Όταν ο Μητσοτάκης συνάντησε τον Μπρυκνέρ. Του Γιώργου Σιακαντάρη
Από τα τέλη του 20ου αιώνα στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και σε άλλες δυτικές χώρες και από τις αρχές του 21ου στην Ελλάδα μια «νέα» ιδέα άρχισε να εμπεδώνεται στις συνειδήσεις μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας.
Ήταν η ιδέα «της τυραννίας των μειοψηφιών». Αυτή είναι το άλλο όνομα της ιδέας του «κοινωνικού αυτοματισμού» ή της «κοινωνίας των άξιων» και της «αξιοκρατίας». Ούτε καν θα το φανταζόταν ο αριστοκράτης Αλέξις ντε Τοκβίλ, ο οποίος πρώτος αναφέρθηκε στην «τυραννία της πλειοψηφίας», πως η δική του θέση θα μετατρεπόταν, σήμερα, απ’ όλο και πιο απογοητευμένους και φοβισμένους ανθρώπους, σε θεωρία «της τυραννίας των μειοψηφιών»! Βεβαίως ο Τοκβίλ απέρριπτε και μια άλλη κακή πλευρά των νεωτερικών κοινωνιών, τον ατομικισμό. Στα μάτια μιας όλο και πιο συντηρητικοποιούμενης κοινωνίας μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, εγκαταλελειμμένων στον ατομικισμό, αυτή η «τυραννία» εξηγεί και ερμηνεύει τη μίζερη ζωή τους. Έτσι για παράδειγμα «τύραννοι», όπως ο Τζορτζ Φλόιντ, δολοφονούνται σαν τα ποντίκια από τους «τυραννισμένους» τους, όπως ο λευκός αστυνόμος που τον δολοφόνησε εν ψυχρώ. Πολλοί και από τις ίδιες τις μειοψηφίες γίνονται οπαδοί αυτής της θεωρίας, γιατί πιστεύουν ότι απειλούνται από άλλες μικρότερες μειονότητες. Η κατανομή της ψήφου στις ΗΠΑ επιβεβαιώνει αυτή τη θέση.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της «τυραννίας των μειοψηφιών» το σφάλμα της Κάμαλα Χάρις και των Δημοκρατικών ήταν πως επέμειναν να στηρίζουν την woke ατζέντα. Άλλο όμως ήταν το διπλό λάθος των Δημοκρατικών και της Χάρις. Απέφυγαν τόσο να μιλήσουν για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, να θίξουν δηλαδή τα ζητήματα που αφορούν τις πολιτικές ταυτότητας και σεβασμού της αξιοπρέπειας όλων ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, θρησκείας και σεξουαλικών ενδιαφερόντων, όσο και ν’ αναφερθούν σε μια ατζέντα κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων και για την άλλη, την μη επιτυχημένη Λευκή, Μαύρη και Λατινογενή Αμερική. Την Αμερική των «μη άξιων», των χαμένων της παγκοσιοποίησης. Η Κάμαλα Χάρις είχε μόνο επικοινωνιακή στρατηγική, μα καθόλου κοινωνική και δικαιωματική ατζέντα. Πουλούσε χαμόγελα, όχι όμως και κοινωνικές ευαισθησίες. Ούτε καν στις κοινωνικές πολιτικές του Μπάιντεν και του Ομπάμα δεν αναφέρθηκε.
Την woke ατζέντα επικαλείται και ο Πασκάλ Μπρυκνέρ για να εξηγήσει την άνοδο της Ακροδεξιάς, αυτός ο κρυμμένος πίσω από μια λεοντή του Διαφωτισμού ακροδεξιός. Συνομιλητής εσχάτως του πρωθυπουργού μας Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος, αυτός ένας «φιλελεύθερος», προσχώρησε ασμένως στην ατζέντα Μπρυκνέρ. Και γι’ αυτόν «η υπερβολική εστίαση σε ταυτοτικές πολιτικές από την πλευρά των Δημοκρατικών» ήταν η αιτία της ήττας τους. Πράγμα που ουδόλως υπήρξε, παρά μόνο στα μυαλά ορισμένων «προοδευτικών» της αντίδρασης. Ας όψονται ο Αντώνης Σαμαράς που μετά τη διαγραφή γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνος, αλλά και οι Κυριάκος Βελόπουλος και Αφροδίτη Λατινοπούλου. Δεν θα έλεγα πως ο κίνδυνος αλλά η εξάρτηση από την Ακροδεξιά γίνεται ακόμη πιο μεγάλη, γι’ αυτό και στη συζήτηση με τον Πασκάλ Μπρυκνέρ ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπάθησε να κάνει να ξεχαστεί ο παλιός φιλελεύθερος Μητσοτάκης. Ποιος όμως είναι ο πολυσυζητημένος Μπρυκνέρ; Ό,τι πιο αναχρονιστικό υπάρχει στο χώρο της διανόησης, με μια όμως αναμφισβήτητη ικανότητα. Την ικανότητα να παρουσιάζει τις αντιδραστικές απόψεις του ως σούπερ προοδευτικές, τον αντιδιαφωτισμό του ως νέο διαφωτισμό. Αυτός μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του όπως ο μακαρίτης Αντρέ Γκλικσμάν, φανατικός υποστηρικτής, μαζί με τον Μπρυκνέρ, του Σαρκοζί, ο Ανρί Λεβί, ο Αλέν Φινκιελκρότ, ο Μισέλ Ουελμπέκ, αλλά και μερικές δικές μας περσόνες ομνύουν στον «παλιό καλό αντιρατσισμό», τον «παλιό καλό φεμινισμό» και φυσικά και στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων της πλειοψηφίας των λευκών χριστιανών ανδρών. «Διαφωτιστές» που σύμφωνα με όσα λένε, θα έπρεπε να κατατάξουμε τις «Περσικές Επιστολές» του Μοντεσκιέ και το «Φιλοσοφικό Λεξικό» του Βολταίρου στα κλασικά δείγματα της «woke ατζέντας» της εποχής του Αιώνα των Φώτων. Στόχος όλων αυτών των ανησυχούντων για την woke ατζέντα είναι το αντίθετο απ’ όσα προβάλλουν στην κριτική τους. Στόχος είναι η αμφισβήτηση του καθολικού χαρακτήρα των ατομικών δικαιωμάτων από τη σκοπιά της πλειοψηφίας. Στόχος τους δεν είναι να υπερασπιστούν τον «λευκό άντρα», αλλά να δείξουν πόσο «μη επιδεκτικός» στη δυτική κουλτούρα είναι ο μη λευκός και μη χριστιανός άνδρας, αλλά και γυναίκα. Θεωρούν πως ο πολιτισμός ανήκει μόνο στη Δύση. Πως δεν είναι οικουμενικός. Όλοι αυτοί και όλες αυτές «ιππεύουν» το ρεύμα κατά της κοινωνίας της ανοχής που καλλιεργούν κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και πολλά τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης και αναζητούν τη δημοφιλία και τις πωλήσεις που γεννά ο φόβος από την «τυραννία των μειοψηφιών». Η εκμετάλλευση αυτού του φόβου τούς κάνει δημοφιλείς και ευπώλητους σ’ ορισμένα φοβισμένα από τη διαφορετικότητα κοινά, σε κοινά που τρέφουν μίσος κατά της «παλαβής Αριστεράς» και, οφείλω να το παραδεχτώ, σε κοινά που ζουν στις ίδιες θλιβερές συνοικίες και κατοικίες με θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες. Αυτοί και αυτές εκμεταλλεύονται ακραίες εκδηλώσεις όντως ψευδοεπαναστατικών οργανώσεων, όπως οι antifa και το παρανοϊκό κίνημα της cancel culture, για να καλλιεργούν κλίμα μη ανοχής απέναντι στους μη λευκούς, τις γυναίκες, τη μετανάστευση, τον πολιτισμικό συγκρητισμό. Επιθυμούν τη σύγκρουση και όχι τη συνάντηση των πολιτισμών. Δήθεν ασυμφιλίωτοι εχθροί των «δικαιωματιστών», αλλά στην ουσία εχθροί των ατομικών δικαιωμάτων των διαφορετικών απ’ αυτούς. «Φιλελεύθεροι» μόνο για τους εαυτούς τους. Πιστεύουν στην οικονομική όχι όμως και στην πολιτισμική και πολιτική παγκοσμιοποίηση. Κατά βάθος είναι ακροδεξιοί -ούτε καν ακροκεντρώοι- που αποκρύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα, πίσω δήθεν από την αντιπαράθεσή τους με την πολιτική ορθότητα.
Σε τελική ανάλυση πίσω από τον θόρυβο για την «τυραννία των μειοψηφιών» κρύβεται η ελιτίστικη θεωρία της «κοινωνίας των άξιων». Διαβάστε την αδυσώπητη κριτική στην «αξιοκρατία» του Μάικλ Σαντέλ στο βιβλίο του «Η τυραννία της αξίας. Τι έχει απογίνει το κοινό καλό;», μετάφραση: Μιχάλης Μητσός, Εκδόσεις Πόλις. Η εμμονή με τους «άξιους» και την «αξιοκρατία» οδήγησε την Κάμαλα Χάρις, και παλαιότερα την Χίλαρι Κλίντον, στην ήττα. Όχι η «τυραννία των μειοψηφιών». Αυτούς που η παγκοσμιοποίηση θεωρεί ανάξιους, τα κατά Χίλαρι Κλιντον «κατακάθια», έπεισε ο αντιπρόσωπος τους μεγάλου πλούτου Ντόναλντ Τραμπ, ότι είναι ο άνθρωπός τους. Η πανουργία της ιστορίας, που έγραφε και ο Χέγκελ. Και τους έπεισε, γιατί οι Δημοκρατικοί δεν κατανοούν εδώ και πολλά χρόνια πως οι ηττημένοι της παγκοσμιοποίησης ζητούν να εκπροσωπηθούν και αυτοί στα πολιτικά συστήματα, κι όχι μόνο «οι νικητές» και «οι άξιοι» της παγκοσμιοποίησης. Θεωρώ πως ο κύριος Μητσοτάκης και άλλοι συντηρητικοί ευρωπαίοι ομόλογοί του για να παραμείνουν στην εξουσία, θα επιχειρήσουν να φανούν ως «λογικοί» και «ευγενέστεροι» Τραμπ. Ευρωπαίοι Τραμπ. Η συνομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον αδίστακτο Μπρυκνέρ αδιάψευστος μάρτυς αυτής της θεώρησης. Η σοσιαλδημοκρατική και ριζοσπαστική Αριστερά τι θα απαντήσουν; Η συνέχεια στο επόμενο…
Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.dnews.gr
