Η γενιά της ενοχής. Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ανήκω στη γενιά που είτε δεν έζησε χούντα και μεταπολίτευση, είτε τη θυμάται σαν όνειρο. Μια εποχή με ιδιαίτερο πολιτικό φορτίο.

Αυτή η γενιά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ενοχική γενιά. Στην αυγή της ζωής της μεγάλωνε με την ενοχή, πως  πολλά από αυτά που θεωρούσε δεδομένα, για τους γονείς της δεν ήταν, και ως ένα αρκετά μεγάλο βαθμό αυτό ήταν αλήθεια. Ατάκες όπως, εγώ στην ηλικία σου είχα οικογένεια, ακούγονταν πολλές φορές στα αυτιά της. Επιπλέον, όσοι γοητεύονταν από την  πολιτική, μεγάλωναν με θαυμασμό και δέος, μπροστά σε αυτούς που είχαν την τύχη  να βιώσουν τον Μάη του 68’ και το Πολυτεχνείο το 73’. Η  γενιά της ενοχής δεν είχε και πολλά να παρουσιάσει στο πολιτικό πεδίο. Προσωπικά, ανήκω σε αυτούς που ένιωθαν δέος αλλά και ζήλεια για όσους έζησαν αυτά τα μεγάλα γεγονότα.

Μέσα σε αυτό το κοινωνικό – πολιτικό συγκείμενο, αυτή η γενιά μεγάλωσε, σπούδασε, εργάστηκε, τόλμησε να επιχειρήσει, έκανε παιδιά και κατάφερε να αυτονομηθεί  με το δικό της τρόπο. Κατέβαλε και αυτή με τη σειρά της τον οβολό της, στην πορεία αυτού του κόσμου, αλλά και στην ανάπτυξη της χώρας μας.

 Αίφνης, η οικονομική κρίση του 2010 τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια αυτής της γενιάς. Όντας πλέον στου δρόμου τα μισά, στο απόγειο της δημιουργίας και της παραγωγικότητάς της. Αρκετοί έμειναν εκτός επαγγελματικού στίβου, άλλοι ματαίωσαν την ακαδημαϊκή τους πορεία, κάποιοι άλλαξαν εργασία, πολλοί είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται. Στα χρόνια που ακολούθησαν η ενοχική γενιά προσπάθησε να πατήσει ξανά στα πόδια της, σε ένα περιβάλλον αρκετά δύσκολο, οικονομικά και πολιτικά. Με αργά και σταθερά βήματα έδειχνε να τα καταφέρνει. Μέχρι την εμφάνιση της πανδημίας του κοροναϊού, οι οικονομικές επιπτώσεις της οποίας, φαίνεται να είναι ακόμη πιο σκληρές.

Η ενοχική γενιά για άλλη μια αφορά, σε μικρό χρονικό διάστημα, καλείται να διαχειριστεί και να ξεπεράσει άλλη μια τεράστια κρίση, σε ένα ακόμη πιο δύσκολο περιβάλλον. Καλείται να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος σε αυτή τη δύσκολη πορεία. Αυτό διότι, ηλικιακά, ενέχει το απαιτούμενο μείγμα γνώσης, εμπειρίας και  διάθεσης. Οι απαντήσεις και οι αλλαγές που χρειάζονται σήμερα στο οικονομικό και στο πολιτικό πεδίο, στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη, δεν φαίνεται να μπορούν να έρθουν με μια μεγάλη εξέγερση. Απαιτούνται συντονισμένες δράσεις που να εμπεριέχουν, γνώση και ξεκάθαρη στόχευση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, τα εμβληματικά γεγονότα του Μάη του 68’ και του Πολυτεχνείου το 73’ μοιάζουν σήμερα λιγότερο επιδραστικά αφενός και αφετέρου δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις στις δύσκολες σύγχρονες προκλήσεις. Ήρθε η ώρα που η γενιά της ενοχής (ίσως χωρίς να το συνειδητοποιεί) οφείλει να  αναλάβει το μεγαλύτερο μερίδιο  της ευθύνης  σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία και να χτίσει το νέο πολιτικό παράδειγμα. Φαίνεται ότι, όλα όσα βρήκε έτοιμα γκρεμίστηκαν, και πρέπει να τα χτίσει ξανά από την αρχή. Την ίδια ώρα αποβάλει σταδιακά και την ενοχή της. Τούτο διότι, οι αλλαγές στο πολιτικό πεδίο  και η προσπάθεια για οικονομική ανάκαμψη, απαιτούν θυσίες, όραμα, και ρεαλισμό.

Η απενοχοποιημένη  πλέον γενιά πρέπει και μπορεί να τα καταφέρει, αρκεί να θυμόμαστε ότι, όσοι μας κυβέρνησαν πριν λίγο καιρό, ανήκουν στη μειοψηφία της και δεν την εκπροσωπούν. Η κυβέρνηση Τσίπρα και τα μέλη της κλειστής ομάδας της, επέλεξαν και επιλέγουν να πολιτεύονται με ιδεολογικά εργαλεία άλλων εποχών. Η απουσία τους από το στίβο της ζωής τα προηγούμενα χρόνια, δεν τους επιτρέπει να ακολουθήσουν διαφορετικό πολιτικό δρόμο. Σε αυτή ακριβώς την αιτία εδράζεται και η ρητορική του μίσους που παρακολουθήσαμε και συνεχίζουμε να παρακολουθούμε.

Δημοσίευση από “thecaller.gr”