Ολόκληρη η ομιλία της Μ. Στρατηγάκη στην τηλε-εκδήλωση για την Σοσιαλδημοκρατία
Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
Η παρέμβαση μου θα κινηθεί γύρω από το τρίπτυχο ΕΥΡΩΠΗ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ
Και οι τρεις έννοιες αλλά και το περιεχόμενό τους συνδέονται άμεσα με την σοσιαλδημοκρατία και αν δεν συνδέονται ήδη, πρέπει να τις συνδέσουμε!
Και τα τρίααυτά στοιχεία κλονίσθηκαν από την πανδημία που μας ταλαιπωρεί ακόμα, και που θα αφήσει για πάρα πολλά χρόνια τα ίχνη της στην καθημερινότητα μας. Και στα τρία, η διέξοδος είναι προς τα μπρος μια που πολλοί συμπολίτες μας λόγω της πανδημίας είναι πιο έτοιμοι να αποδεχθούν την ενδυνάμωση τους.
Ηγγικεν η ώρα να διεκδικήσουμε στην νέα συγκυρία «Περισσότερη Ευρώπη», «καλύτερο κοινωνικό κράτος», «πραγματική ισότητα των φύλων». Λύσεις για την αντιμετώπιση των δεινών της πανδημίας, αλλά και για να προλάβουμε μια νέα πανδημία.
Και εξηγούμαι:
- ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προχώρησε την Ευρώπη που θέλουμε, την Κοινωνική Ευρώπη, την κοινωνική συνοχή, την αύξηση της απασχόλησης, την καταπολέμηση των διακρίσεων (στην βάση του φύλου, της εθνικής καταγωγής, της αναπηρίας, της ηλικίας και των σεξουαλικών προτιμήσεων). Στοιχεία που εγγράφηκαν στην Συνθήκη του Άμστερνταμ το 1997, όταν την ΕΕ την διεύθυναν οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία, στην Ελλάδα του Σημίτη, που έκτισαν πάνω στην παράδοση του Ντελόρ για την Κοινωνικό διάλογο, τους κοινωνικούς εταίρους της προηγούμενης δεκαετίας. Το κίνημα για την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης που σήμερα ξαναδυναμώνει με τους φεντεραλιστές, διαπνέεται από σοσιαλδημοκρατικές ιδέες για τη συνεργασία των λαών. Ακόμα και σήμερα, παρά τα μεγάλα προβλήματα της ΕΕ που εμφανίσθηκαν στην διαχείριση του εμβολίου, η εμβάθυνση της Ένωσης θα δρούσε θετικά στο πολιτικό επίπεδο και θα περιόριζε τις αντιδραστικές και λαϊκίστικές κορώνες των χωρών τύπου Ουγγαρίας και Πολωνίας. Η πολιτική ένωση παραμένει κατά την γνώμη μου, σοβαρός παράγοντας ισχυροποίησηςτης ΕΕ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και της εφαρμογής του ευρωπαϊκού κεκτημένου με σεβασμό στις αρχές της δημοκρατίας.
- ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
Η κρίση είχε ως αποτέλεσμα να επανέλθει στο προσκήνιο η αξία του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου του κράτους πρόνοιας, να αναδειχθεί η χρησιμότητά του στην αντιμετώπιση της πανδημίας και να αντιμετωπισθεί πλέον η κοινωνική πολιτική ως επένδυση στην ανθεκτικότητα παρά ως δημόσια δαπάνη χωρίς ανταπόδοση. Τα εθνικά συστήματα υγείας, όπου δεν είχαν υποβαθμισθεί λόγω ιδιωτικοποίησης, φαίνεται να αντιμετώπισαν αποτελεσματικότερα την υγειονομική κρίση, ενώ είναι κοινή η διαπίστωση ότι χρειάζονται περαιτέρω ενίσχυση για να αντεπεξέλθουν σε μελλοντικές νέες παρόμοιες με τον κορωνοιό, καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Η αρχή της καθολικότητας στην δημόσια υγεία ήταν απαραίτητη για την επιβίωση, ακόμα και σε χώρες που συντηρητικές κυβερνήσεις είχαν πριμοδοτήσει την ιδιωτική υγεία. Το σύστημα που στηρίζει την οικονομία με άμεσες παροχές και έκτακτα επιδόματα βασίζεται και αυτό σε σοσιαλδημοκρατικές αρχές για το ρόλο του κράτους. Η φροντίδα των εξαρτημένων ατόμων από «πολυτέλεια» του Σκανδιναβικού μοντέλου πρόνοιας έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση όλων.
Η δημόσια υγεία έγινε απόλυτη προτεραιότητα και εγκαλέσαμε μάλιστα για κακοδιαχείριση της κρίσης, όσους αρχηγούς κρατών δεν πήραν τα απαραίτητα μέτρα λόγω της ιδεολογικής προσκόλλησής τους στις κυριαρχία της αγοράς.
- ΙΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ
Η πανδημία ανέδειξε τις έμφυλες ανισότητες μέσα στο σπίτι, όχι μόνον ως προς την άνιση κατανομή της απλήρωτης εργασίας φροντίδας, αλλά και ως προς την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας. Δύο μορφές ανισότητας που προϋπήρχαν της πανδημίας, αλλά με αυτήν αναδείχθηκαν σε κεντρικές θέσεις υου κυρίαρχου δημόσιου λόγου. Η ενδοοικογενειακή βία απέκτησε την ορατότητα που της άξιζε, και το γεγονός αυτό διευκόλυνε την δημοσιοποίηση και άλλων μορφών βίας, όπως η σεξουαλική παρενόχληση, δηλαδή το κίνημα metoo που ζούμε με καθυστέρηση σήμερα.
Σήμερα ακούμε με μεγαλύτερη προσοχή τις καταγγελίες των θυμάτων, γιατί αναγκαστήκαμε να αποδεχθούμε την έκταση της βίας, παρά τις παρωπίδες της πατριαρχικής κοινωνίας μας. Οι δομές για τα θύματα της βίας αλλά, και η διεκδίκηση περισσότερων γυναικών στα πολιτικά κέντρα της εξουσίας καθιερώθηκαν από σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Οι Γαλλίδες φεμινίστριες του Κινήματος για την Απελευθέρωση των Γυναικών (MLF) έκαναν έκκληση να ψηφισθεί ο Mitterrandτο 1981 γιατί η «αριστερά είναι ο χώρος που γεννήθηκε ο φεμινισμός»(“lagaucheestlelieudenotrenaissance”) για τους γαλλόφωνους.
Τις 3 έννοιες που ανέφερα παραπάνω, «η Ευρώπη», «το κοινωνικό κράτος» και «η ισότητα των φύλων» τις ενώνει εκτός από την σοσιαλδημοκρατική αύρα και η φιλελεύθερη αρχή του χωρισμού της εκκλησίας από το κράτος.
Η Ευρώπη εμπεριέχει και φιλοδοξεί να ενσωματώσει ανθρώπους με διαφορετικές πολιτισμικές προελεύσεις, Δεν μπορεί να υφίσταται defacto θεσμοθετημένους διαχωρισμούς στη βάση της θρησκευτικής προέλευσης ή πεποίθησης
Το κοινωνικό κράτος δεν μπορεί να στηρίζει θρησκευτικούς διαχωρισμούς όπως για παράδειγμα η δαπάνη από τον κρατικό προϋπολογισμό για τους μισθούς των κληρικών, αντίνα αυξάνει τις καθολικές κοινωνικές παροχές. Εκτός και αν οι κληρικοί μπορούν να θεωρηθούν υποχρεωτική δαπάνη για το καλό όλων μας για ψυχοθεραπευτικούς σκοπούς!. Αλλιώς, ας αποφασίζει ο καθένας όπως στην Γερμανία, αν θέλει να πληρώσει την συνδρομή του στην εκκλησία από το εισόδημά του.
Τέλος, η ισότητα των φύλων είναι εκ των ων ουκ άνευ αντίθετη με την εκκλησία, γεγονός που δυστυχώς αποδεικνύεταισυνεχώς από τις ανδροκρατικές και ομοφοβικές διακηρύξεις πολλών κληρικών σήμερα.
Και κάτι τελευταίο, άκρως προσωπικό, αλλά και συνάμα άκρως πολιτικό, όπως λέγαμε οι φεμινίστριες στην μεταπολίτευση.
Είμαι σήμερα εδώ σε αυτόν τον χώρο, σε αυτό το πάνελ, γιατί θέλω να προχωρήσουμε μπροστά τα οράματα της Ανανεωτικής Αριστεράς της μεταπολίτευσης, τα οποία είχαμε, ρηγάδες και ρηγίτισσες, μπροστά μας ως φως στο τέρμα του τούνελ. Τούνελπου έφτιαχναν, τότε, ο λαϊκισμός, ο δογματισμός, ο ρατσισμός, το κράτος της δεξιάς.
Δεν είμαιδιατεθειμένη να γυρίσω πίσω, είτε στην κατεύθυνση του λαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ 2015-19, ή ακόμα και του ΠΑΣΟΚ του τέλους της δεκαετίας του 80.
Δεν είμαι διατεθειμένη να αποδεχτώ την άλωση του κράτους από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα. Και την άσκηση της πολιτικής με πολιτικό λόγο «παλαιάς κοπής».
