Όταν αλλάζουμε το νόημα των λέξεων… Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ
Ο διάλογος μεταξύ των δύο πρώην πρωθυπουργών Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή για το «Ελσίνκι» είναι ιδιαίτερα χρήσιμος πρώτα απ’ όλα για την ιστορία. Είναι όμως και αποκαλυπτικός κυρίως για το ευαίσθητο σήμερα. Αποτυπώνει από τη μία μεριά μια λογική που οδηγεί στη λύση των Ελληνοτουρκικών διαφορών και από την άλλητις πρακτικές της ακινησίας που οδηγούν στο αδιέξοδο και παρατεταμένη κρίση . Επιβεβαιώνει ειδικότερα τη νοοτροπία της σχολής της ακινησίας, του να μην κάνουμε απολύτως τίποτα για την επίλυση των προβλημάτων με την ψευδαίσθηση ότι «θα έλθουν καλύτερες μέρες» για την Ελλάδα που όμως δεν έρχονται αλλά εν τω μεταξύ διαβρώνεται, υπονομεύεται η ελληνική κυριαρχία. Το «Ελσίνκι» (αποφάσεις Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Δεκεμβρίου 1999) εκφράζει τη λογική της λύσης. Και αποτέλεσε μια αποφασιστική, ιστορική εξέλιξη για την μεγιστοποίηση των συμφερόντων του Ελληνισμού. Ας ξεκαθαρίσουμε :
Πρώτον, το «Ελσίνκι» σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται στην ελληνική κυριαρχία. Αναφέρεται σε «εκκρεμείς διαφορές και άλλα συναφή θέματα» γενικώς για όλες τις υποψήφιες για ένταξη χώρες (13 τον αριθμό τότε) και όχι μόνο για την Τουρκία. Δεν αναφέρεται σε συγκεκριμένες διαφορές. Σε ότι αφορά την Τουρκία, η Ελλάδα ήταν αυτή που θα καθόριζε το ποιές ήταν οι διαφορές. Και πουθενά το κείμενο του «Ελσίνκι» δεν κάνει αναφορά στα χωρικά ύδατα βεβαίως.
Δεύτερον, το «Ελσίνκι» αναφέρει ότι οι 13 υποψήφιες χώρες μεταξύ των οποίων και η Τουρκία θα πρέπει να επιλύσουν τις οποιεσδήποτε διαφορές είτε με διαπραγμάτευση ή με παραπομπή τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ). Πουθενά δεν υποχρεώνει χώρες να παραπέμψουν ζητήματα κυριαρχίας στο ΔΔΧ. Παρά ταύτα ορισμένοι σχίζουν τα ιμάτιά τους για την αναφορά περί παραπομπής θεμάτων στο ΔΔΧ. Λες και δεν ήταν ο Κ. Καραμανλής (ο πρεσβύτερος) αυτός που το 1975 πρώτος προσέφυγε μονομερώς στο ΔΔΧ για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδα. Λες και η Ελλάδα δεν είναι υποχρεωμένη – πολιτικά, νομικά, ηθικά – από τον καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ να εφαρμόζει ειρηνικές διαδικασίες επίλυσης των διαφορών που σημαίνει διαπραγματεύσεις ή παραπομπή στη διεθνή δικαιοσύνη. Καθώς πέραν αυτών υπάρχει η σύγκρουση ή ακινησία της διαρκούς κρίσης βεβαίως .
Τρίτον , εγείρεται το ερώτημα, μία η περισσότερες διαφορές με την Τουρκία ;Την απάντηση δίνει ο Κ. Καραμανλής ( ο πρεσβύτερος ) ό οποίος τονίζει ότι «… την διένεξη, κάθε διένεξη μπορεί να τη δημιουργήσει οποιοσδήποτε διαφωνών μαζί σας, αμφισβητών το δίκιο σας και επιθυμών να σας αδικήσει. Από την στιγμή αυτή δημιουργείται πρόβλημα, το οποίον δεν μπορείτε να αγνοήσετε. Είστε υποχρεωμένος να το αντιμετωπίσετε. Άλλο το θέμα είναι με ποιον τρόπο θα το αντιμετωπίσετε. Αλλά δεν δύνασθε να αγνοήσετε την ύπαρξη του προβλήματος». Και γι’ αυτό ο Καραμανλής έκανε διάλογο εφ’ όλης της ύλης.
Τέταρτον , αλλά πέραν όλων, το «Ελσίνκι» έφερε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την Κύπρο και το γεγονός αυτό αποτελεί τη μείζονα συμβολή στην ενίσχυση του Ελληνισμού και της κυριαρχίας του.
Και τέλος, δεν υπήρξε ποτέ συμφωνία στη Μαδρίτη. Υπήρξε ένα ανακοινωθέν (Ιούλιος 1997), ως μη νομικό κείμενο το οποίο όμως δεν κάνει καμιά αναφορά σε «νόμιμα» ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Η λέξη που χρησιμοποιεί είναι «θεμιτά» (legitimate) που διαφέρει ριζικά από το «νόμιμα» (legal, lawful). Αλλά όπως έλεγε και ο Θουκυδίδης «και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει» ( αλλάζουν το νόημα των λέξεων…) .
Να «δικαιώσουν», δικαιολογήσουν δηλαδή τη λογική της ακινησίας που τελικά υπονομεύει την ελληνική κυριαρχία και την απεμπόληση του «Ελσίνκι» για την επίλυση των προβλημάτων …
Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ’
