Τα νέα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ. Του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Συνεχίζει ο Αλέξης Τσίπρας την θεωρία της χαμένης ψήφου για τα μικρότερα κόμματα. Ήταν σαφής και στην διακαναλική του συνέντευξη. Από μία πλευρά πρόκειται για έναν περιττό και ανούσιο μικρομεγαλισμό με βάση τα αποτελέσματα του Μαΐου. Υπάρχει όμως και μία άλλη πλευρά, πιο σημαντική. Αφορά την ιστορική παραχάραξη της πολιτικής κουλτούρας του χώρου. Η Αριστερά από την μεταπολίτευση, με το ΚΚΕ, το ΚΚΕ ΕΣ, την ΑΚΟΑ, τον ΣΥΝ και άλλα μικρά σχήματα έδινε μάχες ενάντια σε αυτή την αντίληψη περί «χαμένης ψήφου». Με επιχειρήματα για τις επιλογές συνείδησης των ψηφοφόρων. Πολύ περισσότερο μάλιστα γίνεται πιο αρνητική αυτή η ρητορική όταν ο Αλ. Τσίπρας ταυτίζει τις ψήφους σε άλλα προοδευτικά κόμματα ως κάποιου είδους συνδρομή προς την Δεξιά. Εδώ πια το πράγμα χαλάει πολύ περισσότερο. Η εκδοχή της απλής αναλογικής- την οποία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκρινε ως λάθος εκ των υστέρων- φτάνει μέχρι τα σκουπίδια. Στο άλλο άκρο δηλαδή από τις πρώτες εκλογές. Μία στάση που υποδηλώνει δυο συμπεράσματα. Είτε ότι η πρόσκληση για προοδευτική διακυβέρνηση ήταν –όπως τελικά φαίνεται- μια επιλογή τακτικισμού, είτε τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τιμωρήσει όσους δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του. Και τα δυο είναι όμως λάθος. Δεν έχουν ούτε ηθικό βάθος, ούτε προγραμματικό περιεχόμενο. Γίνονται όλα κάτι σαν πιόνια σε μια σκακιέρα κινήσεων.

Η γραμμή αυτή του ΣΥΡΙΖΑ φαινομενικά αφορά όσα προοδευτικά κόμματα είναι στα όρια εισόδου στην βουλή αλλά υπόρρητα αφορά και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και το ΚΚΕ. Ενώ στην πραγματικότητα η συμμετοχή των μικρών κομμάτων στην Βουλή- πόσο μάλλον προοδευτικών – δημιουργεί πρόσθετες δυσκολίες στην υπόθεση της αυτοδυναμίας της ΝΔ και του μεγάλου αριθμού εδρών. Το αντίθετο δηλαδή από την σύνδεση των άλλων κομμάτων της Αριστεράς και της Πολιτικής Οικολογίας με την έμμεση βοήθεια προς την ΝΔ. Όσο για το επιχείρημα περί μεγάλης και αναποτελεσματικής Βουλής με την πιθανή είσοδο οκτώ κομμάτων, αυτό σε τελευταία ανάλυση αφορά την αμφισβήτηση του πολυκομματισμού και την ιστορική θέση περί απλής και άδολης αναλογικής.

Τέλος ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα. Η σκληρή αντιπαράθεση με τα ακροδεξιά κόμματα είναι επιβεβλημένη υπόθεση πολιτικής σύγκρουσης και όχι ενός γενικού αποκλεισμού. Εκτός φυσικά όταν αφορά εγκληματικές ιδέες και πρακτικές από τον νεοναζιστικό χώρο ( πχ Χρυσή Αυγή, Έλληνες για την πατρίδα). Προφανώς κόμματα τύπου «Σπαρτιάτες» πιο συγκεκριμένα –και όχι μόνο- πρέπει να κάνουμε πολιτικό αγώνα ώστε να μην δουν το φως της Βουλής. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία. Άλλου είδους πολιτικό ζήτημα.

Η απορία μου επομένως είναι, γιατί ανέχονται τα στελέχη με την ιστορική διαδρομή της Αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ την γραμμή περί «χαμένης ψήφου» για τα αλλά προοδευτικά κόμματα; Γιατί δηλαδή αποδέχονται αυτή την στάση πού τραυματίζει τους αγώνες των κομμάτων για πλουραλισμό, την ίδια την πληθυντική Αριστερά. Συνεχίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ τα λάθη, όπως φαίνεται. Ακάθεκτοι!

Αναδημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”