Η κανονικότητα είναι γκρίζα. Του ΡΩΜΑΝΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ*

Τις τελευταίες μέρες γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι το lockdown θα μας συνοδεύει για αρκετά μεγαλύτερο διάστημα απ’ ότι αρχικά πιστεύαμε.

Η άρση των περιοριστικών μέτρων θα γίνεται πολύ πιο αργά και θα αφορά οριζόντια όλες τις γεωγραφικές περιοχές της χώρας.

Αυτή η απόφαση σίγουρα επιβάλλεται από τα επιδημιολογικά δεδομένα, τα οποία δεν είχαν το ρυθμό βελτίωσης που αναμενόταν. Είναι κοινό μυστικό εξάλλου ότι αυτό το δεύτερο απαγορευτικό έχει ελάχιστη σχέση με το πρώτο και η περίοδος που προηγήθηκε χαρακτηρίστηκε από χαλάρωση και της πολιτείας και των πολιτών.

Αυτά όμως σύντομα θα αποτελούν παρελθόν. Ποια θα είναι σύντομα η νέα κατάσταση; Οι περισσότερες προβλέψεις εκτιμούν ότι τέλη του τρέχοντος με αρχές του νέου έτους, τα ημερήσια κρούσματα θα έχουν πέσει σε αποδεκτό τριψήφιο αριθμό. Επίσης, γνωρίζουμε ότι η φάση του εμβολιασμού θα διαρκέσει περίπου 6 μήνες, στους οποίους θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέτρα προστασίας. Τέλος, αυτή η περίοδος δεν μπορεί να βγει με απαγορευτικό και κυκλοφορία μέσω μηνυμάτων.

Γίνεται λοιπόν, αδήριτη ανάγκη η προσαρμογή στο μεταβατικό στάδιο που θα εισέλθουμε. Είναι λάθος να παρουσιάζουμε το εμβόλιο σαν διακόπτη που αμέσως θα επαναφέρει την κανονικότητα. Η κανονικότητα πάντα έρχεται σταδιακά και μέσω της προσαρμογής στις γκρίζες ζώνες. Δεν είναι δυνατόν ο πολίτης να ζει από τη μια με τη χαζοχαρούμενη ανεμελιά και από την άλλη με την τιμωρία της απομόνωσης. Είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο να μάθουμε να ζούμε με τον ιό για κάποιο διάστημα.

Δυστυχώς, οι ακραίες αποφάσεις είναι εύκολες στην υλοποίηση, είτε πρόκειται για καθολικό lockdown είτε πρόκειται για καθολικό άνοιγμα. Οι ενδιάμεσες αποφάσεις είναι οι δύσκολες διότι προϋποθέτουν προσεκτικό σχεδιασμό και αυστηρό έλεγχο. Να σημειώσουμε όμως ότι η διαρκής μετάθεση και αναβολή της μεταβατικής περιόδου, δεν είναι κολακευτική ούτε για την πολιτεία ούτε για τους πολίτες. Αντιθέτως, φανερώνει ανεπάρκεια, αναποφασιστικότητα και αναξιοπιστία. Οφείλουμε συνεπώς να βρούμε τη χρυσή τομή, αλλιώς θα αναγκαστούμε να επιβιώσουμε αμφιταλαντευόμενοι στα άκρα ή χειρότερα εγκλωβισμένοι στο ένα άκρο, αυτό της διαρκούς τιμωρίας.

Συχνά ακούγεται το αντεπιχείρημα ότι οι ενδιάμεσες λύσεις δοκιμάστηκαν την περίοδο του καλοκαιριού και από το Σεπτέμβρη μέχρι το Νοέμβρη και απέτυχαν παταγωδώς, άρα τις αποκλείουμε. Αυτή η ρητορική όμως σιγά-σιγά καταρρέει για τους εξής λόγους: Πρώτον, ομολογείται πλέον από επίσημα χείλη ότι εκείνη την περίοδο δεν ελήφθησαν μέτρα συμβολικά και αποτελεσματικά, όπως η γενική χρήση μάσκας. Δεύτερον, το μήνυμα που εκπέμφθηκε ήταν της χαλάρωσης και γενικότερα ότι τα δύσκολα πέρασαν. Η καθημερινή ενημέρωση σταμάτησε να είναι γεγονός, οι εκστρατείες προστασίας εξαφανίστηκαν και κυρίως επιτράπηκαν εκδηλώσεις που δεν έπρεπε επ’ ουδενί λόγο να πραγματοποιηθούν.

Είναι λάθος λοιπόν να ανακαλούμε εκείνη την περίοδο και να αποφεύγουμε κάθε άρση περιορισμού σαν το διάολο το λιβάνι. Πέραν των άλλων, αδικούμε και τους εαυτούς μας. Αδικούμε όμως και όσους δίνουν τόσο καιρό τη μάχη. Διότι το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη δε τα δείχνεις όταν είσαι αναγκαστικά κλεισμένος, αλλά όταν ο πολίτης επιλέγει ο ίδιος να προστατευτεί/προστατέψει συνεχίζοντας τη ζωή του, και όταν η πολιτεία επιλέγει να ελέγχει και να δρα αντί να αντιδρά.

Είναι ικανός ο καθένας να επιτελέσει το ρόλο του; Νομίζω ότι η κυβέρνηση είτε έχει είτε μπορεί να βρει τα πρόσωπα με τις ικανότητες για αυτό το σκοπό. Τα ΜΜΕ έδειξαν στο πρώτο κύμα της πανδημίας ότι μπορούν να δείξουν αυτοσυγκράτηση. Οι πολίτες όταν εκπέμπεται το κατάλληλο μήνυμα και επιδεικνύεται η συλλογική-εθνική προσπάθεια έναντι της ατομικής, είναι πιο ώριμοι απ’ ότι πιστεύεται.

* Ρωμανός Οικονομίδης είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός, αναλυτής δεδομένων για επιχειρήσεις

Δημοσίευση από “thecaller.gr”