Η αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, η Ουκρανία και ο Πούτιν. Του ΤΑΚΗ ΜΠΑΤΖΕΛΗ

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει φέρει στην Ευρώπη τα πάνω-κάτω. Μέσα σε όλα έχει προκαλέσει μεγάλη αμηχανία στη λεγόμενη αντιιμπεριαλιστική Αριστερά, η οποία ανευρίσκεται σε όλες τις εκφάνσεις της Αριστεράς. Τι να πούνε; Ποια πλευρά να υποστηρίξουν; Την πολιτική του Πούτιν ή την αμυνόμενη Ουκρανία; Γι’ αυτό μέχρι τώρα καλύπτουν την αμηχανία τους με επικλήσεις «υπέρ της ειρήνης», της «συμπαράταξης με τον άνθρωπο» και άλλες κοινοτοπίες. Στα καθ’ ημάς η ατυχέστατη ιδέα του Ζελένσκι και των συμβούλων του να παρουσιάσουν έναν στρατιώτη του Τάγματος του Αζόφ τούς απελευθέρωσε ψυχολογικά και φανέρωσαν τα πραγματικά τους πιστεύω: είμαστε με τον Πούτιν και εναντίον των «φασιστών Ουκρανών».

Ετσι απλά και βολικά πολιτογράφησαν έναν ολόκληρο λαό ως βασικά φασίζοντα και ικανοποίησαν την αντιιμπεριαλιστική ψυχή τους. Φυσικά δεν πέρασε από τον νου τους ότι όταν υπάρχει εισβολή από μια χώρα εναντίον άλλης που αμύνεται, δεν υπάρχει χώρος για ιδεολογικούς-πολιτικούς διαχωρισμούς. Υπάρχει μόνο ο νυν υπέρ πάντων αγών.

Τα ιστορικά παραδείγματα πάρα πολλά. Ας σταθούμε όμως σε μερικά ελληνικού ενδιαφέροντος. Ο ακροδεξιός δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς ήταν αυτός που απέρριψε το τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Τότε ο γ.γ. του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, από τη φυλακή κάλεσε με επιστολή του τον ελληνικό λαό να «παλέψει για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία… Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά όλοι μας θα πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις δίχως επιφύλαξη…» . Το ΕΑΜ αργότερα στην ιδρυτική του διακήρυξη κάλεσε όλους όσοι ήταν εναντίον της Κατοχής, των βασιλοφρόνων συμπεριλαμβανομένων, να συνταχθούν στις γραμμές του.

Η ΕΟΚΑ στην Κύπρο ήταν μια καθαρή δεξιά οργάνωση. Ο ηγέτης της Γρίβας (Διγενής) ήταν ο ιδρυτής και αρχηγός της φασίζουσας οργάνωσης «Χ», η οποία κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Ελλάδα ήταν ουσιαστικά συνεργάτης των Γερμανών σε αγαστή συνεργασία με τα Τάγματα Ασφαλείας. Η ΕΟΚΑ κατά τη διάρκεια της δράσης της δολοφόνησε σειρά στελεχών του ΑΚΕΛ επειδή αυτό διαφωνούσε με τον ένοπλο αγώνα και είχε διαφορετική προσέγγιση για την εθνική απελευθέρωση της Μεγαλονήσου (Μ. Δρουσιώτης, «ΕΟΚΑ η Σκοτεινή Οψη», εκδ. Στάχυ, 1998). Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να μειώσουμε τη μεγάλη συμβολή της ΕΟΚΑ στην εθνική ανεξαρτησία της Κύπρου; Σημαίνει ότι δεν πρέπει να τιμούμε τις θυσίες των αγωνιστών της όπως του Καραολή, του Δημητρίου, του Παλληκαρίδη, του Μάτση κ.ά.; Οχι βέβαια!

Τελικά υπάρχουν φασίστες στην Ουκρανία; Φυσικά υπάρχουν. Μόνο που η εκλογική τους επιρροή δεν ξεπερνά το 2-3% (Τ. Κωστόπουλος, «Ο “Εξορκιστής” και τα δυτικά δαιμόνια», «Εφ.Συν.» 3.4.2022). Οπως υπάρχουν στην Ελλάδα, στη Ρωσία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, στο Ισραήλ κ.λπ.

Το τραγικό με την αντιιμπεριαλιστική Αριστερά είναι ότι άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζουν τον Πούτιν, ο οποίος ποτέ δεν είπε, ούτε καν υπονόησε ότι έχει την παραμικρή ιδεολογική σχέση με τον σοσιαλισμό ή έστω τη σοσιαλδημοκρατία. Αντιθέτως, είναι θαυμαστής του θεωρούμενου ως πατέρα του ρωσικού φασισμού Ivan Ilyin (1883-1954), ο οποίος ζώντας εξόριστος στη Γερμανία υποστήριξε τον ναζισμό και καλωσόρισε την εισβολή της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ ως ευκαιρία ανατροπής του μπολσεβικισμού με τη βοήθεια του «χριστιανικού φασισμού». Θεωρούσε ότι όποιος βλέπει την Ουκρανία ως ανεξάρτητη από τη Ρωσία είναι θανάσιμος εχθρός της Ρωσίας. Τα οστά αυτού του ανθρώπου το 2005 ο Πούτιν τα μετέφερε με τιμές στη Ρωσία, όπου και θάφτηκαν στο μοναστήρι Ντονσκόι στη Μόσχα.

Παρ’ όλα αυτά τι κάνει την αντιιμπεριαλιστική Αριστερά να στηρίζει ουσιαστικά τον ρωσικό επεκτατισμό και να είναι κρυφο-ερωτευμένη με τον Πούτιν; Τι είναι αυτό που την κάνει να συμπίπτουν οι απόψεις της με αυτές της Ακροδεξιάς; Τι είναι αυτό που την τυφλώνει ώστε να μη βλέπει ότι η υποστήριξή της στον εισβολέα Πούτιν καθαγιάζει τις αντίστοιχες πολιτικές των ΗΠΑ σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Βιετνάμ, Χιλή κ.λπ.;

Η αιτία έγκειται σ’ έναν συνδυασμό ιδεοληψιών, ρηχής σκέψης, ψυχολογικών αναγκών και αδυναμίας ανάγνωσης της συγκυρίας. Αυτή η Αριστερά βλέπει τον καπιταλισμό ως ενιαία απειλή. Εναν συστημικό εχθρό. Ετσι αδυνατούν να δουν τις εσωτερικές αντιφάσεις του, τα θετικά και τα αρνητικά του. Απλώς τον μισούν. Αδυνατούν να δουν ιστορικά ότι πολλά είναι τα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί και στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού. Ετσι εύκολα γίνονται οι χρήσιμοι ηλίθιοι της συντονισμένης Ακροδεξιάς, η οποία χρησιμοποιώντας «αντιιμπεριαλιστική» ρητορική (καταγγελία των ΗΠΑ, εργατισμό, παραδοσιοκρατία) τους γοητεύει και γίνονται, έστω άθελά τους, στοιχεία της στρατηγικής της «φαιο-κόκκινης συμμαχίας» υπό την ηγεμονία της φυσικά.

Αρκεί μια καλή γνώση των κειμένων και λόγων του Ρώσου φασίστα Αλεξάντερ Ντούγκιν και του αντίστοιχου Αμερικανού Στιβ Μπάνον. Δυστυχώς λίγες οι πιθανότητες να το αντιληφθούν ή, όπως έγραψε ο Γκράχαμ Γκριν στον «Ησυχο Αμερικανό», «ποτέ δεν συνάντησα άλλον άνθρωπο με καλύτερες προθέσεις παρά τον χαλασμό που προκάλεσε».

Δημοσίευση από “Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ”