Αριστερός τραμπισμός; Του Γιώργου Σιακαντάρη

Το θέαμα των δυο πιο ισχυρών ανδρών της υφηλίου, του προέδρου Τραμπ και του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Τζέιμς Ντι Βανς να ασκούν μια αήθη και αποκρουστική επίθεση στον πρόεδρο μιας χώρας, ο οποίος είναι αντιμέτωπος με μια ανήκουστη επίθεση από ένα παγκόσμιο γίγαντα όπως η Ρωσία του δικτάτορα Πούτιν, ήταν πραγματικά σοκαριστικό.

Μετά όμως ως σοσιαλδημοκράτης και επομένως και αριστερός σοκαρίστηκα ακόμη περισσότερο όταν διάβασα τις αντιδράσεις κάποιων δικών μας αριστερών, αλλά και του κόμματος της Βάγκενκχνετ και τμημάτων της γαλλικής ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Ανυπότακτης Γαλλίας, όπου όλοι αυτοί μιλούσαν εντελώς απαξιωτικά, για τον πρόεδρο μιας χώρας που αντιστάθηκε στο πουτινικό ζόφο, ζητώντας το απλούστερο αλλά συνάμα και υψηλό, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας του. Πολλοί εξ αυτών επικαλέστηκαν επιχειρήματα σχεδόν ταυτόσημα με αυτά του Τραμπ περί ισχύος. Μέχρι και τον Θουκυδίδη επικαλέστηκαν για να τον κατηγορήσουν πως αφού δεν είχε «ίση δύναμη» με τον Πούτιν, δεν ήταν συνετό να του αντισταθεί. Φαίνεται ζήλεψαν τη δόξα του Άδωνι Γεωργιάδη με όσα αυτός είπε με αφορμή τις αντιδράσεις για τα Τέμπη. Πάλι καλά που, αριστεροί αυτοί, δεν επαναλάβαν τ’ ότι «δεν έχει χαρτιά» και πως «δεν κάνει για μπίζνες». Τότε η γελιοποίησή τους θα ήταν τέλεια. Ο Ζελένσκι χαρακτηρίστηκε «χρήσιμος ηλίθιος» που τον χρησιμοποίησε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κατά του ρωσικού και τώρα και οι δυο τον πετούν σαν στημένη λεμονόκουπα. Δηλαδή ο Ζελένσκι για να μη γίνει χρήσιμος ηλίθιος, έπρεπε να γίνει σκέτα ηλίθιος; Να γίνει προδότης της χώρας του; Ειλικρινά δεν μπορώ να παρακολουθήσω μια τέτοια λογική, ακόμη περισσότερο όταν αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή (sic).

Εκτός αν έχουν δίκιο, όλοι αυτοί που ισχυρίζονται πως «αυτό είναι η Αριστερά». Δεν έχουν. Αλλά δεν καταλαβαίνουν όσοι/ες μιλώντας στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής για δυο ιμπεριαλισμούς, πως ουσιαστικά βγάζουν λάδι την επίθεση της Ρωσίας σ’ ένα ανεξάρτητο κράτος; Η θεωρία του πολέμου της Δύσης κατά της Ρωσίας, με αντιπρόσωπό της τον Ζελένσκι, είναι η καλύτερη υπερασπιστική γραμμή για τον Πούτιν. Αυτός υποστηρίζει πως για «τις μάχες» στην Ουκρανία, έτσι ονομάζει το πουτινικό καθεστώς, φταίει η βούληση της Ουκρανίας να μπει στο ΝΑΤΟ και όχι η δική του βούληση να καταπιεί όλες τις χώρες πάλαι ποτέ τσαρικής και σοβιετικής Ρωσίας. Δεν καταλαβαίνουν, όμως το κυριότερο; Ότι αυτή τους η προσέγγιση δίνει το δικαίωμα στους αντιπάλους της πληθυντικής Αριστεράς να μιλούν για την ταύτιση των άκρων, ταυτίζοντας όλες τις Αριστερές με αυτές τις φωνές;

Εδώ έχουμε ένα αριστερό τραμπισμό, ο οποίος δίνει αφορμές για απαξίωση της όλης Αριστεράς. Έτσι όμως η όλη φιλολογία ή και η πιθανώς πραγματική εναλλακτική πολιτική περί «Ενιαίου Μετώπου» τινάζεται στον αέρα. Δεν μπορείς να αυτοαποκαλείσαι αριστερός και δημοκράτης και να αρνείσαι τα προφανή. Πως ο κίνδυνος για τη δημοκρατία δεν προέρχεται από τον εκλεγμένο Ζελένσκι που κανείς δεν αμφισβήτησε την εκλογή του όταν αυτή έγινε, αλλά από τον Πούτιν και τον τραμπισμό. Όταν αποκρύπτεις τ’ ότι ο εχθρός των δημοκρατιών είναι ο αυταρχισμός αυτών των δυο και όχι ο Ζελένσκι. Όταν για να αρνηθείς τον «φασίστα» Ζελένσκι, δεν βλέπεις τη τσαμπουκαλοποίηση των διεθνών σχέσεων που επιβάλλει ο Τραμπ. Η λογική αυτών των Αριστερών και αριστερών δίνει πάτημα στις επίσης αντιδραστικές θεωρίες της ταύτισης των δυο άκρων και επιφέρει ανεπανόρθωτο κτύπημα στην ανασύνταξη της πληθυντικής Αριστεράς (σοσιαλδημοκρατικής και ριζοσπαστικής).

ΥΓ. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που δηλώνουν απογοητευμένοι από τη μετέπειτα δήλωση Ζελένσκι πως παραχωρεί τις σπάνιες γαίες της χώρας του. Πολύ επιδερμική αντιμετώπιση από τους «φίλους» του Ζελένσκι αυτή τη φορά. Η θέση του είναι πολύ περίπλοκη. Από τη στάση του εξαρτάται το μέλλον της χώρας του.

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα www.dnews.gr