Τα προσκλητήρια των μετώπων. Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Ο Εμφύλιος άφησε στην χώρα μας απίστευτες αρνητικές συνέπειες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και οι θεωρίες των μετώπων. Μέχρι την χούντα ζήσαμε το «αντικομουνιστικό» μέτωπο και στην μεταπολίτευση το «αντιδεξιό». Η ιστορία των μετώπων δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο μίας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτικής κουλτούρας. Ούτε ανταποκρίνεται στα νέα διλήμματα τα οποία δεν περιορίζονται μόνο στην ιστορική διάκριση Αριστεράς-Δεξιάς. Η υπόθεση της πανδημίας, ας πούμε, έφερε στην επιφάνεια και άλλες διαιρέσεις. Όπως αυτή του Ορθολογισμού με τον Ανορθολογισμό πού τείνει μάλιστα να γίνει οργανικό στοιχείο της καθημερινής ζωής σε όλο τον Δυτικό κόσμο.

Σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε τις σχηματοποιήσεις στα προσκλητήρια για «αντιδεξιό μέτωπο» ή για «αντιΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο στο όνομα ενός καχεκτικού δικομματισμού. Στο επίκεντρο αυτής της πίεσης βρίσκεται κυρίως το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ. Και φορείς των «πιέσεων» είναι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους συνήθεις συνοδοιπόρους τους. Αν τα προσκλητήρια σε αυτήν την πολωτική και διχαστική κατάσταση δεν επιτυγχάνουν τον στόχο τους, γιατί ο κόσμος βαρέθηκε την αναπαραγωγή της εμφύλιας διαμάχης, τότε  επιστρατεύονται χρήσιμα πρόσωπα πού κινητοποιούν εύκολα τα ένστικτα και τον θυμό.

Βασικοί πρωταγωνιστές για τα διλήμματα της πόλωσης γίνονται έτσι ο Παύλος Πολάκης και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Είναι εύκολο να κρυφτεί η πραγματική διάσταση: «Με τον Τσίπρα ή με τον Μητσοτάκη». Τα δύο αυτά πρόσωπα έχουν έντονο ταπεραμέντο, ακραίες ιστορικές καταγωγές και λαϊκίστικό λόγο.

Πρόσφατα στην Βουλή οι ακρότητες του Πολάκη όχι μόνο βοήθησαν την Κυβέρνηση για να αλλάξει ατζέντα αλλά έγιναν ευκαιρία ώστε να ασκήσει πίεση η ΝΔ προς το ΚΙΝΑΛ στην λογική των αντισυσπειρώσεων και να υποβαθμίσει τους κακούς χειρισμούς του προεδρείου της Βουλής. Από την άλλη ο Άδωνις βρήκε αφορμή να κάνει υποδείξεις στην νέα ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Η ουσία των πράγματων είναι πάντως η ίδια. 

Οι ιθύνοντες σε αυτό τον κομματικό παιχνίδι είναι καιρός να αντιληφθούν μερικά βασικά δεδομένα. Πρώτα από όλα η Σοσιαλδημοκρατική αντίληψη αρνείται αφετηριακά τις διχαστικές επιλογές και αναζητά πεδία συμβιβασμών και συναινέσεων στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Και δεύτερον, το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ -όπως όλα τα Ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά κόμματα- επιχειρεί να είναι ο εναλλακτικός πόλος στις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Μία γραμμή πού και η προηγούμενη και η σημερινή ηγεσία προωθούν ώστε το ΚΙΝΑΛ να αποκτήσει πλειοψηφικά χαρακτηριστικά στην κοινωνία. Από αυτή την άποψη δεν μπορεί να λειτουργεί ως «διορθωτική» δύναμη στην Δεξιά. Ούτε φυσικά να μην αναδεικνύει τα συστηματικά λάθη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με την ανοχή στον λαϊκισμό των κραυγών.

Ας μείνουν επομένως με τα προσκλητήρια στα χέρια όσοι καλούν το ΚΙΝΑΛ σε ένα γήπεδο πού έχει προκαθορισμένο νικητή από τα αποδυτήρια. Η λογική των μετώπων δεν επιτρέπει την δυνατότητα των επιμέρους συμπτώσεων ανάμεσα σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πού είναι απαραίτητες για την συνεννόηση, για τις μεταρρυθμίσεις, για τις κοινωνικές κατακτήσεις. Και σε αυτή την συγκυρία η ΝΔ πού ήρθε στην εξουσία ως αντίπαλο δέος στην αρνητική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ας μην αναζητά δυόμιση χρόνια μετά, συνενόχους στα δικά της λάθη με το αφήγημα της απόρριψης των «ίσων αποστάσεων» Η ώρα της αλλαγής των συσχετισμών πλησιάζει. Και αυτή είναι η βάση για τους κανόνες του Κοινοβουλευτισμού.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ και της Γραμματείας της κίνησης Ανανεωτική Αριστερά.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”