Το μέλλον δεν μπορεί να έρθει με τις πρακτικές του χθες. Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Σέβομαι και εκτιμώ την δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της. Σέβομαι και τιμώ την Ελληνική Αστυνομία και καθέναν από τους αστυνομικούς που δίνει, συχνά με άνισους όρους, τη μάχη με το οργανωμένο έγκλημα και την παρανομία.

Εξ ίσου σεβαστή (πρέπει να) είναι και η πολιτική αξιολόγηση των πράξεων και των αποφάσεών τους στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής πολιτείας.

Και χθες είχαμε δύο αποφάσεις, μια της δικαιοσύνης και μια της αστυνομίας, που ήταν λαθεμένες και άστοχες. Η αστυνομία προέβη στην εκκένωση κατειλημμένου σπιτιού και καλώς έπραξε. Στην διάρκεια της επιχείρησης ανέκυψαν πρακτικά προβλήματα τα οποία η αστυνομία έλυσε με αδόκιμο και, πιθανότατα, παράνομο τρόπο. Η κατάργηση του συνταγματικά κατοχυρωμένου αγαθού της προσωπικής οικίας δεν συμψηφίζεται, κατ’ αρχήν, με την αναγκαιότητα διευκόλυνσης της αστυνομίας στο έργο της. Εάν είμαστε χαλαροί στην αξιολόγηση τέτοιων συμπεριφορών, σήμερα, τότε σε λίγο καιρό, θα δικαιολογούμε και άλλες βιαιότερες εκφράσεις της εξουσίας που αφίστανται του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου και πλησιάζουν το δίκιο του σερίφη/καουμπόυ των μεσοδυτικών πολιτειών των προσφιλών ΗΠΑ.

H εισαγγελική λειτουργός, από την άλλη, που αξιολόγησε τα ευρήματα που παρουσιάστηκαν στην διάρκεια της πολύχρονης ακροαματικής διαδικασίας και πείστηκε ότι δεν υφίσταται σχέση μεταξύ του δολοφόνου Ρουπακιά και της Χρυσής Αυγής, είναι η δεύτερη ιστορία που εξελίσσεται, όμως, στο ίδιο, αξιολογικό συγκείμενο. Μπορώ να δεχτώ, κινούμενος στα όρια της δικονομίας, ότι δεν προέκυψαν αποδείξεις που να είναι ικανές να δημιουργήσουν στην κ. εισαγγελέα την δικανική πεποίθηση περί της ενοχής των Χρυσαυγιτών. Όμως, το δίκαιο δεν αποδίδεται μόνον με την αυστηρή εφαρμογή των δικονομικών κανόνων αλλά και με την συμπερίληψη στην δικαστική απόφαση του κοινού περί δικαίου αισθήματος. Ε, λοιπόν, στο κοινό περί δικαίου αίσθημα έχει αποτυπωθεί οριστικά και αμετάκλητα το ότι η Χρυσή Αυγή ήταν μια πολιτική οργάνωση της ακροδεξιάς που λειτουργούσε, συχνά, εκτός και πέραν των ορίων του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ενεργούμενο αυτής της οργάνωσης ήταν ο συγκεκριμένος δολοφόνος. Είναι χρέος του δικαστή να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα ισορροπήσει μεταξύ των δικονομικών κανόνων και του κοινού περί δικαίου αισθήματος, εν προκειμένω, να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα αποδοκιμάσει την φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η δολοφονία του Φύσσα από τον Ρουπακιά.

Είναι πολλοί εκείνοι που διερωτώνται, καλόπιστα, πως πετυχαίνει κανείς το σωστό κάθε φορά, αποτέλεσμα. Η απάντηση δεν είναι ούτε μονοδιάστατη ούτε εύκολη. Χρειάζεται επίταση των εκπαιδευτικών προσπαθειών μας, μέσα από τις οποίες θα διαπαιδαγωγηθούν οι νέοι άνθρωποι στο τι είναι σωστό και τι λάθος, τι δίκαιο και τι άδικο. Χρειάζονται θεσμοί ισχυροί που να λειτουργούν ως αναχώματα στα λάθη και τις παραλείψεις των φυσικών υποκειμένων που είναι επιφορτισμένα με την απονομή του δικαίου και της κοινωνικής ειρήνης. Χρειάζεται μια οικονομία ισχυρή που θα επιτρέπει την ακόμη μεγαλύτερη κινητικότητα μεταξύ των Ελλήνων και των λοιπών Ευρωπαίων, έτσι ώστε να απομειωθεί η δύναμη των στερεότυπων και των προκαταλήψεων που είναι ακόμη ισχυρές στον τόπο μας (βλ. για παράδειγμα, το ηθικό πλεονέκτημα της ΣΥΡΙΖΟ-Αριστεράς το οποίο παραμένει ισχυρό παρά τον ευτελισμό του στα 4.5 χρόνια διακυβέρνησης). Πάνω απ’ όλα, όμως, χρειάζεται μια εμπνευσμένη Ηγεσία που να δείξει την προοπτική του ελληνισμού, να γεφυρώσει χάσματα και να καταστείλει πάθη άλλων εποχών, να συνενώσει τον λαό ενώπιον των διαγραφόμενων απειλών. Να μπορέσει ν’ αλλάξει τα κακώς κείμενα μέσα από γενναίες μεταρρυθμίσεις στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους και να ξαναμπολιάσει τις στρατηγικές και τις πολιτικές μας με τις ιδέες και τις αξίες της ρωμιοσύνης (για να αποτίσουμε τιμή στη μνήμη του πατέρα Μεταλληνού που χθες εκοιμήθη).

Όσο δύσκολο φαίνεται το εγχείρημα τόσο επείγον είναι. Η επιστροφή σε λογικές αυταρχισμού και κοτζαμπασισμού από λουστραρισμένους νεο-δεξιούς σωτήρες έχει παρέλθει οριστικά. Το μέλλον δεν οικοδομείται ούτε με σημειακές μειώσεις φόρων ούτε με χαζοχαρούμενες τεχνοκρατικές απομιμήσεις πετυχημένων σε άλλες χώρες παραδειγμάτων. Πολλώ, δε, μάλλον δεν οικοδομείται με την αντιγραφή των πρακτικών του ροζ πελατειασμού από τον μπλε. Το μέλλον δεν θα μπορέσει να ξεκινήσει χωρίς την βεβαιότητα –και την περηφάνεια-της ταυτότητάς μας με την οποία θα μπούμε στην διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος για την πατρίδα και τον καθένα από μας ξεχωριστά. Η προοδευτική δημοκρατική παράταξη σκιαγραφεί τα στοιχεία αυτής της ταυτότητας και εγγυάται ότι μπορεί να φανεί αντάξια των προσδοκιών των πολιτών, όπως έγινε πάμπολλες φορές στο παρελθόν.

Δημοσίευση στο “thecaller.gr”