Ανάρτηση Θ.Μαργαρίτη για Φ.Γεννηματά

Ένα χρόνο μετά δεν νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω για την πολιτική συμβολή και την στάση της Φώφη Γεννηματά. Μιλάνε τώρα πολλοί περισσότεροι από όσους μιλάγαμε στο παρελθόν. Θέλω λοιπόν να μιλήσω για την ίδια την Φώφη. Για το χαμόγελο της, για την ανθρώπινη διάσταση πού έδινε στην πολιτική. Ήταν ένας χαρούμενος και αισιόδοξος άνθρωπος. Δεν ήταν κλειστοφοβική και απόμακρη. Δεν έλεγε αλλά εδώ και άλλα εκεί. Ήταν ανοιχτή σε συνεργασίες και συμφωνίες. 

Ένας άνθρωπος προσγειωμένος με πλήρη αίσθηση των ορίων και των δυνατοτήτων. Για αυτό τα ελαττώματα και τα μειονεκτήματα της δεν τα έχτιζε μέσα σε ένα τείχος προσποίησης. Δεν ήθελε να παριστάνει κάτι περισσότερο από αυτό πού ήταν πραγματικά. Πιστεύω βαθιά ότι πολλές επιθέσεις πού δεχόταν είχαν κατά βάθος σχέση με την αρνητική στάση προς την γυναικεία ταυτότητα στην πολιτική.

Αλλά η Φώφη είχε την ικανότητα να μετατρέπει την πολιτική σε ανθρώπινο βίωμα. Δεν το λέω από την συνήθεια να έχουμε μία πιο επιεική στάση για τους ανθρώπους πού φεύγουν από την ζωή. Το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια. Θυμάμαι το Πάσχα του 2021 για παράδειγμα, όταν συναντηθήκαμε στο σπίτι της για να συντονιστούμε στα κομματικά θέματα ότι δαπανήσαμε περισσότερο χρόνο για να συζητάμε από τις προσωπικές μας αγωνίες μέχρι και για το κέικ πού είχε φέρει η αδελφή της. Μα πιο πολύ θυμάμαι τον Γενάρη του 2019 όταν ξαφνικά πιάσαμε μία κουβέντα για την “αρρώστια” και τις κοινές οικογενειακές περιπέτειες των γονιών μας, με πόσο πείσμα και θάρρος μού είχε μιλήσει. Το συνειδητοποίησα με έντονη συγκίνηση πέρσι τέτοιες μέρες. Δυστυχως! Ένα χρόνο μετά δεν λείπει μόνο η πρόεδρος στον πολιτικό μου χώρο, δεν λείπει μία μαχητική συντρόφισσα στις Σοσιαλιστικές μας προσδοκίες αλλά απουσιάζει μία φίλη, μία νέα χαμογελαστή γυναίκα. Και αυτή η απουσία πονάει πιο πολύ.