Με την Έφη αυτά είναι πιθανά. Του Γιώργου Σιακαντάρη

Το τι σημαίνει «εκλογή από τη βάση» φάνηκε από ένα στιγμιότυπο στους τηλεοπτικούς δέκτες. Υποβασταζόμενος υπερήλικας ψηφοφόρος απαντά στην Εφορευτική Επιτροπή πως τώρα γίνεται για πρώτη φορά μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Γι’ αυτόν τον 80χρονο και ήταν πράγματι για «πρώτη φορά Αριστερά». Στο SPD, αλλά και σ’ άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, το δικαίωμα ψήφου ανήκει σ’ εκείνα τα μέλη που έχουν κομματική συμμετοχή τουλάχιστον έξι μηνών, κάτω από το εξάμηνο δεν ψηφίζουν. Έτσι κάπως μετριάζεται ο κίνδυνος συμμετοχής ανθρώπων που δεν στηρίζουν το κόμμα, αλλά θέλουν να το επηρεάσουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση και διαχωρίζονται – εν μέρει- τα δικαιώματα των μελών απ’ αυτά των «φίλων».

Τα ελληνικά κόμματα δεν ακολούθησαν αυτό τον δρόμο. Από την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου τα μέλη έχασαν τα «πλεονεκτήματα» που τους δίνει η ένταξή τους σ’ ένα κόμμα, αφού πλέον δικαίωμα στην εκλογή ηγέτη είχε ο κατά δήλωσή του κάθε «φίλος». Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ προσπάθησε να διασώσει κάτι, με την απαίτηση οι ψηφοφόροι να είναι και μέλη, αλλά με την «τρύπα» πως μέλη μπορούσαν να γίνουν ακόμη και την ημέρα της ψηφοφορίας. Ρευστή κοινωνία συν ρευστό κόμμα ίσον μεταπολιτική.

Η νίκη του Κασσελάκη επομένως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Μας είχε προϊδεάσει το κλίμα στην κοινωνία που τάσσεται με οτιδήποτε εμφανίζεται ως κίνημα κατά της πολιτικής. Δεν είναι όμως μόνο ένα κίνημα κατά της πολιτικής η εμφάνισή του, ούτε μόνο κίνημα μεταπολιτικής. Είναι και η πρώτη φορά που ο αυριανισμός με αυτόν ως αχυράνθρωπο και τον Πολάκη ως ενορχηστρωτή διεκδικεί την εξουσία σ’ ένα κόμμα και μάλιστα της Αριστεράς. Μέχρι τώρα ο αυριανισμός- πολακισμός ήταν ρεύμα εντός των κομμάτων, αρχικά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Τώρα απειλεί να γίνει ξεχωριστό κόμμα. Η νίκη του κ. Πολάκη, συγγνώμη του κ. Κασσελάκη, στον β’ γύρο ουσιαστικά θα σημάνει την εξάλειψη ενός αριστερού – μ’ όλα τα ελαττώματά του – κόμματος. Η νίκη της Έφης Αχτσιόγλου είναι ο μοναδικός τρόπος ν’ αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν ψηφίζουν μόνο για εκλογή της δικής τους ηγεσίας, ψηφίζουν και για τη διατήρηση της Αριστεράς στη χώρα μας, αλλά και για τη δυνατότητα συνάντησής της με τη σοσιαλδημοκρατία.

Στον 21ο αιώνα πλέον το δίλημμα ριζοσπάστες ή σοσιαλδημοκράτες είναι ψευτοδίλημμα. Αυτός ο διαχωρισμός από τα τέλη του 20ου αιώνα έχει παραχωρήσει τη θέση του στο αίτημα για την από κοινού αντιμετώπιση της συντηρητικοποίησης μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Συντηρητικοποίηση που οδηγεί λαϊκά στρώματα ακόμη και στην Ακροδεξιά και τον νεοναζισμό. Σήμερα επί τάπητος τίθεται όχι η εξάλειψη των διαφορών τους, αλλά η ανάγκη συνάντησης των ποικίλων ρευμάτων της δημοκρατικής Αριστεράς, στα οποία βεβαίως εντάσσεται τόσο η σοσιαλδημοκρατία όσο και η ριζοσπαστική αλλά και η οικολογική Αριστερά. Είναι επιτακτική η οργανική και ίσως και η οργανωτική ενότητα όλων αυτών. Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να συμβεί με αρχηγούς του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τους Κασσελάκη- Πολάκη. Με την Έφη αυτά είναι πιθανά.

ΥΓ. Απολαμβάνω τα άρθρα κριτικής στην Αριστερά πολλών διανοούμενων, δεν αντιλαμβάνομαι όμως την εκ μέρους τους αδιαφορία να καταθέσουν προτάσεις για τη βελτίωσή της. Ο πρόσφατα θανών Ζακ Ζυλιάρ τούς δείχνει τον δρόμο.

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ