Τα εργασιακά δικαιώματα στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ
Τον τελευταίο χρόνο, η 4η βιομηχανική επανάσταση άρχισε να εμφανίζεται στον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα. Τα δεδομένα δεν ήταν πολλά κι αυτό οδηγούσε σε αόριστες υποθέσεις που είτε ενθουσίαζαν είτε τρομάζαν το εκάστοτε ακροατήριο ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες του.
Οι δυνατότητες της τεχνολογίας που έχουν μικρύνει στο ελάχιστο τις έννοιες του χρόνου και της απόστασης ήταν πρωταγωνίστριες σε όλα τα σενάρια αλλά με τόσο αφηρημένο τρόπο που ο καθένας προσάρμοζε το σενάριο στις δικές του ανάγκες.
Μέχρι που έφτασε η επιδημία (που εξελίχθηκε σε πανδημία) στην πόρτα μας, μπήκε μέσα και άρχισε ο αγώνας δρόμου. Σε διάστημα 12 ημερών, η χώρα μπήκε σε επώδυνο lockdown ενώ η διαδικασία άρσης σχεδόν όλων των περιορισμών αναμένεται να κρατήσει περίπου 2 μήνες, ίσως και λίγο περισσότερο. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν πρώτα, ακολούθησαν όλοι οι χώροι εστίασης και τα εμπορικά καταστήματα και φτάσαμε αισίως στην απαγόρευση κυκλοφορίας. Πολλές επιχειρήσεις ανέστειλαν τη λειτουργία τους, άλλες λειτουργούσαν με προσωπικό ασφαλείας και λίγες εφάρμοσαν την τηλεργασία. Λίγες γιατί ο αριθμός των επιχειρήσεων γενικά στη χώρα που ασχολείται με υπηρεσίες του τριτογενή τομέα που μπορούν να υποστηρίξουν την τηλεργασία είναι μικρός.
Συνεπώς, η τηλεργασία ήρθε βίαια για το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής οικονομίας μιας και δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη χώρα μας. Εν αντιθέσει με το εξωτερικό που εδώ και χρόνια, οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα αν το επιθυμούν να εργάζονται από το σπίτι 1 ή 2 μέρες την εβδομάδα ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις (όχι τόσο σπάνιες όσο φανταζόμαστε) που οι εργαζόμενοι μένουν σε άλλη χώρα από τη βάση της επιχείρησης. Η καχυποψία ορισμένων εργοδοτών ότι οι εργαζόμενοι δε θα δουλεύουν αρκετά (ή και καθόλου) γιατί δεν υπάρχει η φυσική παρουσία-βούρδουλας στο γραφείο απομάκρυνε κάθε σκέψη ακόμα και για πιλοτικές δοκιμές στις περισσότερες περιπτώσεις κι η τηλεργασία ήταν taboo.
Μέχρι που ο κορονοϊός την έκανε επιβεβλημένη για να εξασφαλιστεί η συνέχεια της επιχείρησης (business continuity) και όλα τα εμπόδια εξαφανίστηκαν μονομιάς. Όλοι οι υπάλληλοι που δε διέθεταν φορητό υπολογιστή απέκτησαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, τα δίκτυα αναβαθμίστηκαν και από τη μία μέρα στην άλλη, όλα έγιναν πιο απλά στην εφαρμογή της που στην αρχή έμοιαζε ένα βουνό γεμάτο δυσπιστία. Όμως η τηλεργασία ανοίγει μια βεντάλια νέων προβληματισμών που ήρθαν για να μείνουν.Τα εργασιακά δικαιώματα θα μπουν αυτόματα στην ψηφιακή εποχή και το δίπολο προσωπικός/ελεύθερος χρόνος-χρόνος εργασίας έχει ήδη αρχίσει να περιπλέκεται. Πότε σταματάει το ένα και πότε αρχίζει το άλλο; Με ποιους μηχανισμούς μπορεί να ελέγχεται στην πράξη και όχι στη θεωρία το ωράριο και πως θα αποτρέπεται η εκμετάλλευση; Τι επίδραση θα έχει η τηλεργασία στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων;
Η συγκεκριμένη συζήτηση πρέπει να γίνει από τα πολιτικά κόμματα με όρους του σήμερα και του αύριο και όχι με παρωχημένες αντιλήψεις γιατί θα βρεθούμε προ τετελεσμένων γεγονότων. Το Κίνημα Αλλαγής οφείλει να αναλάβει ηγετικό ρόλο στη συγκεκριμένη ατζέντα και όχι να δίνει μάχες οπισθοφυλακής με συνθηματολογία του χθες γιατί διαφορετικά θα έχουμε αφήσει μία ακόμα ευκαιρία να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας.
Δημοσίευση από “thecaller.gr”
