Τα τρία βήματα της Κεντροαριστεράς. Του Γιώργου Σιακαντάρη

Όσο και να φαίνεται παράξενο σε ορισμένους το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι ο μεγάλος χαμένος των εκλογών. Μα χαμένο το μόνο κόμμα από τα τρία πρώτα που αύξησε τις δυνάμεις του; Ναι, γιατί με αυτό το 13%, την ίδια στιγμή που η ΝΔ έχασε 13 μονάδες και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τρεις, δείχνει πως αυτό όπως έχει και με την ηγεσία που έχει, έχει απολέσει κάθε δυνατότητα μετατροπής του σε κόμμα εξουσίας. Αυτό είναι το μείζον.

Η κίνηση της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, αρχικά με τη συνέργεια της ΔΗΜΑΡ και των Κινήσεων Πολιτών για τη σοσιαλδημοκρατία, να μετασχηματίσει το ΠΑΣΟΚ σε Δημοκρατική Συμπαράταξη, δημιούργησε υποψίες πως ήταν μια κίνηση για να κρυφτεί το ΠΑΣΟΚ. Μήπως το ΚΚΕ το 1989 στην καταιγίδα της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» δεν βρήκε απάγκιο στον Συνασπισμό της Αριστεράς; Μόλις αυτή πέρασε, «ξεμύτισε» πάλι μόνο του. Η κίνηση της Φώφης όμως δεν ήταν τακτική, αλλά στρατηγική και αυτό πρέπει να της πιστωθεί. Καθόλου τυχαία που στη συνέχεια, με την προσθήκη του Ποταμιού, δημιουργήθηκε το Κίνημα Αλλαγής. Μετά όμως αρχικά ο Ανδρέας Λοβέρδος και στη συνέχεια, αλήθεια πιο δειλά αλλά καθόλου κρυφά, ο Νίκος Ανδρουλάκης ζήτησαν επί της ουσίας την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ.

Στην επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ υπερθεμάτισαν και πολλοί διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Έτσι το ΚΙΝΑΛ έγινε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, επειδή τάχα μου το brand name ΠΑΣΟΚ πουλάει. Έκαναν ακριβώς ό,τι έπρεπε ν’ αποφύγουν. Επέστρεψαν στο ΠΑΣΟΚ, αντί να προχωρήσουν πέρα και από το ΚΙΝΑΛ. Να δημιουργήσουν δηλαδή ένα εντελώς νέο και ενιαίο κόμμα. Πράγμα που φοβήθηκε να κάνει και η Φώφη Γεννηματά. Οι σημερινοί πενηντάρηδες και κάτω αδιαφορούν για το ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα που αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση ενώνοντας τη διχασμένη Ελλάδα, το κόμμα που άλλαξε προς το καλύτερο το Οικογενειακό Δίκαιο, μείωσε τις μισθολογικές ανισότητες, έβαλε την Ελλάδα και την Κύπρο στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο ευρώ, έκανε τα μεγάλα έργα. Γι’ αυτούς, αυτό – κακώς, αλλά έτσι είναι – είναι το κόμμα των Μνημονίων και της διαφθοράς.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης προτίμησε τη σιγουριά του 13% που του εξασφαλίζει το «brand name» ΠΑΣΟΚ. Αλλά ως εκεί. Το όνομα ΠΑΣΟΚ πλέον είναι μεγάλο εμπόδιο για τη διείσδυση της παράταξης στις νεότερες γενιές. Χωρίς βεβαίως να ξεχνάμε και την αδιαφορία της ηγεσίας του για τον κόσμο των ιδεών. Όλα αυτά θέτουν τα όρια στην απήχηση του κόμματος στο 13%-14%.  Η πρόταση για άμεση εκλογή ηγεσίας είναι το πρώτο βήμα για την αναδιάταξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Η αλλαγή ονόματος το δεύτερο και σοβαρότερο. Οι συγκλίσεις και όχι οι μηχανιστικές συνενώσεις μηχανισμών το τρίτο, δυσκολότερο και καθοριστικό.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ