Η «μαύρη» αγορά καλαμποκιού και το εισόδημα. Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ

Σίγουρα δεν ήμασταν από τους ανιστόρητους που κήρυξαν το τέλος της… ιστορίας το 1989 με το που κατέρρευσε το Ανατολικό μπλοκ. Αλλά, από την άλλη, με δυσκολία βλέπαμε ότι ένα μεγάλο κράτος θα οδηγούνταν σε ένα τόσο μεγάλο έγκλημα (και μοιραίο λάθος για το λαό του): να κάνει έναν καταστροφικό πόλεμο και μάλιστα στην Ευρώπη.

Αλλά, δυστυχώς, οι «εκπλήξεις» δεν τελειώνουν εδώ. Για μια ακόμη φορά η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται, έχει ωστόσο τα ρεφρέν της…

Αν το 1941 έλειψε το ψωμί και το λάδι, σήμερα λείπει το καλαμπόκι και το ηλιέλαιο. Δεν θα πεθάνει κόσμος –εκτός της Ουκρανίας- από πείνα, αλλά επέρχεται βίαιη φτωχοποίηση.

-Οι εργαζόμενοι, οι οποίοι διαθέτουν την πλειονότητα των λίγων χρημάτων τους σε φαγητό, κατοικία, ρεύμα και καύσιμα ήδη υποφέρουν.

-Οι αγρότες δεν θα παράγουν, λόγω τιμών πετρελαίου, σπόρων, λιπασμάτων. Αυτό θα μετακυλιστεί στον καταναλωτή σαν μεγαλύτερη ακρίβεια.

-Οι κτηνοτρόφοι αδυνατούν να παρακολουθήσουν τις τιμές των ζωοτροφών. Θα πεθάνουν ζώα…

Αυτή την περίοδο μόνο οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες εισάγουν καλαμπόκι (σε υψηλές τιμές) από την Αμερική. Και δεν δίνουν με χονδρική στους ενδιάμεσους. Οι τελευταίοι δεν εισάγουν πια από τη Βουλγαρία. Το καλαμπόκι αποθηκεύεται για αποθησαύριση, με πολλαπλάσια τιμής μεταπώλησης. Είναι το προϊόν μιας νέας «μαύρης» αγοράς.

Πριν μερικούς μόλις μήνες ορισμένοι υπεύθυνοι χάραξης οικονομικής πολιτικής (εσωτερικά και διεθνώς), πίστευαν (καλύτερα, απλώς υποστήριζαν με βάση ιδεολογικά ελατήρια) ότι η ακρίβεια του φθινοπώρου ήταν παροδική λόγω των προβλημάτων στην εφοδιαστική αλυσίδα. Παραγνωρίζοντας την υπερβάλλουσα ρευστότητα που προκλήθηκε από τις οριζόντιες και χωρίς κριτήρια κρατικές ενισχύεις (μη επιστρεπτέες προκαταβολές, μη καταβολή εισπραχθέντος ΦΠΑ κ.α.). Ποσά που έγιναν καταναλωτικά προϊόντα (και στη δική μας περίπτωση διαμερίσματα, με αποτέλεσμα την κρίση κατοικίας που βιώνουμε, αλλά ακόμη και πανάκριβα αυτοκίνητα). Μη λαμβάνοντας υπόψη την απόκλιση μεταξύ των κατώτερων στρωμάτων και του 1% των πιο πλουσίων διεθνώς, οι οποίοι δεν έλκονται από παραγωγικές επενδύσεις, αλλά απλώς απολαμβάνουν περιουσίες καταβάλλοντας «φύλαχτρα» (αρνητικά επιτόκια) στις τράπεζες.

Επέμεναν λοιπόν να μην δοθούν αυξήσεις τους μισθούς, να μην αναπληρωθεί, μέρος έστω, του διαθέσιμου εισοδήματος προκειμένου «να μην αναθερμανθεί ο πληθωρισμός και παραταθεί –αυτός- χρονικά». (Ουσιαστικά την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι παραγωγοί).

Τώρα, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, ουδείς πίστευε ότι οι έντονες πληθωριστικές πιέσεις θα υποχωρήσουν κατά την προσεχή διετία. Λαμβανομένων υπόψη και των κυρώσεων στη Ρωσία που θα διαρκέσουν για πολύ μετά τον πόλεμο…

Σε αυτό το εξαιρετικά δυσοίωνο περιβάλλον δύο τινά μπορεί να συμβούν προκειμένου να μην έχουμε ανθρωπιστική καταστροφή:

Πώς επηρεάζουν οι αμοιβές

-Να δοθούν ενισχύσεις στα λαϊκά νοικοκυριά, έστω να συνεχιστούν τα γλίσχρα επιδόματα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση. Αλλά είναι κάτι που το δημόσιο δεν μπορεί να διαθέσει (και λόγω της αλόγιστης χρήσης 45 δις ευρώ την περίοδο 2019-20). Αλλά, ακόμη και εάν το κράτος μπορούσε να εξεύρει από τις δύσπιστες «αγορές» και δαπανούσε αυτά τα ποσά, θα αναγκαζόταν στη συνέχεια να τα αφαιρέσουν από την πραγματική οικονομία (να επιβάλει φόρους), κάτι που θα έπληττε την ανταγωνιστικότητα.

-Μένει, εναλλακτικά, η χορήγηση σημαντικών αυξήσεων στους εργαζόμενους, ώστε να διατηρήσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και έτσι να απορροφήσουν τα προϊόντα των παραγωγών (εμμέσως έτσι να στηριχτεί συνολικά το ατομικό εισόδημα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα).

Όμως επειδή κάτι τέτοιο (σ.σ.: θα σπεύσουν ευθύς να υποστηρίξουν οι νεοφιλελεύθεροι), θα επιβαρύνει την ανταγωνιστικότητα, η λύση βρίσκεται:

1.Στα στοχευόμενα κίνητρα κατάρτισης και πρόσληψης των ατόμων με τις χαμηλότερες εξειδικεύσεις (δημιουργία νέων θέσεων εργασίας) από τα διαθέσιμα κοινοτικά κονδύλια (Κοινωνικό Ταμείο, ΕΣΠΑ, Ταμείο Ανάπτυξης κ.α.).

2.Απορρόφηση των κραδασμών μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας (κάτι που πέτυχαν οι Ιάπωνες στην πετρελαϊκή κρίση του 1973 όταν, εξαρτημένοι από την ενέργεια, αντέδρασαν με υψηλή παραγωγή και αξιόπιστα προϊόντα).

3.Όμως, δεν είναι δουλειά του κράτους να ορίζει τις αμοιβές. Ειδικά όταν δεν γνωρίζει από… παραγωγικότητα. Γι’ αυτό πρέπει η καταβολή των αυξήσεων, με βάσει τον πληθωρισμό και την παραγωγικότητα, αλλά και η δυναμική διαμόρφωσης των μισθών να «περάσουν» στην αρμοδιότητα των κοινωνικών ανταγωνιστών. Αφού προηγουμένως οι αμοιβές επανέλθουν στα επίπεδα του 2010 (751 ευρώ εισαγωγικός μισθός).

Μετά από μια 14ετή οικονομική, υγειονομική και ενεργειακή κρίση, η οικονομία αναμένεται να ισορροπήσει σε υψηλότερο επίπεδο. Δεν προβλέπεται σημαντική διόρθωση στις τιμές των πρώτων υλών. Κατά συνέπεια, όλοι οι συντελεστές πρέπει να ανασχεδιαστούν.

Διαφορετικά, η πολιτική θα προδώσει την κοινωνία και τους νέους. Με απρόβλεπτες εξελίξεις…

Δημοσίευση από “ieidiseis.gr”