Μονόδρομος η ψήφος στον Μακρόν, αλλά δεν αρκεί… Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΑΠΑ

Στις κρίσιμες Γαλλικές Προεδρικές εκλογές της επόμενης Κυριακής να εκλεγεί ο Μακρόν.

Αυτό εύχονται οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη, που αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό ή στον φιλελεύθερο χώρο. Που πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Θα ήταν πράγματι δραματική εξέλιξη – ιδιαίτερα σε αυτή τη συγκυρία – μια νίκη Ακροδεξιάς υποψήφιας στην χώρα όπου αναπτύχθηκε ο διαφωτισμός και η σύγχρονη δημοκρατία.

Όμως αρκεί αυτό; Μια περίπου ψήφος-μονόδρομος για μη τεθούν σε κίνδυνο η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι αξίες του ανθρωπισμού; Θα πούμε μετά ότι «όλα πήγαν καλά», άρα δεν αλλάζει τίποτε;

Όχι βέβαια. Γιατί όταν το 1/3 των Γάλλων ψηφοφόρων επιλέγει ακροδεξιούς υποψήφιους, όταν σε άλλη χώρα της Ευρώπης ο Όρμπαν κυριαρχεί, όταν τα αυταρχικά καθεστώτα ενισχύονται, σημαίνει ότι πολλά δεν πάνε καλά. Ότι οι καμπάνες του κινδύνου σημαίνουν συναγερμό, δεν προειδοποιούν απλά.

Ας μην εθελοτυφλούμε, οι κίνδυνοι αφορούν όλους και την δίκη μας χώρα.

Αυτά τα φαινόμενα οξύνονται από τα μεγάλα τραύματα που δημιούργησαν στην κοινωνία οι συνεχείς κρίσεις (πανδημία, πόλεμος, ακρίβεια), τραύματα που οι ασκούμενες πολιτικές δεν επούλωσαν.

Οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη αντιμετωπίζουν αδιέξοδα, πάρα πολλοί δεν τα βγάζουν πέρα. Το χειρότερο μάλιστα, ότι δεν βλέπουν και φως για το μέλλον.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι εταιρείες δημοσκοπήσεων θέτουν στους πολίτες το ερώτημα αν αισθάνονται εντός ή εκτός των τειχών, ή αν πιστεύουν ότι στο μέλλον η προσωπική τους κατάσταση θα βελτιωθεί ή όχι. Οι απαντήσεις καταγράφουν μια ζοφερή και συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση στην κοινωνία.

Σε μια πρόσφατη έρευνα της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ οι λέξεις «ανασφάλεια» και «απογοήτευση» κυριαρχούν. Η «αισιοδοξία» υποχωρεί κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες μέσα σε 2-3 μήνες.

Το 40% των πολιτών δηλώνει ότι αισθάνεται εκτός των τειχών. Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη στους νέους 17-24 ετών, που αισθάνονται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους.

Αυτοί οι πολίτες αισθάνονται ότι το κράτος δεν νοιάζεται για τα προβλήματα τους μέσα στην κρίση. Ότι αφέθηκαν ουσιαστικά μόνοι, χωρίς να ξέρουν τι θα τους ξημερώσει για το μαγαζί τους, την δουλειά τους, το σπίτι τους, το αν θα μπορούν να πληρώσουν οφειλές, δάνεια, λογαριασμούς.

Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφερε να σταθεί αξιόπιστα με κοινές πολιτικές για την προστασία τους, αλλά και να ορθώσει το δικό της ανάστημα στις κρίσιμες εξελίξεις με την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Αυτοί οι πολίτες αισθάνονται ότι κυριαρχεί μια οικονομική ελίτ, που ενδιαφέρεται μόνο για την προστασία των δικών της συμφερόντων. Ιδιαίτερα όταν συντηρητικές κυβερνήσεις ουσιαστικά ταυτίζονται με τις επιλογές της. Όταν τα φαινόμενα αδιαφάνειας και οι χαριστικές ρυθμίσεις πολλαπλασιάζονται.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και πιο πολλοί αδιαφορούν για τις επικοινωνιακές τακτικές και τις ανούσιες -για τα μάτια – εξαγγελίες της ΝΔ στην χώρα μας. Που τώρα -λίγο πριν τις εκλογές- δήθεν θυμήθηκε τις έρευνες για το φυσικό αέριο και την στήριξη της κατοικίας για τα νέα ζευγάρια, (αντιγράφοντας προτάσεις του Κινήματος Αλλαγής ).

Όταν όμως κυριαρχούν η ανασφάλεια και η απογοήτευση, έρχεται και η οργή. Που ευνοεί μόνο τις ακραίες φωνές, τον διχασμό, τον λαϊκισμό, αύριο την βία.

Αν αδιαφορήσουμε, το πολιτικό μας σύστημα θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων σε επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η απόγνωση δεν γεννά σήμερα προοδευτικές λύσεις.

Οι σύγχρονες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αυταρχισμού – λαϊκισμού και δημοκρατίας – Ευρώπης, πρέπει πια να έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών και τους εγγυάται με συγκεκριμένες πολιτικές ένα καλύτερο μέλλον.

Αρκετά πια με τους φραστικούς αφορισμούς από κατεστημένες αντιλήψεις.

Ιδιαίτερα οι προοδευτικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, οφείλουν να πείσουν έμπρακτα ότι νοιάζονται για τους πολίτες και τα προβλήματα τους.

Είναι ώρα να μιλήσουμε για το περιεχόμενο μιας βαθιάς πολιτικής αλλαγής.

• Με πρώτο στόχο την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων που εντείνει η κρίση.
• Με την επιστροφή του κράτους για επενδύσεις στις κοινωνικές υποδομές, που θα εμπεδώσουν αίσθημα ασφαλείας στους πολίτες.
• Με αλλαγή των στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης για να δοθούν δυνατότητες και ευκαιρίες σε όλους, όχι μόνο στους μεγάλους και ισχυρούς.
• Με στήριξη των νέων ανθρώπων για αξιοπρεπείς δουλειές, για καινοτόμες επιχειρήσεις, για εξέλιξη με αξιοκρατία, για να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι.
• Με τολμηρές αλλαγές που ενισχύουν την αποκέντρωση, την συμμετοχή, την διαφάνεια, την λογοδοσία στο πολιτικό μας σύστημα.
• Με μάχη στην Ευρώπη για να ορθώσει το ανάστημα της, να προχωρήσει σε ενιαίες πολιτικές και τομές, που θα αποκαταστήσουν την αξιοπιστία της στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών.

Ελπίζω ότι εν όψει του δεύτερου γύρου στις Γαλλικές εκλογές, αυτά τα ζητούμενα θα αποτελέσουν την βάση του διαλόγου. Όχι μόνο η πόλωση και οι αφορισμοί.

Ώστε η νίκη του Μακρόν να είναι πραγματικά μεγάλη, στηριγμένη σε ευρύτερες δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας.

Για να μην αποτελέσει μια τελευταία αναλαμπή πριν οδηγηθούμε σε εξελίξεις στο μέλλον.

Δημοσίευση από “ieidiseis.gr”