Οι κρίσεις, οι μεταρρυθμίσεις και η εφαρμογή τους. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Η περίοδος των αλλεπάλληλων κρίσεων φαίνεται ατελεύτητη. Ποικίλα, αντιφατικά αλλά και καινοτομικά προγράμματα και δράσεις επιχειρούν να απαντήσουν στις κρίσεις. Διάφορες ιδέες και προτάσεις επανέρχονται, άλλες επανανοηματοδοτούνται κι άλλες απορρίπτονται.

Στη Δημόσια Διοίκηση υπάρχει μια κινητικότητα σε σχέση με την οργάνωσή της με βασική καινοτομία την εδραίωση και διεύρυνση της εξ αποστάσεως εργασίας και κάποιες λειτουργίες της που αφορούν την παροχή υπηρεσιών οι οποίες αυτοματοποιούνται.

Ωστόσο, βρισκόμαστε πολύ μακριά από το να έχουμε ένα Δημόσιο το οποίο προσθέτει αξία στις προσπάθειες των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα για να αυξηθεί ο πλούτος της χώρας και να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά της. Το Δημόσιο εξακολουθεί να αποτελεί την καταφυγή όσων δοκιμάζονται από την εργασιακή ανασφάλεια και την οικονομική καχεξία.

Η μονιμότητα αποτελεί τον βασικό λόγο που πολλοί προστρέχουν στο Δημόσιο για την επαγγελματική τους εξασφάλιση. Η μονιμότητα δεν αποτελεί, από μόνη της, πρόβλημα. Μετατρέπεται σε πρόβλημα όταν δεν υπάρχει προγραμματισμός, στόχοι, ποιότητα υπηρεσιών και αξιολόγηση. Αυτά λείπουν ή μισο-γίνονται χωρίς να συναποτελούν μέρη ενός μεταρρυθμιστικού προγράμματος. Αλλά κι αυτό είναι μάλλον φυσιολογικό, αφού το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να προσδοκά οφέλη από τους διορισμούς στο Δημόσιο.

Καλλιεργείται, συχνά, η εντύπωση ότι θα αλλάξουν τα κακώς κείμενα στο Δημόσιο με μόνη την εξαγγελία διάφορων αποσπασματικών μεταρρυθμιστικών μέτρων. Σήμερα, όμως, που οι εντάσεις αυξάνονται και οι κρίσεις απειλούν με καταστροφή όχι μόνον τη χώρα αλλά και την υφήλιο ολόκληρη, επείγει η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων κι όχι μόνον η εξαγγελία τους. Εκείνοι που δεν πιστεύουν στις μεταρρυθμίσεις για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, την αποκέντρωση και την λογοδοσία όσων κατέχουν δημόσια αξιώματα, αρνούνται την αναγκαιότητά τους. Τις απομειώνουν σε απλές ηλεκτρονικές εφαρμογές και σε ημίμετρα που επιφέρουν μια προσωρινή ανακούφιση των πολιτών.

Η δική μας πεποίθηση, όμως, είναι ότι τώρα, ακριβώς, θα πρέπει να εκφραστούν και να πραγματοποιηθούν οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που θα βγάλουν την δημόσια διοίκηση από την εποχή της γραφειοκρατίας και τον πελατειασμό και θα την συνδέσουν με τον ιδιωτικό τομέα και την κοινωνία πολιτών. Όχι προς χάριν των ίδιων των μεταρρυθμίσεων αλλά χάριν της απαραίτητης κοινωνικής συνοχής.

Ίσως να είναι η πρώτη φορά που το μεταρρυθμιστικό αίτημα στη χώρα μας συνδέεται τόσο πολύ με την αποτελεσματική αντιμετώπιση των απειλών και των κινδύνων και την ανθεκτικότητα της κοινωνίας μας απέναντι στις καταστροφές. Για να γίνει, όμως, αυτό οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν επ’ ωφελεία της κοινωνίας: Ούτε των γραφειοκρατών ούτε, βεβαίως, των ποικιλώνυμων τρωκτικών που νέμονται πολύτιμους πόρους για ίδιο όφελος.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, παρά τις διαφοροποιήσεις του, δεν δείχνει, όμως, να αντιλαμβάνεται αυτή την προτεραιότητα. Οι μεταρρυθμίσεις, παρ’ όλα ταύτα, πρέπει να γίνουν. Το στοίχημα θα κερδηθεί, λοιπόν, μόνον εάν η ίδια η Διοίκηση μαζί με την κοινωνία πολιτών καταφέρουν να επιβάλλουν την μεταρρυθμιστική ατζέντα, υποχρεώνοντας το πολιτικό σύστημα να ακολουθήσει.

Αναδημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”