Το μακρύ ζεϊμπέκικο του ΚΚΕ. Του Δημήτρη Μπατζελή

Σε μερικούς η άρνηση του ΚΚΕ για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών προκάλεσε έκπληξη. Ίσως παρασύρθηκαν από την επίδειξη λαϊκότητας του κ. Κουτσούμπα με τα ζεϊμπέκικά του. Δεν έπρεπε. Ήδη από το 2017 είχε καταψηφίσει το σύμφωνο συμβίωσης όταν τότε ο αγορητής του στη Βουλή διατύπωσε την άποψη- θέση του ΚΚΕ ότι «είναι αστική η αντίληψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Μέσα από αυτή τη θέση αποκαλύπτεται μια βαθύτατα συντηρητική και ολοκληρωτική προσέγγιση της φύσης του ανθρώπου, των σχέσεών του και του δικαιώματος των επιλογών του.

Τα δικαιώματα των ανθρώπων να αποφασίζουν ατομικά και συλλογικά ποιες θα είναι οι θρησκευτικές τους δοξασίες, να επιλέγουν τα φυλετικά τους δικαιώματα, να έχουν δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης γνώμης, να εκφράζονται οι καλλιτέχνες ελεύθερα, να γράφουν οι λογοτέχνες με το ύφος και το περιεχόμενο που επιθυμούν, αυτά για το ΚΚΕ είναι δευτερεύοντα ζητήματα, στάχτη στα μάτια του «Λαού» που ρίχνει ο καπιταλισμός για να τον αποπροσανατολίσει από τον υπέρτατο στόχο της απελευθέρωσής του που φυσικά θα κανοναρχήσει το Κόμμα. Όπως γίνεται αντιληπτό, η προσέγγιση αυτή κουμπώνει άνετα με τη δικαιολόγηση των θηριωδιών του Στάλιν, τα γκούλαγκ, τις εκτοπίσεις ολόκληρων εθνοτήτων, τις εκτελέσεις διαφωνούντων, την καταπίεση της ατομικής καλλιτεχνικής έκφρασης. Όλα αυτά διατυπωμένα στα ντοκουμέντα των συνεδρίων του.

Η ιδεολογική προσέγγιση του ΚΚΕ έχει μια εσχατολογική- θεολογική μορφή που τη χαρακτηρίζει η ακινησία σε όλα, όπως στη βυζαντινή θεοκρατία. Ουσιαστικά εναντίον του Διαφωτισμού, ο οποίος διακήρυξε την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης των ατόμων. Αντίθετα, αντικειμενικά ταυτίζεται με τις συντηρητικότερες, αν όχι με τις πιο αντιδραστικές μερίδες του εκκλησιαστικού κλήρου και της εθνικοφροσύνης. Αυτό έχει βαθιές ρίζες. Ξεκινά από τη βαθύτατη αντιπάθεια του ΚΚΕ σε ό,τι συνδέεται με τη Δύση και θεωρείται «δυτικό». Ακόμη περισσότερο, συνδέεται με μια στρεβλωμένη αντίληψη της «ελληνικότητας» ως αναπόσπαστου μέρους της «Ανατολής».

Η ειρωνεία είναι ότι θεωρούν εαυτούς αυθεντικούς μαρξιστές όταν ο Μαρξ, παιδί του Διαφωτισμού, θαύμαζε τη Δύση, την αστική τάξη, φανερό στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», και έβλεπε μόνο στη Δύση τη δυνατότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Είναι πράγματι αφόρητη η επαρχιακή προσέγγιση του ΚΚΕ σε κορυφαία θέματα κοινωνικής οργάνωσης, η φτωχή θεωρητική επεξεργασία της εποχής που ζούμε και η άρνησή του να δει κάτι παραπέρα από τον ιδεολογικό του τρωγλοδυτισμό.

Παράλληλα όμως ο κοινωνικός συντηρητισμός του ΚΚΕ δεν οφείλεται μόνο σε ιδεολογικό πρωτογονισμό, υποκρύπτει και πολιτικό οπορτουνισμό. Επισήμως αναγνωρίζουν ότι το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα διέρχεται κρίση, επίσης γνωρίζουν ότι αν συνεργαστούν σε κυβερνήσεις συμμαχικές με άλλες πολιτικές δυνάμεις η εκλογική επιρροή του θα αποψιλωθεί, αφού είναι αδύνατον σε μια τέτοια περίπτωση να αντέξουν το καμίνι της πραγματικότητας οι παλαιοκομμουνιστικές του θέσεις. Έχουν υπόψη τους σχετικά παραδείγματα άλλων Κ.Κ. της Ευρώπης, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι του μένει λοιπόν να κάνει ώστε να επιβιώσει; Από τη μια μεριά να παρουσιάζεται ως θεματοφύλακας των εικονισμάτων της σοσιαλιστικής επανάστασης, του ηρωικού κόμματος με τα χιλιάδες θύματα την περίοδο της Κατοχής και του πράγματι κεντρικού ρόλου του στην Εθνική Αντίσταση. Η σημερινή του ηγεσία ασκεί μια ιδιότυπη πολιτική τοκογλυφία των τότε αγώνων του ΚΚΕ.

Γι’ αυτό και επιδίδεται σε συνεχείς τελετουργίες επετείων που η ηγεσία του θεωρεί ότι μπορούν, έστω και σε περιορισμένο κοινό, να κρατούν ζωντανή τη μνήμη εκείνων των αγώνων. Αυτό όμως δεν αρκεί. Γι’ αυτό, από την άλλη, πρέπει να παρουσιάζεται ως ένας σοβαρός και συντηρητικός στα κοινωνικά θέματα πολιτικός φορέας. Δεν μπορείς να απευθύνεσαι σε συντηρητικά κοινωνικά στρώματα και την ίδια στιγμή να ψηφίζεις υπέρ του συμφώνου συμβίωσης, της αλλαγής ταυτότητας φύλου ή των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων. Η ιδεολογική του μετατόπιση εκφράστηκε και με την καταψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Όπως και με μια γενικότερη «εθνοπατριωτική» στάση στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Είναι μακριά από τη δεκαετία του ’80 όταν υπερψήφιζε τον πολιτικό γάμο, την κατάργηση του αδικήματος της μοιχείας, το προαιρετικόν της βάπτισης κ.λπ. Είναι καίριας σημασίας για την εκλογική επίδοση του ΚΚΕ να λειτουργεί και ως κυτίον παραπόνων χαμηλού εισοδήματος, και συνάμα συντηρητικών, κοινωνικών στρωμάτων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η εκλογική επίδοση του ΚΚΕ από ιδρύσεώς του, με εξαίρεση την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, ποτέ δεν υπερέβη το 12%.

Αυτές οι αντιλήψεις του ΚΚΕ δεν είναι καινούργιες. Απλώς δεν έχουν τύχει ευρείας δημοσιότητας και κριτικής επειδή από όλα σχεδόν τα κόμματα και τα ΜΜΕ βρίσκεται στο απυρόβλητο. Η συμβολή του σημερινού ΚΚΕ στην κοινωνική πρόοδο της χώρας, στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί σε εσωτερικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι μηδαμινή. Κατά συνέπεια, μόνο με κάτι τέτοιες πολιτικές θέσεις έχει τη δυνατότητα να κρατηθεί ζωντανό στον αναπνευστικό σωλήνα της εκλογικής επιβίωσης.

Αναδημοσίευση από www.efsyn.gr