Μπολσονάρο, Τραμπ και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις. Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΠΟΥΚΑΛΑ

Τον Ντό­ναλντ Τραμπ θα τον πλη­ρώ­νει για πολ­λά χρό­νια ο κό­σμος. Αντι­δη­μο­κρα­τι­κή χυ­δαιό­τη­τα, πνευ­μα­τι­κή κε­νό­τη­τα αυ­το­ε­πι­κυ­ρού­με­νη διά του τρα­μπου­κι­σμού, εγω­πα­θής αμο­ρα­λι­σμός, απέ­χθεια για την επι­στή­μη και μί­σος για τους κάθε λο­γής αδύ­να­μους υπήρ­χαν πά­ντα. Η ταυ­τό­χρο­νη συ­νύ­παρ­ξη, όμως, όλων αυ­τών των «αρε­τών» στο πρό­σω­πο ενός με­γι­στά­να που υψώ­θη­κε στον θώκο του προ­έ­δρου των Η­ΠΑ­, δη­λα­δή του πλα­νη­τάρ­χη, ήταν ένα θλι­βε­ρό ορό­ση­μο. Και λει­τούρ­γη­σε σαν πλα­νη­τι­κό υπό­δειγ­μα για τους ποι­κί­λους ακρο­δε­ξιούς. Τον 21ο αιώ­να, ο τρα­μπι­σμός εί­ναι ίσως η μόνη αξιο­ση­μεί­ω­τη προ­σθή­κη στη χο­ρεία των -ισμών.

Φανα­τι­κό­τε­ρος μα­θη­τής του Τραμπ από τον Ζαΐρ Μπολ­σο­νά­ρο δεν υπάρ­χει. Και αυ­τόν τον πλή­ρω­σε ο κό­σμος όλος: στην προ­ε­δρι­κή του θη­τεία, η μέση ετή­σια απο­ψί­λω­ση των δα­σών του Αμα­ζο­νί­ου αυ­ξή­θη­κε κατά 75,5% σε σύ­γκρι­ση με την προη­γού­με­νη δε­κα­ε­τία. Ειδι­κά τον πε­ρα­σμέ­νο Δεκέμ­βριο, τε­λευ­ταίο μήνα της μπολ­σο­να­ρι­κής εξου­σί­ας, η απο­ψί­λω­ση αυ­ξή­θη­κε κατά 150% σε σύ­γκρι­ση με το 2021. Γιατί υπήρ­χαν γραμ­μά­τια που έπρε­πε να απο­πλη­ρω­θούν πάση θυ­σία. Κι αν εί­ναι να θυ­σια­στούν δέ­ντρα (που δεν έχουν φωνή) και αυ­τό­χθο­νες, που έχουν φωνή αλλά δεν ακού­γο­νται, και τους οποί­ους ο Μπολ­σο­νά­ρο πε­ρι­φρο­νεί ρα­τσι­στι­κό­τα­τα, «no problem».

Τον κα­θα­ρά ητ­τη­μέ­νο πρό­ε­δρό της, που επέ­λε­ξε να φύ­γει στις Η­ΠΑ για να μην πα­ρα­δώ­σει την εξου­σία στον «κομ­μου­νι­στή» Λούλα, τον πλή­ρω­σε πιο ακρι­βά απ’ όλους η Βρα­ζι­λία: με δει­νή φτώ­χεια και 700.000 νε­κρούς από τον «ανύ­παρ­κτο» κο­ρω­νο­ϊό. Ο βα­θύς δι­χα­σμός της χώ­ρας έπλη­ξε ακό­μα και τη «σε­λε­σάο», που η φα­νέ­λα της έπα­ψε να ενώ­νει τους πά­ντες. Η ει­σβο­λή λί­γων χι­λιά­δων μπολ­σο­να­ρι­στών στο Κογκρέ­σο και στο Ανώ­τα­το Δικα­στή­ριο ήταν ένα μνη­μό­συ­νο της ει­σβο­λής των τρα­μπι­στών στο Καπι­τώ­λιο, τέ­τοιες μέ­ρες προ διε­τί­ας. Μια πα­ρω­δία πα­ρω­δί­ας. Αν η θλι­βε­ρή πα­ρά­στα­ση στην Ουά­σιγ­κτον ήταν μια φαρ­σι­κή «λαϊ­κή εξέ­γερ­ση», το επει­σό­διο στην Μπρα­ζί­λια ήταν κα­ρι­κα­τού­ρα του τρα­μπι­κού προ­τύ­που. Ψευ­το­πρω­τα­γω­νι­στές, κο­μπάρ­σοι εκ­μι­σθω­μέ­νοι από λη­στρι­κής δρά­σης «επι­χει­ρη­μα­τί­ες», χο­ρη­γούς του Μπολ­σο­νά­ρο.

Πιά­νο­ντας αμέ­σως δου­λειά, ο Λούλα υπέ­γρα­ψε δια­τάγ­μα­τα προς ενί­σχυ­ση του Αμα­ζο­νί­ου και ανα­κά­λε­σε την ισχύ δια­τάγ­μα­τος που επέ­τρε­πε την εκ­με­τάλ­λευ­ση κοι­τα­σμά­των πο­λύ­τι­μων με­τάλ­λων σε πε­ριο­χές των αυ­το­χθό­νων ή προ­στα­τευό­με­νες για πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κούς λό­γους. Απρα­γοι θα έμε­ναν οι «αγνοί υπη­ρέ­τες της ανά­πτυ­ξης και της προ­ό­δου» και οι στρα­το­λά­τρες νε­ο­φα­σί­στες που έχουν στη δού­λε­ψή τους;

Αναδημοσίευση από “Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”