Η σημερινή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

«Τίνος παιδί είναι ο ΣΥΡΙΖΑ» είχε αναρωτηθεί στο εξαιρετικό  άρθρο του ο Γ. Βούλγαρης από την αρθρογραφία των Νέων (4/6/20). Οι απαντήσεις του, έδειχναν την ρήξη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ με βασικά χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής διαδρομής της ιστορικής Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τρεις προηγούμενοι πρόεδροι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ-με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- βρίσκονται απέναντι από την σημερινή ηγεσία. Ούτε ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος από την ΕΑΡ και τους ανανεωτικούς του ΚΚΕ που συγκροτήσαν τον ενιαίο Συνασπισμό δεν βρίσκονται στις γραμμές του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο.

Οι διαδοχικές διασπάσεις και ανακατατάξεις στο κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης από το 2010 και μετά, έχουν διαμορφώσει ένα διαφορετικό αποτύπωμα. Το οποίο δεν ανιχνεύεται ούτε στις διαδρομές της Ανανεωτικής Αριστεράς, ούτε πρόσφατα στο εγχείρημα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ούτε ακόμα πείθει ως σχήμα που θα μπορούσε να το ορίσει κάποιος ως νέο ΠΑΣΟΚ (όπως θα επιθυμούσαν μερικά από τα στελέχη του). Η σημερινή αποτύπωση έχει περισσότερο έναν συνεκτικό ιστό λαϊκισμού και διαμαρτυρίας. Παρά ΚΑΙ την κυβερνητική εμπειρία του μάλιστα. Εναρμονίζεται σε πολιτικά ρεύματα της εποχής με απόσταση από τις παραδοσιακές ιδεολογίες του προοδευτικού χώρου- σοσιαλδημοκρατία, κομμουνισμός, αντικαπιταλιστική Αριστερά- τα οποία επιχειρούν  κυρίως την λαϊκίστικη έκφραση της κοινωνικής κριτικής. Φυσικά δεν είναι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή η αποτύπωση. Θα ήταν άδικη μία τέτοια θεώρηση. Στις γραμμές του υπάρχουν παραδοσιακές ιδεολογικές τάσεις. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πάλη ιδεών. Όμως την σφραγίδα θέτουν οι επιλογές της κυρίαρχης γραμμής και ομάδας.

Τα νέα ενδιαφέροντα  στοιχεία που καταγράφονται αυτή  την εποχή στην μελέτη του ΣΥΡΙΖΑ θα έλεγα ότι είναι δύο. Το πρώτο αφορά μια σχεδόν αποκλειστική συνεκτική ύλη στο κομματικό σχέδιο. Αυτή είναι η αντιδεξιά ρητορική. Η όποια θυμίζει ορισμένες  φορές την ρητορική του προδικτατορικού Κέντρου. Δηλαδή χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα. Σε κάθε περίπτωση δεν εκφράζει θετικά ένα σαφές προγραμματικό πρόσημο. Οι σοσιαλδημοκράτες, όπως και οι κομμουνιστές, δεν είναι γενικά αντιδεξιοί. Δεν είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει. Η βασική τους έκφραση είναι οι σοσιαλδημοκρατικές ή οι κομμουνιστικές θέσεις. Θετικά. Όχι εξ αντιδιαστολής. Το άλλο δεδομένο που διαμορφώνεται είναι η αρχηγική  λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έλεγα ότι στον διάλογο για τον περίφημο μετασχηματισμό του μπροστά στο επικείμενο συνέδριο τείνει να εξελιχθεί στο κυρίαρχο συστατικό. Κάτι τέτοιο είναι ξένο με τις παραδόσεις της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, με τις ίδιες τις διαδρομές του χώρου. Βλέπουμε ακραία επιθετικότητα προς τις άλλες απόψεις στο εσωκομματικό πεδίο. Βλέπουμε την συγκρότηση μιας αφήγησης με μοναδικό στοιχείο την προσωπολατρία χωρίς άλλα πολιτικά επίδικα. Φαινόμενα που σχετίζονται με τα αρχηγικά κόμματα στην πολιτική επιστήμη.

Έχουμε καιρό για οριστικά συμπεράσματα. Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ πάντως αφορούν και την ποιότητα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝΑΛ στην προοδευτική όχθη του Πολιτικού συστήματος.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”