Υποχρεωτικός εμβολιασμός σε υγειονομικούς & πολιτικές ιδεολογίες. Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΔΗ

Ας υποθέσουμε ότι είσαι ο διευθυντής μίας κλινικής νεφρού και υπεύθυνος για τις αιμοκαθάρσεις. Στο υγειονομικό προσωπικό βρίσκονται 4 ιατροί και 5 νοσηλευτές που δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν. Δοκιμάζεις με επιχειρήματα και πειθώ. Επιτυγχάνεις να μείνουν ανεμβολίαστοι 2 ιατροί και 3 νοσηλευτές. Το δίλημμα πλέον αλλάζει: Υπερασπίζεσαι το ατομικό δικαίωμα του υγειονομικού να δύναται να επιλέξει αν θα εμβολιαστεί ή την αποτελεσματικότερη λειτουργία της κλινικής και την προστασία των ασθενών;

Αν μετακινηθούμε από τη θέση αρχής και προχωρήσουμε αξιολογώντας και το πιθανό αποτέλεσμα, έχει ήδη αποδειχθεί ότι καμία οργανωμένη δομή δεν μπόρεσε να προστατευθεί από τον ιό. Σκεφτείτε μονάχα ότι σχεδόν ο 1 στους 2 θανάτους του 1ου κύματος στην κεντρική Ευρώπη κ γενικότερα στις προηγμένες δημοκρατίες προήλθε από δομές οίκων ευγηρίας.

Τούτο συνεπάγεται ότι το πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν η εμφάνιση του ιού στην κλινική και οι θάνατοι πολλών ασθενών, μιας και οι νεφροπαθείς κινδυνεύουν 11 φορές περισσότερο.

Έχει ενδιαφέρον να επεξεργαστούμε το ιδεολογικό αποτύπωμα μίας τέτοιας απόφασης. Για παράδειγμα, η απόφαση του δικαιώματος στο μη εμβολιασμό φέρνει σε σύγχυση τους εκφραστές του φιλελεύθερου ρεύματος, καθότι ο φιλελευθερισμός επί της αρχής αντιμετωπίζει κάθε είδους περιορισμό της ελευθερίας με καχυποψία. Σύγχυση δεν υφίσταται στην αναρχική θεώρηση, η οποία έχει στον ιδεολογικό της πυρήνα την ακραία ελευθερία.

Βέβαια, σε σύγχυση βρίσκονται και πολλά ελληνικά κόμματα, καθώς είναι πιθανό να συναντήσουμε σύγκλιση στη μη υποχρεωτικότητα εμβολιασμού συγκεκριμένων ομάδων και στην ακραία δεξιά του Βελόπουλου και στην ακραία αριστερά (αντίστοιχα και σε θέματα ναρκωτικών, γάμου ομοφυλοφίλων κτλ).

Αν δοκιμάσουμε την ανάλυση στον άξονα δεξιά / αριστερά, θα συναντήσουμε από θέση αρχής μία διαφορά, αυτή μεταξύ του ατόμου και των ατομικών επιλογών, και της αριστερής προσέγγισης που έχει στο επίκεντρό της την κοινωνία, την κοινότητα, το σύνολο.

Αν εξετάσουμε την απόφαση με βάση το αποτέλεσμα, θα συναντήσουμε σύγκλιση ως προς την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε κεντροδεξιά/κεντροαριστερά, παρότι τα κίνητρα είναι διαφορετικά, οικονομικά ή κοινωνικά ανάλογα τη θέση στον ιδεολογικό άξονα. Πάντως, μία σημαντική διαφορά θα είναι ως προς τη μεθοδολογία που θα ακολουθηθεί. Η δεξιά προσέγγιση θα περιέχει αυστηρές κυρώσεις, ενώ η αριστερή θα προτείνει θετικά κίνητρα. Βέβαια, αν επιζητούμε το επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο με θετικά κίνητρα, ενώ οι αυστηρές τιμωρητικές κυρώσεις περιορίζουν ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι έχουμε έναν αρνητή εμβολίου, ο οποίος ταυτόχρονα είναι και αιμοκαθαιρόμενος ασθενής. Του επιτρέπουμε την πρόσβαση σε θεραπεία που περιλαμβάνει την αναγκαία συνάθροιση με άλλους ασθενείς; Προφανώς, η αφετηρία του ασθενή δεν είναι ίδια με αυτή του υγειονομικού που ευθύνεται για την παροχής δημόσιων υπηρεσιών· διότι έχει την καθολική ευθύνη της προστασίας των πολιτών-ασθενών. Όταν η συζήτηση αφορά ασθενή και την πρόσβασή του σε θεραπεία, η οποιαδήποτε απαγόρευση αντίκειται στον κώδικα ιατρικής αλλά και κάθε ηθικής δεοντολογίας, όπως και στον όρκο του Ιπποκράτη.

Είναι προφανές ότι οι αποφάσεις που έχουμε να πάρουμε το προσεχές διάστημα είναι δύσκολες και θα αποτελέσουν αντικείμενο διαφωνιών. Είναι επίσης καταφανές ότι φτάνουμε σε αυτό το σημείο διότι, σε αντίθεση με άλλες χώρες, αποτύχαμε, με επιχειρήματα και πειθώ να φτάσουμε σε υψηλή εμβολιαστική συμμετοχή των υγειονομικών. Πριν όμως φτάσουμε στο να γίνουν κυρίαρχες οι διαφωνίες όπως τουλάχιστον συνηθίζουμε στην Ελλάδα, ας δοκιμάσουμε μία εσωτερική ιδεολογική αναζήτηση στο επικείμενο ομιχλώδες τοπίο.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”