Το κυρίαρχο μοντέλο – Η αέναη οπισθοδρόμηση και τα αποτελέσματά της. Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗ

Έγραφα πριν ένα χρόνο:

“Πριν εκατόν πενήντα ( 150) περίπου χρόνια ο Χαρίλαος Τρικούπης αναρωτήθηκε τι φταίει και η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν λειτουργεί, επιρρίπτοντας τις ευθύνες στον τότε βασιλιά για την ισχύ της λεγόμενης θεωρίας του κηπουρού, σύμφωνα με την οποία διόριζε κυβερνήσεις μειοψηφίας με πρόσωπα της εμπιστοσύνης του”.

( Τι θα έλεγε σήμερα άραγε αν ζούσε, για την κατάντια των σιδηροδρόμων;)

Η αρχή της δεδηλωμένης έδωσε κάποια λύση και έκτοτε, έστω και με ελλείψεις, παρερμηνείες και προσαρμογές ανάλογα με τα μικροσυμφέροντα (αρκεί να θυμηθούμε τις παρεμβάσεις τη δεκαετία του 1910 και αργότερα τη δεκαετία του ΄60 με τα γνωστά αποτελέσματα) κυβερνά κατά βάση η πλειοψηφία.

Πόσο αληθές είναι όμως αυτό σήμερα και κατά πόσο έχουμε μια Δημοκρατία που λειτουργεί με ελευθερία, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς διαπλοκές και τελικά πόσο απέχουμε από τη “θεωρία του κηπουρού” στο Πρωθυπουργοκεντρικό μας σύστημα;

Τηρουμένων των αναλογιών, πόσο μακριά είμαστε από την λογική της προώθησης των ημετέρων, των “φίλων”, της παρέας και των ομοτράπεζων και πόσο μακριά από την συμμετοχική δημοκρατία από την ελεύθερη ατομική παρέμβαση και την κοινωνία των πολιτών;

Σε μία χώρα που δεν πέρασε Διαφωτισμό και σε ένα λαό που γοητεύεται από το Λαϊκισμό, είναι πολύ εύκολο να δημιουργείται αγέλη πειθήνιων και υποτακτικών μαζών από σκοταδιστικούς, αντιμεταρρυθμιστικούς κύκλους και τους οπαδούς της οικογενειοκρατίας. Αυτό πλέον είναι προφανές, αλλά από ότι φαίνεται κανείς δεν αντιδρά και κανείς δεν νοιάζεται.

Έτσι χάνεται σιγά –σιγά το νόημα και η ισχύς της Δημοκρατίας και το πολιτικό, διοικητικό και κοινωνικό σύστημα κυριαρχείται από μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, από δογματισμούς και ιδεοληψίες.

Συχνά ακούγεται σε συζητήσεις με απογοήτευση ότι φταίει το “πεπρωμένο μας”, “τι να κάνουμε αυτό είναι το σύστημα, αυτός είναι ο λαός” κλπ. Αυτό ακριβώς είναι και το πιο επικίνδυνο για ένα πολίτευμα, για τη Δημοκρατία, η παράδοση στο μοιραίο, στο κισμέτ (κι ίσως αυτό επιδιώκουν οι εκάστοτε ηγεσίες).

Απέναντι σε αυτή τη μοιρολατρία που όσο πάει εξαπλώνεται, μπορεί κανείς να αντιτάξει τη λογική και την ερευνητική διαδικασία.

Στη χώρα που γέννησε εκτός των άλλων και την αιτιοκρατία (δηλαδή την αιτιώδη συνάφεια όλων των φαινομένων) δεν μπορεί παρά να αναζητήσουμε τα αίτια της σημερινής κατάστασης, πέρα από τα στερεότυπα και τα πολυδιαφημιζόμενα καταναλωτικά πρότυπα.

Η Ελλάδα διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση δεν μπορεί ή δεν θα πρεπε να παρουσιάζει αυτή την εικόνα του παραλλαγμένου κοτζαμπασισμού και του κλειστού πολιτικού συστήματος των ομάδων και των δυναμικών μειοψηφιών με τις κάθε είδους ιδιαιτερότητες. Στη Δημοκρατία η πλειοψηφία λαμβάνει τις αποφάσεις και καθορίζει τα πρότυπα και τον τρόπο λειτουργίας των κοινωνιών, σεβόμενοι βεβαίως τις απόψεις και θέσεις των μειοψηφιών.

Ο ντετερμινισμός, μεθοδολογικά, μπορεί να μας κάνει να αναζητήσουμε τους λόγους που το πολιτικό μας σύστημα και η ίδια η δημοκρατία μας μοιάζει αναιμική και να ανατρέψουμε την επικρατούσα “τάξη πραγμάτων”. Δηλαδή να αναθεωρήσουμε τους ιστορικούς παράγοντες (αφού πρώτα τους βρούμε και τους προσδιορίσουμε) πάνω στους οποίους έχει στηριχτεί και ισχύει το διαστρεβλωμένο μοντέλο λειτουργίας του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος.

Με την αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών προτύπων θα μπορέσει το πολιτικό σύστημα να αποκτήσει αξιοπιστία και να κυριαρχήσει η δημιουργική ελευθερία, με την ενεργοποίηση και συμμετοχή όλων αυτών των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν περιθωριοποιηθεί και απομονωθεί (είτε επειδή έχουν απογοητευτεί, είτε επειδή τους απέκλεισε το σύστημα ως “μη αρεστούς και υποτακτικούς”).

Τα κλειστά συστήματα είναι προφανές ότι δεν μπορούν σήμερα να δώσουν απαντήσεις. Το άνοιγμα στην κοινωνία είναι αυτό που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί ένα νέο όραμα.

Το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι η συνεχιζόμενη αντίληψη για βόλεμα των ημετέρων και των “πελατών”, καθώς και η απαξίωση (ή το ξεπούλημα) των δημόσιων δομών, στις μεταφορές, στην υγεία, στην παιδεία, στην ασφάλεια, στην ενέργεια, στην ύδρευση και αλλού, θα φέρνουν πάντα αυτά τα τραγικά αποτελέσματα.

Η παρούσα τραγωδία δίνει και ένα μήνυμα προς όλους:

Ότι δεν κάνουν όλοι για όλα!!!!

Οι θέσεις ευθύνης στην πολιτική αλλά και στη διοίκηση δεν είναι απλή και δεν έχει μόνο δικαιώματα και παροχές, αλλά  έχει πρωτίστως υποχρεώσεις και βεβαίως ευθύνες (όχι μόνο πολιτικές που είναι κενό γράμμα) αλλά ποινικές και αστικές!!

Σε αυτή τη βάση η δικαιοσύνη, έστω τώρα, να τις επιμερίσει εκεί που αναλογούν (κυρίως στις κορυφές της διοικητικής πυραμίδας που είναι οι Πολιτικοί προϊστάμενοι), αλλά και ο καθένας πολίτης που θέλει θέσεις ευθύνης, να έχει συναίσθηση του τι αναλαμβάνει και να ξέρει ότι αν δεν έχει τα προσόντα και τις γνώσεις να μην συναινεί και να μην επιδιώκει κατάληψη θέσεων εξουσίας παραπάνω από τις δυνάμεις του.

Τα παραδείγματα πάρα πολλά στο παρελθόν και επαναλαμβάνονται, γιατί σε αυτή τη χώρα “το ανεύθυνο” κυριαρχεί και η ατιμωρησία επίσης, κυρίως των υψηλά ιστάμενων.

Κατά συνέπεια, η απάντηση στα προαναφερόμενα είναι απλή.

Το πολιτικό σύστημα πρέπει να συμφωνήσει εδώ και τώρα σε ένα βασικό πρόγραμμα ανάταξης της Χώρας σε όλα τα επίπεδα. Με ένα ολιστικό σχέδιο, με στρατηγική, με ικανά και καθαρά πρόσωπα που δεν έχουν δεσμεύσεις και δουλείες.

Φτάνει η υποκρισία, το ψέμα, η διαπλοκή, η έκπτωση των θεσμών και των αξιών, ο λαϊκισμός, η αναξιοκρατία, το βόλεμα, η διαφθορά κι ο κοτζαμπασισμός !!!

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο, έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της.

Αναδημοσίευση από “tvstar.gr”