωμή βία και σχολικό «bullying», σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης ανηλίκων και πολλών ακόμη νοσηρών συμπτωμάτων μίας κοινωνίας που νοσεί. Συμβαίνουν πολλά πίσω από τις κλειστές πόρτες της «αγίας» πυρηνικής οικογένειας και είναι αρκετά πια τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας και όχι μόνο που έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αναδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος.  

Στο πλαίσιο αυτό, έχουμε μάλλον πολλούς λόγους να ανησυχούμε για την – εν εξελίξει – «κατάρρευση του πολιτισμού μας» και σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνεται η μη θεσμοθετημένη ισότητα στο γάμο. Εάν η «παραδοσιακή» ελληνική οικογένεια, όπως την αντιλαμβάνονται οι πολέμιοι του νομοσχεδίου, δέχεται επίθεση, αυτή δεν προέρχεται σίγουρα από τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.  Τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας των γονέων, η αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις μηνιαίες υποχρεώσεις τους, στις πραγματικές ανάγκες, αλλά και στις διαρκώς αυξανόμενες κοινωνικές απαιτήσεις, η έλλειψη ποιοτικού χρόνου και επικοινωνίας είναι κάποιοι από τους παράγοντες που δοκιμάζουν τον θεσμό της οικογένειας και οδηγούν τους γονείς στο χωρισμό ή σε τοξικές καταστάσεις και τα παιδιά σε συναισθηματικά προβλήματα και αντικοινωνικές συμπεριφορές.

Με άλλα λόγια, οι έντονοι φόβοι και ανησυχίες που εκφράζονται σε σχέση με την ισότητα στο γάμο, στο βαθμό που αφορούν την αποδόμηση της «παραδοσιακής» ελληνικής οικογένειας, είναι προσχηματικοί. Η κρίση στην ελληνική οικογένεια είναι υφιστάμενη, συστημική και ταξική, και δυστυχώς δεν «κόπτονται» για αυτήν το ίδιο εκείνοι που θα έπρεπε.

Όσον αφορά τη δήθεν καταστροφική για ένα παιδί έλλειψη του προτύπου του πατέρα και της μητέρας, είναι σαφές πως πρόκειται για περίπτωση επίκλησης στο συναίσθημα και όχι σε λογικά επιχειρήματα. Στα τελευταία έχουν απαντήσει αρκετές επιστημονικές μελέτες στο εξωτερικό και έχουν καταλήξει πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν επηρεάζει τη συναισθηματική και κοινωνική ανάπτυξη του τέκνου. Πρέπει, ωστόσο, να επισημάνουμε ότι δεν υφίσταται οποιοδήποτε είδους σύγκριση και αντιπαραβολή μεταξύ ετερόφυλων και ΛΟΑΤΚΙ+ ζευγαριών. Είναι κατασκευασμένη αυτή η διαμάχη και αποτελεί μία συναισθηματική και μόνο άμυνα έναντι της ρύθμισης. Δεν απειλείται με οποιονδήποτε τρόπο η «παραδοσιακή» οικογένεια από την αναγνώριση ενός δικαιώματος. Η «καλή» και «σωστή» οικογένεια είναι αυτή της ανιδιοτελούς αγάπης, στήριξης, επικοινωνίας, κατανόησης και αποδοχής και αυτά προσφέρονται ανεξαρτήτως φύλου.

Την επόμενη ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου οι οικογένειες των ετερόφυλων ζευγαριών θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν τα ίδια ακριβώς μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και σε αυτά δεν είναι η Μαρία και η Νίκη που μεγαλώνουν στο διπλανό διαμέρισμα την Ελένη. Άλλες είναι οι μάχες που πρέπει να δοθούν.

Αναδημοσίευση από www.efsyn.gr