Ας κοιτάξουμε επιτέλους μπροστά. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

Πώς περιμένουμε να μας ακούσουν οι νέοι άνθρωποι όταν μιλάμε μόνο για το παρελθόν; Πως θα πείσουμε ότι είμαστε ένα κόμμα ζωντανό και χρήσιμο όταν οι αναφορές μας αναλώνονται στις μακρινές δεκαετίες του ‘80 και του ‘90;

Το 2019 ψήφισαν πρώτη φορά, οι γεννηθέντες/είσες το 2002. Θυμόμαστε τι έκανε εκείνη την χρονιά κάθε ένας από εμάς; Προσωπικά, θυμάμαι το δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο (της Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας, με νικήτρια τη Βραζιλία) που παρακολούθησα στην τηλεόραση. Για να καταλάβουμε πως σκέφτονται, ας διαγράψουμε όλες τις πολιτικές αναμνήσεις που έχουμε πριν το 2002. Είναι δύσκολο γιατί κάποιες μας έχουν στιγματίσει όχι μόνο πολιτικά αλλά και προσωπικά. Επιτυχίες-αποτυχίες, χαρές-απογοητεύσεις, χαμόγελα-πικρίες κυριαρχούν σε διαφορετική αναλογία στον καθένα μας. Για εκείνους όμως είναι μια λευκή σελίδα και οι πρώτες τους πολιτικές αναμνήσεις ξεκινούν στην καλύτερη περίπτωση δέκα χρόνια μετά. Φτάνουμε αισίως στο 2012, σε δύσκολες στιγμές της 3ης Ελληνικής Δημοκρατίας που αυτές τις μέρες κλείνει 46 έτη ζωής και για να το προχωρήσω λίγο παραπέρα αν γίνουν εκλογές το 2021, θα ψηφίσουν όσοι και όσες γεννήθηκαν το 2004.

Δεν προτάσσω τη λήθη ούτε να διαγράψουμε τις επιτυχίες του πολιτικού χώρου στον οποίο ανήκουμε. Όμως, η αναλογία μέλλοντος και παρελθόντος στα πολιτικά μας επιχειρήματα και στις ιδέες μας πρέπει να αλλάξει υπέρ του πρώτου για να προσελκύσουμε νέους ψηφοφόρους. Οι νέοι ψηφοφόροι, αυτοί που ψηφίζουν πρώτη φορά είναι η μεγάλη δεξαμενή που οφείλουμε να στοχεύσουμε, να μας ακούσουν και να τους πείσουμε ότι αξίζουμε την ψήφο τους. Πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά γιατί στην εποχή της ψηφιοποίησης, του Netflix και του twitter ελάχιστοι νέοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για προσπάθειες δικαίωσης, δεκαετίες μετά τα πραγματικά γεγονότα. Δεν υποτιμώ τη σημασία της ιστορίας, αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία 30 χρόνια για να αναζητούμε τις απαντήσεις στο σήμερα με εργαλεία και ρητορική του χτες.

Ας έχουμε υπόψη μας ότι οι νέοι άνθρωποι θεωρούν ότι η ιστορία ξεκινάει τη στιγμή που γεννιούνται εκείνοι. Τα προηγούμενα, μικρή σημασία έχουν. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αγνοούμε επιδεικτικά στη ρητορική μας και στα προτάγματα μας χιλιάδες συμπολίτες μας που ψηφίζουν για πρώτη φορά. Είναι σίγουρα ευκολότερο και βολικότερο να αναφερόμαστε σε γεγονότα του ένδοξου παρελθόντος στοχεύοντας μόνο στο συναίσθημα των παραδοσιακών ψηφοφόρων της παράταξης όμως δεν αρκεί παρά τα δεδομένα δημογραφικά πλεονεκτήματα της συγκεκριμένης στρατηγικής λόγω της γερασμένης ελληνικής κοινωνίας.

Τα χρήματα που θα πάρει η Ελλάδα μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης  της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέρουν τη δυνατότητα για μία γενναία επανεκκίνηση όχι μόνο για την ελληνική οικονομία αλλά και για την παράταξη μας. Να καταθέσουμε τις δικές μας συγκεκριμένες προτάσεις για χρηματοδότηση καινοτόμων κι εξωστρεφών επιχειρήσεων, για ενίσχυση ερευνητικών προγραμμάτων και για την ανάπτυξη υποδομών κατάλληλων να συμβάλλουν στην οικονομική δραστηριότητα. Με αυτό τον τρόπο, θα οριοθετήσουμε τις διαφορές μας με τους άλλους πολιτικούς χώρους και θα αναδείξουμε τη σημασία της πολιτικής μας αυτονομίας. Διαφορετικά η στασιμότητα θα μας καθηλώσει σε ρόλο παρατηρητή των εξελίξεων και αφηγητή των ιστοριών του ένδοξου παρελθόντος.

Έφτασε η ώρα να αποδείξουμε στην πράξη ότι δεν είμαστε κόμμα των συνταξιούχων και των δημοσίων υπαλλήλων αλλά ενδιαφερόμαστε και για το παραγωγικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που παλεύει στον ιδιωτικό τομέα. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τη μιζέρια των μονοψήφιων ποσοστών και να διεκδικήσουμε ξανά ρόλο πρωταγωνιστή.

Δημοσίευση από “thecaller.gr”