Τι γίνεται με την Τουρκία; Του ΤΑΣΟΥ ΔΑΡΣΙΝΟΥ

Το 2019 μας άφησε μποναμά δύο από τα πιο κρίσιμα προβλήματα που απασχολούν τη χώρα. Την Ελληνοτουρκική διένεξη και το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό.

Η πολιτική της Τουρκικής ηγεσίας τα τελευταία χρόνια στράφηκε στην υιοθέτηση παρουσίας της ως περιφερειακής υπερδύναμης στην περιοχή, εγκαταλείποντας το σενάριο της προσέγγισης με την Ευρώπη, και προσπαθώντας να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι συνεχείς αναφορές στην αναθεώρηση των συνθηκών που διέπουν τις σχέσεις τους με τις όμορες χώρες έχουν ως τελικό σκοπό την αναγνώριση από τις υπερδυνάμεις της Τουρκικής εμπλοκής στη λύση του Συριακού και Ιρακινού προβλήματος. Παράλληλα οι τελευταίες εξελίξεις για την εξόρυξη υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αναγκάζουν την Τουρκία να πιεσθεί στην διαπραγμάτευση για τον καθορισμό της Οικονομικής ζώνης με τις όμορες χώρες της. Πάγια θέση της Ελληνικής πολιτικής από το 1975 είναι ότι τα μόνα προβλήματα που έχουν να επιλύσουν η Ελλάδα και η Τουρκία είναι ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας και των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών. Σε δύο διεθνείς συναντήσεις μεταξύ των δύο χωρών με τελευταία τη σύνοδο του Ελσίνκι αποφασίστηκε ότι θα υπάρξει διαπραγμάτευση μεταξύ τους για την επίλυση αυτών των θεμάτων με τελική κατάληξη το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αν δεν συμφωνήσουν. Σήμερα που η Τουρκία απειλεί, μετά και το Μνημόνιο Συνεργασίας με τη Λιβύη, να καθορίσει μόνη της τα θέματα αυτά η Ελληνική αντίδραση θα πρέπει να είναι σαφής και στοχευμένη στην τήρηση των Διεθνών Συνθηκών και το Διεθνές Δίκαιο. Η υπερπατριωτική υστερία της ενδεχόμενης πολεμικής σύρραξης με παράλληλο ανταγωνισμό εξοπλισμών δεν συμφέρει σε τίποτα τη χώρα μας. Σήμερα που μετά από δέκα χρόνια οικονομικής κρίσης προσπαθούμε να ξανασταθούμε σαν χώρα στα πόδια μας το ενδεχόμενο να εμπλακούμε σε μια οικονομική μάχη άσκοπων στρατιωτικών εξοπλισμών δεν βοηθά στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Οι αυταπάτες για μια εξέλιξη που η Τουρκία θα χάσει σε μια κάθετη αντιπαράθεση δεν βοηθούν. Η μεγαλύτερη ήττα του Τουρκικού Επεκτατισμού είναι η διεθνής απομόνωση και καταδίκη. Αυτή δηλαδή που αποτρέπει τα χειρότα.

Η χώρα μας σταθερά πρέπει να αναζητά διεθνείς συμμαχίες υπεράσπισης του Δίκαιου της Θάλασσας και της επίλυσης των διαφορών μας μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης . Μόνο τότε η Τουρκία θα απομονώνεται και θα ενισχύονται οι Ελληνικές θέσεις αποκτώντας περισσότερες διεθνείς συμμαχίες.

Δημοσίευση από το “thecaller.gr”