Ευελπιστώ ότι στις 7 Οκτωβρίου θα μπει η ταφόπλακα στη Χρυσή Αυγή. Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι απολύτως της παρούσης να στηλιτεύσω το ρόλο πολλών ΜΜΕ και δημοσιογράφων. Που έκαναν πλάτες στην Χρυσή Αυγή. Που προσκαλούσαν τα στελέχη της στις εκπομπές τους.

Τις τελευταίες εβδομάδες και εν αναμονή της αυριανής ιστορικής απόφασης, μεγάλα τμήματα της κοινωνίας «ασχολούνται» με την Χρυσή Αυγή. Καταρχήν, είναι πάρα πολύ σημαντική αυτή η ενεργοποίηση των πολιτών, όπως επίσης και των κομμάτων. Ακόμα και η πιο απλή ανάρτηση στα social media κατά της ναζιστικής συμμορίας έχει την αξία της, πόσο μάλλον η εξαιρετική πρωτοβουλία της «Εφημερίδας των Συντακτών» το περασμένο Σάββατο να «ενώσει» τον πολιτικό κόσμο και από κοινού να σταλεί ένα πανδημοκρατικό μήνυμα κατά του ναζισμού.

Παράλληλα με αυτή την ικανοποίηση σε συνδυασμό με την προσμονή-αγωνία για την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης, μου έχει γεννηθεί ένα απλό και συνάμα εύλογο ερώτημα. Γιατί όλη αυτή η κινητοποίηση δεν υπήρξε το 2011 ή το 2012 όταν το απεχθές μόρφωμα κάλπαζε προς τη Βουλή; Δεν βλέπαμε τότε το τέρας; Αν όχι, σημαίνει ότι του μοιάζαμε, κατά την προσφιλή ρήση του Μάνου Χατζιδάκι.

Δεν ανησυχούσαμε τότε από τη ναζιστική απειλή; Δεν μας προβλημάτιζε τότε ο χρυσαυγίτικος λόγος και οι τραμπούκικες συμπεριφορές; Τι συνέβη στην ελληνική κοινωνία και σχεδόν μισό εκατομμύριο συμπολίτες μας ψήφισαν τους Μιχαλολιάκους, τους Κασιδιάρηδες, τους Μίχους και τους Λαγούς;

Ακόμα έχω στο νου πολλούς που-για ακατανόητους λόγους-διαχώριζαν τη Χρυσή Αυγή από τους ψηφοφόρους της, που τους έβγαζαν λάδι, δηλαδή. Όταν είχα αποκαλέσει φασίστες όλους τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, λέγοντας ότι αυτή την επιλογή τους θα την κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή, με είχαν εγκαλέσει ακόμα και φίλοι ότι δεν σέβομαι τη βούληση του λαού. Προφανώς και δεν σέβομαι, για την ακρίβεια σιχαίνομαι, κάποιον/α που έχει ψηφίσει τη συμμορία.

Τι ήταν εντέλει αυτή η ψήφος;

Ήταν αντίδραση στα μνημόνια; Ήταν συνειδητή επιλογή; Ήταν πράξη αντίστασης στο ξεπουλημένο πολιτικό σύστημα; Θέλαμε να δώσουμε και σε αυτούς μία ευκαιρία;

Ό,τι από όλα και αν συνέβη, όποια και αν είναι η εξήγηση, πρόκειται για μια μαύρη μια κηλίδα στο δημοκρατικό σώμα της χώρας που δεν μπορεί να ξεχαστεί εύκολα. Ιδίως αν σκεφτούμε ότι οι περίπου 500χιλίαδες που την ψήφισαν, δεν εξαφανίστηκαν, κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Γυρνώντας το ρολόι του χρόνου πίσω στα ταραγμένα χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου ως εκπρόσωπο τύπου της ΔΗΜΑΡ να μην περνάει μέρα που να μην κάνω αναφορά στους χρυσαυγίτες και στη ναζιστική απειλή. Θυμάμαι, ωστόσο, τους περισσότερους να μου λένε «τι ασχολείσαι, θα βρεις τον μπελά σου» ή το «μην τους δίνεις αξία».

Θυμάμαι πως όταν από το 2012 είχα πει πως πρέπει να τεθεί εκτός νόμου, είχαν πέσει να με φάνε, αριστεροί και δεξιοί, λέγοντας πως δεν είναι δημοκρατικό, πως δεν συνάδουν οι αποκλεισμοί με μια φιλελεύθερη δημοκρατία. «Η δημοκρατία έχει ανοχή αλλά έχει και ασφαλιστικές δικλείδες», ήταν η απάντηση.

Θυμάμαι τον Νοέμβριο του 2012 να είμαστε πολλοί λίγοι (Μαρία Ρεπούση, Νίκος Μπίστης, Πέτρος Τατσόπουλος κ.α) έξω από το Θέατρο Χυτήριο, όπου χρυσαυγίτες με το έτσι θέλω είχαν ακυρώσει την παράσταση «Corpus Christi».

Οι δημόσιες τοποθετήσεις μου ήταν προκλητικά σκληρές. Πίστευα πως έτσι μπορούσα να αφυπνίσω κάποιους. Με αποτέλεσμα να με καταδικάσει η Δικαιοσύνη σε ένα χρόνο φυλάκιση με αναστολή επειδή είχα πει ότι «οι χρυσαυγίτες είναι μπράβοι της νύχτας, του κοινού ποινικού και συμμορία»! Αυτά το 2012, το 2013. Η πρωτόδικη απόφαση βγήκε τον Φεβρουάριο του 2017. Ευτυχώς τότε είχαν αντιδράσει με σκληρές ανακοινώσεις τους ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Για τους ίδιους λόγους, συκοφαντική δυσφήμιση της ΧΑ, είχε καταδικαστεί και ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Σωτήρης Ζαριανόπουλος το 2018!

Αναφέρθηκα σε προσωπικά περιστατικά και σε πρώτο πρόσωπο προκειμένου να καταδείξω την αδιαφορία της πλειονότητας του πολιτικού συστήματος στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Δεν είναι, ωστόσο, της παρούσης, παραμονή της ιστορικής δίκης, να αναφερθώ σε ευθύνες που έχουν κόμματα.

Είναι, όμως, απολύτως της παρούσης να στηλιτεύσω το ρόλο πολλών ΜΜΕ και δημοσιογράφων. Που έκαναν πλάτες στην Χρυσή Αυγή. Που προσκαλούσαν τα στελέχη της στις εκπομπές τους. Που αντιμετώπιζαν ως μόδα και με όρους life style τη ναζιστική συμμορία. Που έκαναν αφιερώματα στην «αντισυστηματική» Χρυσή Αυγή. Που έφταναν στο σημείο να προπαγανδίζουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της κλπ. Να καλέσουν τους χρυσαυγίτες με το επιχείρημα ότι κάνουν νούμερα ή ότι είναι θέμα πλουραλισμού.

Ξέρω ότι κάποιοι φίλοι (δικαίως) θα αντιδράσουν. Θα μου πως υπήρχαν φωνές αντίδρασης και αντίστασης στη ναζιστική συμμορία. Εννοείται και μακάρι να μπορούσα να τους μνημονεύσω έναν προς έναν, μία προς μία.

-Να μιλήσω για τον υποδειγματικά θεσμικό τρόπο που αντιμετώπισε τη συμμορία ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης.

-Να μιλήσω για τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ των συναδέλφων Δημήτρη Ψαρρά (ΕΦ.ΣΥΝ), Ελευθερίας Κουμάντου (ρ/σ Αθήνα 9,84), Μαρίας Ψαρρά (Έθνος), Μαρίας Λούκα κ.α.

-Να μιλήσω για το νομική απογύμνωση της Χρυσής Αυγής που έκανε με την αρθρογραφία του ο κορυφαίος συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος.

-Να μιλήσω για τον Λευτέρη Παπαγιαννάκη, τον Κωστή Παπαϊωάννου και άλλους εξαίρετους φίλους σε οργανώσεις και παρατηρητήρια που έκαναν σπουδαία δουλειά. Πρώτα και κύρια το Golden Dawn Watch.

Και φυσικά στη μάνα, τη Μάγδα Φύσσα, που δεν χρειάζονται πολλά λόγια για το μοναδικό ρόλο που έχει παίξει όλα αυτά τα χρόνια στο ξεδόντιασμα της συμμορίας.

Το πρώτο μεγάλο βήμα για το τέλος της συμμορίας έγινε με την ψήφο του ελληνικού λαού στις 7 Ιουλίου 2019. Ευελπιστώ ότι στις 7 Οκτωβρίου 2020 θα μπει και η ταφόπλακα. Και οι ΝΑΖΙδες θα βρεθούν εκεί που ανήκουν. Στη φυλακή.

Βρισκόμαστε στην ώρα μηδέν. Ένα 24ωρο πριν από την ιστορική απόφαση της Δικαιοσύνης.

Δημοσίευση από “iEidiseis.gr”