Το συνεχές της έμφυλης βίας διαπερνά το σύνολο της καθημερινής μας ζωής. Της Μαρίας Στρατηγάκη

Η γυναικοκτονία προχθές το βράδυ είναι η πέμπτη στην χρονιά μας προσγείωσε σε σχέση με τον ρόλο της αστυνομίας στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας.

Ακόμα και αν θέλαμε να αποδεχθούμε ότι υπάρχουν οι καλές προθέσεις να αυξηθούν οι δομές αντιμετώπισης της έμφυλης βίας την αστυνομία (υπάρχουν μόνον 18 ειδικά γραφεία ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα) η σκληρή πραγματικότητα μας έδειξε ότι η έμφυλη βία δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από έναν ανδροκρατικό οργανισμό όπως η αστυνομία η οποία επιβάλει, δυστυχώς συχνά, «επιλεκτικά» το νόμο με γνώμονα το φύλο των πολιτών.

Δεν είναι μόνον ότι μεγάλο μέρος γυναικοκτόνων είναι ένστολοι και πυροβολούν με τα υπηρεσιακά τους όπλα. Είναι και ότι ο χώρος του αστυνομικού τμήματος είναι, εκτός εξαιρέσεων, χώρος στον οποίο με δυσκολία αναγνωρίζεται η σοβαρότητά της έμφυλης βίας, είναι χώρος όπου η αδράνεια σπάει κόκκαλα, ακόμα και όταν ο δράστης είναι ήδη σεσημασμένος κακοποιητής γυναικών και διαθέτει παράνομα όπλο. Η απραξία του αυτόπτη μάρτυρα, φρουρού του αστυνομικού τμήματος, αποτελεί έκφραση της «απραξίας» ολόκληρου του αστυνομικού μηχανισμού.

Πρόσφατο είναι το γεγονός του βιασμού μέσα στο αστυνομικό τμήμα στο Κέντρο της Αθήνα. Πρόσφατη και η αποτυχία να γίνει σωστή χρήση του panic button που τόσο διαφημίστηκε από την αρμόδια Γενική Γραμματεία στην περίπτωση μιας γυναικοκτονίας πριν λίγες εβδομάδες.

Η αντιμετώπιση της έμφυλης βίας απαιτεί χώρους και τρόπους σκέψης όπου δεν ενοχοποιούνται τα θύματα βίας, χώρους και τρόπους σκέψης που αναγνωρίζουν την έμφυλη βία από τα πρώτα σημάδια της και που εκτιμούν τους κινδύνους με επάρκεια ώστε να προστατεύσουν όσες γυναίκες αντιμετωπίζουν πραγματικούς και κινδύνους για τη ζωή τους.

Όταν η αστυνομία ως ένστολο σώμα ασφαλείας, δεν μπορεί να ανταποκριθεί με επάρκεια στις απαιτήσεις της αντιμετώπισης της έμφυλης βίας εκτιμάται ότι θα χρειαστούν τεράστιες προσπάθειες για να αμφισβητηθεί στη πράξη η ταύτιση της αρρενωπότητας με την έμφυλη εξουσία και να απαλλαγεί η αστυνομία από το σύνδρομο της υποεκτίμησης των απειλών που δέχονται ορισμένες γυναίκες.

Με δεδομένο ότι αριθμός των γυναικοκτονιών αυξάνεται θα πρέπει σε κάθε τμήμα, 24 ώρες το 24ωρο να υπάρχουν στελέχη (γυναίκα ή άνδρας) ειδικά εκπαιδευμένα στον χειρισμό των εγκλημάτων της έμφυλης βίας. Ας σημειωθεί ότι η εκπαίδευση ταυτίζεται με την ενσυναίσθηση για το φύλο, τα στερεότυπα και τον πατριαρχικό χαρακτήρα της κοινωνίας και των θεσμών της.

Βέβαια όλα αυτά αποτελούν ευσεβείς πόθους γιατί η κοινωνία εν γένει, και οι μάρτυρες ή τα τρίτα πρόσωπα ειδικότερα, χρειάζεται να έχουν αποδεχθεί ουσιαστικά ότι απαιτείται μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία τόσο στην οικογένεια όσο και στον κόσμο της εργασίας. Γιατί το συνεχές της έμφυλης βίας διαπερνά το σύνολο της καθημερινής ζωής μας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ