Διαψεύδοντας τον Γκάρι Λίνεκερ. Του Γιώργου Σιακαντάρη
Πολλές και μεγάλες οι αλλαγές τελευταίως στο κομματικό μας σύστημα. Η ΝΔ από κυρίαρχο κόμμα του 41% δίνει αγώνα να κρατήσει την αυτοδυναμία της. Η διαγραφή Σαμαρά και οι βολές του Κώστα Καραμανλή την δυσκολεύουν αφάνταστα. Ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πήρε το φιλί της ζωής με την επικράτηση του Σωκράτη Φάμελλου. Η νέα ηγεσία θα δώσει αγώνα να ανασυντάξει το κόμμα. Οι πρώτες δηλώσεις του δείχνουν πως είναι προσγειωμένος με συναίσθηση του ρόλου του. Ο Κασσελάκης με το Κίνημα Δημοκρατίας του άνετα μπορεί να συνεχίσει να ευτελίζει την πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ με τη βούλα του Κασσελάκη είναι πλέον αξιωματική αντιπολίτευση. Αφού ευχηθώ στον αρχηγό του Νίκο Ανδρουλάκη καλή επιτυχία στα νέα του καθήκοντα, θα ήθελα εδώ να εκφράσω κάποιες πρόσθετες σκέψεις. Είναι καλό γι’ αυτόν που έστω και τεχνητά έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Φυσικά και είναι, αλλά υπό προϋποθέσεις, γιατί μπορεί να γίνει και μπούμερανγκ. Τι εννοώ; Αν τα πράγματα παρέμεναν ως είχαν, τότε το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ θα έθετε ως στόχο του να γίνει δεύτερο κόμμα. Με τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αυτός θα ήταν ένας πολύ επιτεύξιμος στόχος. Τώρα όμως δεν τού αρκεί να γίνει δεύτερο κόμμα. Είναι ήδη δεύτερο κόμμα. Τώρα πρέπει να γίνει πρώτο. Και από το αν πετύχει ή όχι κάτι τέτοιο, θα κριθεί η πορεία του.
Τι γίνεται όμως, αν δεν επιτευχθεί αυτή η πρωτιά; Που είναι και το πιθανότερο σενάριο. Ο Γκάρι Λίνεκερ έλεγε για το ποδόσφαιρο πως αυτό «είναι ένα παιγνίδι στο οποίο παίζουν 11 παίκτες από τη μια και 11 παίκτες από την άλλη, αλλά στο τέλος νικούν οι Γερμανοί». Κάποιος Έλληνας πολιτικός αναλυτής σαν άλλος Λίνεκερ θα μπορούσε να πει πως οι εθνικές εκλογές είναι και αυτές ένα παιγνίδι, στο οποίο προφανώς συμμετέχουν πολλά κόμματα, αλλά στο τέλος κερδίζει ένας Μητσοτάκης. Επανάληψη του 1989 δηλαδή. Μόνο που ένας Σαμαράς καραδοκεί για να έχουμε επανάληψη και του 1993.
Για να μη συμβούν όλα αυτά, χρειάζεται να ανοίξει μια ιδεολογικό-πολιτική συζήτηση που θα αφορά εκείνες τις «ικανές πολιτικές συμμαχίες που θα κάνουν εφικτή μια νέα κυβερνητική λύση με προοδευτικό πρόσημο» (Βλέπε Ανακοίνωση της εντός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ Κίνησης της «Ανανεωτικής Αριστεράς»). Ακόμα και αν παραμείνουν ως έχουν, χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και η Νέα Αριστερά να διερευνήσουν την πιθανότητα δημιουργίας εκλογικού συνασπισμού. Η συνεργασία των τριών (μετά λόγου γνώσεως δεν προσθέτω τη Ζωή και τον Γιάνη) είναι απαραίτητη όσο ποτέ, για να μην επιστρέψουμε από το σύστημα του κυρίαρχου κόμματος στον κολοβό δικομματισμό. Μια τέτοια συνεργασία δεν θα έχει αθροιστικό αλλά πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Από ένα τέτοιο συνασπισμό εξαρτάται τ’ αν θα περάσουμε σ’ ένα υγιή διπολισμό, στον οποίο δεν θα νικά πάντα ο Μητσοτάκης. Εξάλλου ο Λίνεκερ του ποδοσφαίρου διαψεύστηκε πολλές φορές, γιατί όχι και αυτός της πολιτικής;
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
