Το φάντασμα της προόδου. Του ΚΩΣΤΑ ΠΑΝΔΗ

Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε σκόπιμα το πρώτο εξάμηνο του 2021, να περάσει από την Βουλή εν μέσω πανδημίας, με ότι αυτό συνεπάγεται, ένα βαθιά συντηρητικό νομοσχέδιο. Ένα νομοσχέδιο, χαρακτηριστικό συμπύκνωμα των συντηρητικών ιδεοληψιών της Ν.Δ στα θέματα ανάπτυξης, που αφορά την «ρύθμιση» του νέου εργασιακού τοπίου. Γνωρίζει καλά ότι δεν θα είναι και τόσο εύκολο το έργο του αφού μέχρι στιγμής ο μόνος σύμμαχος της κυβέρνησης στην απόπειρα κατεδάφισης των εργασιακών σχέσεων δεν είναι άλλος από τον ΣΕΒ.

Η μέθοδος της κυβέρνησης γνωστή. Σε πρώτο πλάνο, στη βιτρίνα του φιλελεύθερου προοδευτισμού, το «τυράκι» για τους ανυποψίαστους και τους καθ’ έξιν καλοπροαίρετους. Σχέδια επί χάρτου για προώθηση της ψηφιακής κάρτας, διεύρυνση γονικών αδειών και άδειας πατρότητας, ρυθμίσεις για την τηλεργασία και το δικαίωμα αποσύνδεσης, μέτρα συνδικαλιστικής προστασίας και ασφάλειας για τους εργαζόμενους στον τομέα των ταχυμεταφορών. Μόνο που όλα τα παραπάνω μοιάζουν με κούφια λόγια χωρίς ικανούς  ελεγκτικούς μηχανισμούς, που τα τελευταία χρόνια η κυβέρνησης της ΝΔ επιχειρεί να θέσει στο περιθώριο με χαρακτηριστικότερη την αποδυνάμωση και υποστελέχωση του πλέον αρμόδιου για τα επίμαχα ζητήματα ΣΕΠΕ.

Πίσω ακριβώς από την λαμπερή βιτρίνα με το «τυρί», υπάρχει φυσικά και η «φάκα». Η  κυβέρνηση σχεδιάζει  σε συνθήκες κρίσης και υψηλής ανεργίας να δώσει στον εργοδότη την δυνατότητα σύναψης ατομικής σύμβασης με τον εργαζόμενο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, καταργώντας βίαια τα εργασιακά κεκτημένα δεκαετιών που ως προϋπόθεση εφαρμογής είχαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τις συμφωνίες μεταξύ εργοδοτών και εκπροσώπων των εργαζομένων. Το ερώτημα απλό: ποιος εργαζόμενος θα αρνηθεί μια τέτοια σύμβαση με την απειλή της απόλυσης; Ποιος θα αρνηθεί ατομικά τις απλήρωτες υπερωρίες και τα ωράρια λάστιχο; Προφανές είναι ότι όλη αυτή η αντίληψη θα επιφέρει αργά ή γρήγορα την πλήρη εργασιακή απορρύθμιση και την κατάργηση του οκταώρου όχι μόνο στις εποχιακές επιχειρήσεις αλλά στο σύνολο των επιχειρήσεων της χώρας.

Συγχρόνως προωθείται και η πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων, με την κατάργηση της διάταξης για υποχρεωτική επαναπρόσληψη  του εργαζομένου σε περίπτωση που το δικαστήριο κρίνει την απόλυση παράνομη ή καταχρηστική και φυσικά την εξάλειψη της υποχρέωσης καταβολής στον εργαζόμενο των μισθών υπερημερίας από την ημέρα απόλυσης μέχρι την ημέρα έκδοσης της δικαστικής απόφασης. Στον αντίποδα, προωθείται η εναλλακτική λύση της επιπλέον αποζημίωσης στην απόλυση και αυτό πάλι μόνο αν το επιτρέπει η οικονομική κατάσταση της επιχείρησης. Η αλλαγή αυτή επιχειρεί να ξεθεμελιώσει εκατό και πλέον χρόνια εργατικών αγώνων και να γυρίσει τον κόσμο της εργασίας στην περίοδο πριν την κατοχύρωση της προστασίας του εργαζόμενου από την απόλυση (ν. 2190/1920).

Είναι φανερό ότι η αλαζονεία που προκαλεί η δημοσκοπική κυριαρχία έχουν αφαιρέσει από το κυβερνητικό στρατόπεδο την προβιά του αμνού αποκαλύπτοντας μας το διαχρονικό γεγονός ότι «ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες». Η κυβέρνηση, η οποία υποστηρίζει ότι με αυτό το άκρως συντηρητικό νομοσχέδιο υπηρετεί την πρόοδο, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι η όποια πρόοδος προϋποθέτει την κοινωνική ειρήνη. Και ο μόνος δρόμος για εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης στην μετά την πανδημία εποχή είναι η ανεμπόδιστη από εκβιασμούς συμφωνία κεφαλαίου-εργασίας και η διατήρηση των βασικών εργασιακών κεκτημένων. Αυτό που προτείνει η κυβέρνηση της Ν.Δ μοιάζει όχι με πρόοδο αλλά με το φάντασμα της προόδου.

Δημοσίευση από “Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ”