Μια Πρόταση για την Αντιπολίτευση. Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΒΟΥΝΙΔΗ

Ο «πολυδύναμος εκσυγχρονισμός» του πρωθυπουργού δυσκολεύει την αντιπολίτευση μιας και «κλέβει» ιδέες και απόψεις που ίσως είχε (ή θάπρεπε να έχει). Ένα τελευταίο είναι η δήλωση της πρόθεσης για καθιέρωση της δυνατότητας (πολιτικού) γάμου ομοφύλων. Θα μπορούσε όμως η αντιπολίτευση – και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ – συμφωνώντας με αυτή την προσεχή κατάθεση σχεδίου νόμου να προτείνει διεύρυνσή του με την καθιέρωση της αναγνώρισης αποκλειστικά του πολιτικού γάμου από την Πολιτεία. Δηλαδή, οι σχέσεις πολίτη – κράτους να μην περνούν μέσα από την εκκλησία. Προφανώς όποια (ετερόφυλα) ζευγάρια θέλουν – και πιθανώς θα είναι πολλά – θα μπορούν, εφ’ όσον το αποζητά η πίστη τους, να κάνουν και θρησκευτικό γάμο.

Ταυτόχρονα θα μπορούσε να θεσπιστεί η ονοματοδοσία ως ο μοναδικός τρόπος δήλωσης στην Πολιτεία του ονόματος ενός νεογέννητου. Άλλωστε η προαιρετική ονοματοδοσία έχει θεσπιστεί ήδη από το 1977 επί Κωνσταντίνου Καραμανλή με εισήγηση του υπουργού Γεωργίου Ράλλη σε μία προοδευτική έξαρση της παλαιάς Νέας Δημοκρατίας. Προφανώς όποιοι γονείς θέλουν θα μπορούν, βάσει της πίστης τους, να κάνουν και θρησκευτικά βαφτίσια.

Ακόμη πιστεύω ότι έχει ωριμάσει η ιδέα του αποκλειστικά πολιτικού όρκου. Μάλιστα έχω την εντύπωση ότι συνάδει (βάσει κάποιων ερμηνειών των γραφών) με τις απόψεις αρκετών ΧΟ ιερωμένων. Και έτσι, μεταξύ άλλων, θα εκλείψουν και οι εικόνες τύπου θείας λειτουργίας από την Βουλή και δεν θα νιώθει απομονωμένος από την υπόλοιπη κυβέρνηση ο κ. Τσακλόγλου.

Όλα αυτά θα μπορούσαν να προταθούν από την Αντιπολίτευση και ειδικότερα από το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Άλλωστε το ΠΑΣΟΚ στην ιδρυτική του Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη επαγγέλλεται τον χωρισμό εκκλησίας – κράτους και πιο πρόσφατα τόνισε την άποψή του για «διακριτούς ρόλους». Έχει δε και το τιμητικό παρελθόν των ταυτοτήτων επί Σημίτη. Με την εξαίρεση κάτι κομματιδίων θεουσών και λοιπών «ευσεβών», λογικά τα κόμματα της Αντιπολίτευσης θα μπορούσαν να στηρίξουν αυτές τις προτάσεις. Και θα ετίθετο και «δύσκολο» θέμα για την Νέα Δημοκρατία που ενδεχομένως θα διαφοροποιούσε τους πιο φιλελεύθερους από τους πιο παραδοσιακούς δεξιούς.

Όλα αυτά, και πολλά άλλα όπως όχι εικονίσματα σε δημόσιους χώρους, μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών (δηλ. κατήχησης) σε μάθημα ιστορίας των θρησκειών, κατάργηση της προσευχής στα σχολεία, απαιτούν μόνον πολιτική βούληση και νομοθέτηση και όχι αλλαγή του Συντάγματος που μακάρι να γίνει αλλά φοβάμαι ότι θα αργήσει. Και βέβαια αντιστοιχούν σε ένα σύγχρονο, δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος που, νομίζω, θέλουμε να είμαστε.

Αναδημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”