Τι είναι η Ευρώπη μας; Του Γιώργου Σιακαντάρη

Με αφορμή την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι επανήλθε, ως απάντηση στα δρώμενα της, η θεωρία των τριών πυλώνων της Ευρώπης, οι οποίοι είναι η αρχαία Ελληνική Γραμματεία, το Ρωμαϊκό Δίκαιο και η Χριστιανοσύνη. Υπάρχει συνέχεια μεταξύ αυτών των πυλώνων και της νεωτερικής Ευρώπης, αλλά και μεγάλες ασυνέχειες, τομές και ρήξεις. Η Ευρώπη που προέκυψε από τον Διαφωτισμό, τη βιομηχανική Εργατική Τάξη, τη Βιομηχανική Επανάσταση, το διεθνές εμπόριο και τις Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις είναι τομή σε σχέση με τους θεωρούμενους πυλώνες της, ρήξη και όχι απλή υπέρβαση.

Είναι αλήθεια πως ο Διαφωτισμός δεν θα υπήρχε, αν δεν υπήρχε η αρχαία Ελληνική Γραμματεία, αλλά και η Βίβλος. Ο Διαφωτισμός δεν είναι όμως συνέχειά τους, αλλά ρήξη μαζί τους. Η αρχαιότητα θεωρούσε πως το πεπρωμένο του κοινού θνητού εξαρτάτο από τη βούληση των θεών, την τύχη ή το πεπρωμένο. Ο κοινός θνητός ήταν τίποτα απέναντί τους. Ακόμη και ένας πολυμήχανος ήρωας όπως ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη του, μόνο όταν ο Ποσειδώνας «βαρέθηκε» να τον βασανίζει. Μα δεν υπήρχαν προσωπικότητες στην Αρχαία Ελλάδα; Μόνο ένας ανόητος, θα υποστήριζε κάτι τέτοιο. Προσωπικότητες σαν την Αντιγόνη για παράδειγμα, αλλά και τον Κλεισθένη και τον Περικλή και πολλοί και πολλές ακόμη. Ο αρχαίος κόσμος όμως έδινε θέση σε ήρωες και ημίθεους. Σε ανθρώπους δηλαδή που τα έβαζαν με το πεπρωμένο τους. Δεν υπήρχε όμως θέση σ’ αυτόν για το αυτόνομο και αυτοτελές άτομο. Η «ανακάλυψη» αυτού του ατόμου σηματοδοτεί τη ρήξη της νεωτερικότητας με την αρχαιότητα. Καμία συνέχεια, όπως θέλει η συντηρητική σκέψη, δεν υπάρχει εδώ. Και στους τρεις υποτιθέμενους πυλώνες δεν υπάρχει θέση για το άτομο ως αξία ανεξάρτητη από τους θεούς, την τύχη και το πεπρωμένο. Ούτε ο ήρωας-ημίθεος Αχιλλέας δεν μπόρεσε να ξεφύγει του πεπρωμένου του.

Ο χριστιανισμός με τη σειρά του, μέχρι την εμφάνιση της Μεταρρύθμισης, αντιμετώπισε τον άνθρωπο ως κάτι το εξαρτώμενο από τις αυθεντίες της Εκκλησίας και της μοναρχίας. Μέχρι τον 13ο αιώνα ο άνθρωπος αναγνώριζε τον εαυτό του μόνο ως φυλή, λαό, παράταξη, συντεχνία, οικογένεια, θρησκεία. Από τότε και με έδρα πρώτα την Ιταλία αναδύεται πρωτίστως το πνευματικό άτομο, το οποίο αναγνωρίζει τον εαυτό του ως κάτι ξεχωριστό από τις προαναφερθείσες αυθεντίες. Η ανάδειξη του ατόμου, φιλοσοφικά και πνευματικά, σηματοδοτεί την έναρξη αμφισβήτησης του χριστιανικού φόβου από την «αμαρτία» και την ελευθερία. Στη θέση αυτού του φόβου από την αμαρτία, μπήκε η θεώρηση του ανθρώπου ως δημιουργού της ιστορίας του. Αυτή είναι και η εκκίνηση της νεωτερικότητας και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η ήπειρός μας διαμορφώθηκε κυρίως ως ιστορικός και δευτερευόντως ως γεωγραφικός ή γεωπολιτικός χώρος. Η γεωγραφική της ενότητα αποτελεί ένα σημαντικό, αλλά δευτερεύον στοιχείο της. Ιστορικές διαδικασίες, που αρχίζουν με το χωρισμό της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τη Δυτική συνεχίζονται με το σχίσμα Ορθοδοξίας και Καθολικισμού και συνεχίζονται με το δυτικό σχίσμα (1555- Ειρήνη της Αυγούστας- Άουγκσμπουργκ), η οποία όμως ακυρώθηκε αμέσως από τους επόμενους θρησκευτικούς πολέμους (1559-1598 και 1618-1648). Αυτοί οι θρησκευτικοί πόλεμοι δεν επέτρεπαν ακόμη να αποκτήσει η Ευρώπη μια ενιαία πολιτισμική ταυτότητα. Αυτή την ταυτότητα της την έδωσε ο Διαφωτισμός.

Αν ο χριστιανισμός παρέμενε βασικός πυλώνας της Ευρώπης, ποτέ δεν θα είχε αμφισβητηθεί η αρχή του cuius regio eius religio, ό,τι ο βασιλιάς και η θρησκεία του λαού. Στον κόσμο όμως του Γαλιλαίου, του Δάντη, του Λεονάρντο, δεν είναι πλέον ο Θεός, αλλά ο άνθρωπος η υπέρτατη αξία. Στον 18ο αιώνα πλέον, για τον Ρουσό, «οι άρχοντες και οι βασιλιάδες δεν έχουν καμιά εξουσία πάνω στις ψυχές» των πολιτών. Για τις προσβολές κατά της πίστης ο μόνος αρμόδιος είναι ο Θεός. Αυτό ας το έχουμε υπόψη μας, όταν στρέφουμε τα πυρά κατά της αναπαράστασης του Μυστικού Δείπνου από τις ντραγκ κουίν. Το μεγάλο ζήτημα με αυτή την αναπαράσταση ήταν η αντιαισθητικότητά της και όχι η δήθεν προσβολή του Χριστού. Αναπαραστάσεις του Μυστικού Δείπνου έχουν υπάρξει πολλές, χωρίς να προκαλέσουν κανένα πρόβλημα. Παράδειγμα προς αποφυγή και πάλι εδώ ήταν ο Πασκάλ Μπρυκνέρ. Σύμφωνα με αυτόν οι συντελεστές της παράστασης δεν θα είχαν κάνει κάτι τέτοιο, αν αυτό αφορούσε τον Μωάμεθ. Τι λέει δηλαδή; Πως αν είχαμε χριστιανούς τζιχαντιστές, κανείς δεν θα τολμούσε να προσβάλλει τον χριστιανισμό! Ανήκουστο. Φιλελεύθερος να σου πετύχει!!!

Κανείς δεν αρνείται πως η χριστιανική θρησκεία είναι πλειοψηφούσα στην Ευρώπη. Αυτό όμως είναι κάτι το διαφορετικό από το αυτή να θεωρείται ακόμη πυλώνας της. Η Ευρώπη είναι λαϊκός και όχι θρησκευτικός τόπος. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης θέλουν να κρύψουν πως αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επιστροφή στη θεσμική κυριαρχία της χριστιανικής Εκκλησίας έναντι της κοσμικής Ευρώπης και εξουσίας. Κοσμικός και θρησκευτικός κόσμος είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι. Η Ευρώπη αποτελεί μια πολιτική ενότητα και δεν μπορεί να τίθεται υπό την προστασία υπερβατικών αξιών. Ο διαχωρισμός κοσμικής και χριστιανικής εξουσίας αποτελεί το σημείο εκκίνησης της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας. Ανεξιθρησκία, Ανθρωπισμός, Ορθός Λόγος προσήλθαν στο πάρτι της νεωτερικότητας με τη στολή του κοσμικού κράτους-έθνους και της δημοκρατίας. Αυτές οι αρχές, βεβαίως, συνδέθηκαν με τη συγκρότηση και ολοκλήρωση των καπιταλιστικών σχέσεων, την εμπραγμάτωση των ανθρωπίνων σχέσεων και με τις ανισότητες που αυτά συνεπάγονται.

Δεν είναι όμως μόνο φιλοσοφικό το πρόβλημα. Είναι και πολιτικό. Πίσω από τον θόρυβο για τον Μυστικό Δείπνο των ντραγκ κουίν, κρύβεται ο φόβος που προκάλεσε το κομμένο κεφάλι της Αντουανέτας. Αλλά Ευρώπη χωρίς Επαναστάσεις δεν υπάρχει. Οι υποστηρικτές των τριών πυλώνων θέλουν να ξεχάσουμε την επαναστατική φύση της νεωτερικής Ευρώπης. Ο θόρυβος κατά της τελετής έναρξης αποσκοπεί στο να ξεχάσουμε τις Ευρωπαϊκές Επαναστάσεις, την Κομμούνα, τον υπέροχο Μάη του 68, το φεμινιστικό και αντιρατσιστικό κίνημα, την οφειλόμενη στον ανεξέλεγκτο καπιταλισμό κλιματική κρίση, τη διαρκή αμφισβήτηση του κόσμου των ανισοτήτων που γεννούν οι χρηματοπιστωτικές και οι άλλες ανεξέλεγκτες αγορές, να ξεχάσουμε τον κόσμο της εργασίας ως βασικό πυλώνα της νεωτερικής κοινωνίας. Άλλα απ’ αυτά υπήρχαν στην Τελετή, άλλα όχι. Αλλά όλα αυτά είναι η Ευρώπη μας.

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.dnews.gr