Ο δρόμος για το Συνέδριο. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ
Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής το Δεκέμβριο έφερε νέο αέρα στο εσωτερικό του κόμματος και προκάλεσε άμεσα μια δημοσκοπική άνοδο σε ποσοστά που ο κεντροαριστερός χώρος έχει να δει περίπου 10 χρόνια. Αν αυτό είναι πρόσκαιρο ή τελεσίδικο θα φανεί στο εγγύς μέλλον αλλά είναι στο χέρι της ηγετικής ομάδας να διατηρήσει αυτά τα ποσοστά βάσει των προσδοκιών που έχουν δημιουργηθεί από το Δεκέμβριο.
Το συνέδριο του Μαϊου προσφέρει τη δυνατότητα για προγραμματικές διεργασίες που θα αξιοποιηθούν πολύ άμεσα, στις εκλογές που θα πραγματοποιηθούν το αργότερο το καλοκαίρι του 2023. Ας γίνει λοιπόν κατάθεση ιδεών, κειμένων και προτάσεων στον εσωκομματικό διάλογο τον επόμενο μήνα με στόχο την παραγωγή πολιτικών θέσεων βάσει του τρίπτυχου Ανανέωση-Ενότητα-Πολιτική Αυτονομία που αποτελεί το σλόγκαν του Νίκου Ανδρουλάκη. Η ονοματολογία που ξεκίνησε ενόψει του δημοψηφίσματος της 8ης Μαϊου κινδυνεύει να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση χωρίς να υποτιμώ τη σημασία του branding στο πολιτικό marketing.
Υπάρχει πολύς χώρος για πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση μιας και ο Σύριζα δεν ανταποκρίνεται επαρκώς στο ρόλο που του ανέθεσαν οι πολίτες τον Ιούλιο του 2019. ΟΙ πολιτικές θέσεις πρέπει να μπουν μπροστά προσυνεδριακά και στο ίδιο το συνέδριο το οποίο πρέπει να στοχεύσει στην εξωστρέφεια και στην προσέγγιση ακροατηρίων που δεν είναι προνομιακά για το Κίνημα Αλλαγής αυτή τη στιγμή όπως είναι η νέα γενιά. Η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια και οι συνεχείς αβεβαιότητες όσων είναι γεννημένοι μετά το 1980 μας θυμίζουν που πρέπει να στοχεύσουμε. Η θλιβερή πρωτιά της χώρας μας στην ανεργία των νέων κάτω των 24 ετών είναι ένα στιγμιότυπο αλλά όχι η εξαίρεση για μία «χαμένη γενιά» όπως την έχει χαρακτηρίσει ο Αλέξης Τσίπρας στο παρελθόν. Η νέα γενιά δε θα ακολουθήσει με αντανακλαστικά προηγούμενων δεκαετιών και με φθηνά συνθήματα αλλά με πολιτικές πρωτοβουλίες που επικεντρώνονται σε αυτή.
Η έμφαση που δόθηκε από το Νίκο Ανδρουλάκη στο πρόβλημα της νεανικής στέγασης ήδη από το φθινόπωρο και η ολοκληρωμένη πρόταση που κατατέθηκε πρόσφατα πίεσε την κυβέρνηση να ασχοληθεί με το εν λόγω πρόβλημα. Το ίδιο συνέβη με τα μέτρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας που αρχικά αντιμετωπίστηκαν απαξιωτικά («δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα») αλλά όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε την περαιτέρω αύξηση του κατώτατου μισθού από 1η Μαϊου, δε θεωρήθηκε «παροχολογία». Η ενεργειακή κρίση που προϋπήρχε του πολέμου από το προηγούμενο φθινόπωρο και η ενεργειακή φτώχεια επίσης αναδείχτηκαν από το Νίκο Ανδρουλάκη στις εσωκομματικές εκλογές αλλά η κυβέρνηση μετά από ολιγωρίες, αρκείται σε ελλιπή επιδοματική πολιτική.
Η κριτική της κυβέρνησης για έλλειψη προτάσεων κατέληξε στη σταδιακή υιοθέτηση τους. Καλά πήγε αυτό…
Όπως η κυβέρνηση ζητάει από την αντιπολίτευση στήριξη σε νομοσχέδια-μέτρα-μεταρρυθμίσεις ή σε σκληρές αποφάσεις όπως στην πανδημία, θα πρέπει να έχει τη γενναιότητα και τη γενναιοδωρία να αναγνωρίζει ότι κάποια συγκεκριμένα θέματα τα έχει αναδείξει η αντιπολίτευση. Αλλά η αλαζονεία είναι κακός σύμβουλος και τα «μονά ζυγά δικά μας» δεν ευνοούν τις συναινέσεις.
Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”
