Στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΪΜΑΡΟΓΛΟΥ

Όταν κλείσει το τραγικό κεφάλαιο της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, το ζήτημα της ανοικοδόμησης μιας χώρας που έχει καταστραφεί από έναν αδίστακτο ηγέτη δεν θα είναι το σοβαρότερο που θα έχει να αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα. Η ανοικοδόμηση των επίσης κατεστραμμένων σχέσεων συνεργασίας και εμπιστοσύνης θα τεθεί επί τάπητος, για πρώτη φορά μετά από καιρό, καθώς η ανθρωπότητα πίστεψε ότι το φάντασμα ενός νέου παγκοσμίου πολέμου είχε εξαφανιστεί οριστικά. Η αμοιβαία καχυποψία και ο τρόμος ενός πυρηνικού ολέθρου εξακολουθεί να κυριαρχεί στη διαμόρφωση των παγκόσμιων συσχετισμών.

Η μεταπολεμική ισορροπία διαταράχτηκε για πρώτη φορά με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Το καθεστωτικό κρατικοοικονομικό μοντέλο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» δεν άντεξε στις σύγχρονες εξελίξεις. Παράλληλα, η Ευρώπη έκανε σημαντικά βήματα προς την ενοποίησή της και νέες μεγάλες δυνάμεις εμφανίστηκαν στο προσκήνιο, αμφισβητώντας την μονοκρατορία των ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια, η σταδιακή απόσυρση των Αμερικανών από διάφορα σημεία του πλανήτη δείχνει ότι συνειδητοποιούν τη νέα πολυπολική πραγματικότητα.

Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα έρχεται να αμφισβητήσει η «Μεγάλη Ρωσία» του Πούτιν που δεν «χώνεψε» ποτέ τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όχι φυσικά από ιδεολογική σκοπιά αλλά από μεγαλοϊδεατισμό. Μετά από μια περίοδο ανασύνταξης που ακολούθησε το δημοκρατικό διάλειμμα Γκορμπατσόφ, ο νέος πατερούλης φανέρωσε αμέσως τις επεκτατικές του προθέσεις ξεκινώντας από τη Γεωργία, την Τσετσενία και την Κριμαία. Ο Πούτιν δεν είναι ο πρώτος ηγέτης που θέτει ζήτημα αναθεώρησης Διεθνών Συνθηκών και συνόρων, είναι όμως ο πρώτος που απειλεί ανοιχτά να πατήσει το κουμπί της πυρηνικής καταστροφής.

Η απροκάλυπτη εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία ήταν μια ακόμα ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι ένα υπολογίσιμο μέρος της ελληνικής κοινωνίας παραμένει δέσμιο ιδεοληψιών και προκαταλήψεων καθώς υιοθετεί άκριτα τα πιο παράλογα επιχειρήματα της ρωσικής προπαγάνδας, όπως σερβίρονται από «έγκυρους» αναλυτές και ανταποκριτές. Κι επειδή η αναθεώρηση του σύγχρονου κόσμου απαιτεί και αναθεώρηση της ιστορίας, γινόμαστε πλέον μάρτυρες μιας επιχείρησης αιτιολόγησης των εγκλημάτων του Χίτλερ που δεν είχε δήθεν άλλο τρόπο να αντιδράσει στην εξευτελιστική, για τη Γερμανία, συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο. Ποια θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη προσβολή για την ιστορία της χώρας που πλήρωσε τόσο ακριβά τη ναζιστική θηριωδία;

Στη διάρκεια της σύγχρονης διαδρομής της, η Ελλάδα κατάφερε τις περισσότερες φορές να σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας, ξεπερνώντας παθογένειες που συνεχίζουν να την ταλαιπωρούν. Μεταπολιτευτικά κατάφερε να οικοδομήσει την πιο μακρά και σταθερή περίοδο δημοκρατίας, αφήνοντας πίσω της το εμφυλιακό και μετεμφυλιακό καθεστώς. Άντεξε τις συνέπειες της χρεοκοπίας, έμεινε σταθερή στην ευρωπαϊκή της προοπτική, νίκησε το φάντασμα του νεοναζισμού. Σήμερα η υπεράσπιση της Ουκρανίας είναι, επί της ουσίας, υπεράσπιση των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Στην κρίσιμη αυτή τη σύγκρουση, η χώρα μας, χάρη στην αποφασιστικότητα της κοινωνίας και της πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων, βρίσκεται και πάλι στη σωστή πλευρά της ιστορίας.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”