Οι τεχνοκράτες πολιτικοί βαθαίνουν το χάσμα… Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ
Ένα, μάλλον υψηλό, ποσοστό μελλοντικών ασθενών δεν προσέρχεται να εμβολιαστεί. Πάντα θα υπάρχουν αρνητές της… επιστήμης. Μα ετούτο ξεπερνά τις δεισιδαιμονίες του παρελθόντος. Ακόμη και τις παλαιοημερολογίτικες δοξασίες.
Παράλληλα, ένα σημαντικό ποσοστό ενηλίκων δεν πιάνει δουλειά. Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο μόνο. Εγχώρια υπάρχουν επαρκείς λόγοι… αεργίας και υπολανθάνουσας ανεργίας. Κανείς σημαντικός επιχειρηματίας δεν επενδύει παραγωγικά. Ουδείς δανείζει (τράπεζες). Οι πολλοί «παίχτες» με κομματικές απολήξεις στοχεύουν μόνο στις υπηρεσίες και στα επιδοτούμενα (πράσινα) πρότζεκτ. Η δε ανταγωνιστικότητα στηρίζεται, σχεδόν μονοδιάστατα, στην συμπίεση της εργατικής αμοιβής. Παραγωγικά πρόκειται για το τέλειο αδιέξοδο. Με τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις μάλιστα.
Αν είναι να μην ταξιδέψεις (κόστος, πανδημία), αν δεν πρόκειται να αποκτήσεις σπίτι (απουσία κεφαλαίων, άρνηση δανεισμού), αν τις δεξιότητές σου δεν τις αναγνωρίζει η αγορά (ίσως γιατί και η εταιρεία αδυνατεί, στο πλαίσιο του νέου-διεθνούς καταμερισμού εργασίας), τότε γιατί να δουλέψεις; Πρόκειται για έναν ιδιότυπο αναχωρητισμό που, εκ παραλλήλου, για την επιβίωση του ατόμου ενισχύει καινοφανείς τεχνικές και ευκαιριακές δραστηριότητες ελαχιστοποιώντας τις απαιτήσεις…
Πάμε πάλι στην πανδημία. Τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεμβολίαστων παρατηρούνται (μεταξύ των σχετικά αναπτυγμένων κρατών), στα Βαλκάνια, την Ανατ. Ευρώπη. Εκεί που τη νεαρή Δημοκρατία υποκαθιστά η οπισθοδρομική εκκλησία, η μαφία κ.α. Ορισμένοι εκδηλώνουν μάλιστα μοιρολατρική συμπεριφορά. Περιθωριοποιούνται, κατρακυλούν στο ποτό, τα ναρκωτικά.
Στην οικονομία και στον (σπαρασσόμενο) αναπτυσσόμενο κόσμο κανείς δεν επενδύει, η κλιματική κρίση ξεραίνει τις πεδιάδες, οι νέοι, παράτολμα αποφασιστικοί, σχεδιάζουν την μετακίνηση τους (μετανάστευση) με κάθε κόστος.
Τα χειρότερα είναι μπροστά…
Στη χώρα μας 2 στους 3 νέους (ΔιαΝΕΟσις) δηλώνουν ότι τα πράγματα θα πάνε χειρότερα.
Σε αυτό το περιβάλλον τίθεται το ερώτημα εάν έχει μέλλον η εργασία όπως την γνωρίζαμε; Δηλαδή χωρίς συμμετοχή και ευκαιρίες ανέλιξης; Αν έχει προοπτική η νέα Γενιά; Αν υπάρχει μέλλον;
Παλαιότερα, δεν δικαιώθηκαν όσοι πίστευαν ότι η κατάργηση της δουλείας, η αθεΐα, η γυναικεία εργασία, η σεξουαλική απελευθέρωση θα προκαλούσαν «απείθεια» ως προς την ένταξη στα παραγωγικά «γρανάζια». Ίσως τώρα είναι η πρώτη φορά που οι «ελευθεριότητες» των διοικούμενων με το internet, τα κοινωνικά δίκτυα, την μαζική μετανάστευση και από την άλλη την εδραιωμένη πεποίθηση ότι «δεν τους χρειάζονται» γι’ αυτό «δεν τους δίνουν ευκαιρίες», που προκαλούν προβλήματα «πειθαρχίας» και ένταξης στην παραγωγή. Το φαινόμενο ίσως ενταθεί με την ρομποτική, τους αυτοματισμούς, την κλιματική αλλαγή. Όταν θα χρειάζονται ακόμη λιγότερα «εργατικά χέρια» και οι συνθήκες θα έχουν ανατραπεί.
Όπως οι ανεμβολίαστοι δεν είναι κλειστή σέχτα, έτσι και οι νέοι που δεν αποδέχονται μια οποιαδήποτε απασχόληση δεν είναι «αρνητές». Η προοπτική και οι ευκαιρίες λείπουν. Μεταξύ των αντιεμβολιαστών υπάρχει το «επιχείρημα» ότι με τα εμβόλια θα κερδίσουν οι εταιρείες. Δεν τους αφορά (σε πρώτη φάση), αλλά αυτό βρίσκουν να πουν. Όσοι μπορούν βγαίνουν στη σύνταξη (ανεμβολίαστοι υγειονομικοί σε διαθεσιμότητα, εκπαιδευτικοί κ.α.), άλλοι πασπαλίζουν με κοσμοθεωρίες την ντε φάκτο περιθωριοποίηση.
Ούτε οι νέοι είναι «τεμπέληδες». Μεταξύ τους υπάρχει ο φόβος της παγίδευσης σε ένα γρανάζι χαμηλής μετάδοσης: Να ζεις μόνο για να δουλεύεις χωρίς να απολαμβάνεις…
Είναι αλήθεια ότι τα «έως 470 ευρώ μεικτά το μήνα» που λαμβάνουν σήμερα 850.000 εργαζόμενοι, κυρίως νέοι, δεν αποτελούν κίνητρο για την ανάληψη εργασίας. Ούτε οι νέοι, που συνεχίζουν να μετακινούνται προς τα αστικά κέντρα λόγω προτύπου ζωής και, οπωσδήποτε, λόγω εγκατάλειψης της Περιφέρειας, θα προσέλθουν να μαζέψουν ακτινίδια ή πορτοκάλια.
Εκεί όντως υπάρχει έλλειψη εργατικών χεριών, αλλά για μια κακοπληρωμένη, ευκαιριακή και σκληρή δουλειά. Δεν θα την κάνει ένας πτυχιούχος, δεν αποτελεί ευκαιρία…
Υγειονομική κρίση σαν ευκαιρία πλουτισμού
Το όλο πλαίσιο είναι υπονομευμένο για τους νέους: Μέσα στην πανδημία είχαμε βίαιη μεταφορά πλούτου. Από τα 48 δισ. ευρώ (στέρηση εσόδων από μείωση φόρων-εισφορών και δαπάνες-χρηματοδοτήσεις) κάποιοι επωφελήθηκαν υπέρμετρα και κάποιοι (άλλοι), εν τέλει, θα τα πληρώσουν. Αψευδής μάρτυρας: Οι καταθέσεις των εταιρειών αυξήθηκαν κατά 20 δισ. ευρώ και των νοικοκυριών μειώθηκαν κατά 1,5 δισ. Οι 8 στις 10 επιχειρήσεις δηλώνουν, πλέον, ότι δεν έχουν ανάγκες δανεισμού (λόγω υψηλής ρευστότητας). Και σαν επιστέγασμα, η ακρίβεια τώρα κατατρώει και το φτηνό μεροκάματο, ενώ οι αμοιβές συγκρατούνται στο όριο της φτώχειας με κρατική διαταγή. Μόνο αυτές, από ολόκληρη την οικονομία, είναι στη διατίμηση. Προκειμένου να μην έχουμε πληθωρισμό… μισθών και έτσι ανέβουν τα επιτόκια (και αναγκαστούν να δανειστούν ακριβότερα οι επιχειρήσεις…) Ταυτόχρονα τα μεγαλύτερα πορτοφόλια σάρωσαν τις κατοικίες…
Η οικονομική κρίση και το «βουνό» του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους ενέτεινε το αδιέξοδο. Η πανδημία αποκάλυψε την απουσία προοπτικής. Η οικονομία έχει αρθεί (νομίζει) πάνω από την κοινωνία, αφήνοντας την πανδημία να «κάνει παιχνίδι». Έτσι έχουμε ξεπεράσει τα όρια τοξικότητας.
Υπάρχει από τη μια ένα οικονομικό και πολιτικό «κέντρο» και απέναντι μια περιθωριοποιημένη κοινωνική περιφέρεια. Το χάσμα βαθαίνει. Σύντομα θα αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να υπάρξουν εταιρείες και επιχειρηματικότητα χωρίς καταναλωτές και ρόλους. Δεν υπάρχουν Δημοκρατίες χωρίς ενεργούς πολίτες. Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς δρώντα μέλη. Αν οι πολιτικές δεν γίνουν ανθρωποκεντρικές και οι πολιτικοί δεν εγκαταλείψουν την… τεχνοκρατική αρτιότητα, αν δε έχουν όλοι πρόσβαση και ευκαιρίες, όλα θα υπονομευτούν από την κοινωνική απείθεια.
Το μέλλον θέλει πρόταση και πολιτικές συσσωμάτωσης!
Δημοσίευση από “ieidiseis.gr”
