Σε μια νιρβάνα με προσδοκίες. Του ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΤΣΗ

Μπο­ρεί κα­νείς να προ­σποιεί­ται ότι ζού­με στον κα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό κό­σμο, τις κα­λύ­τε­ρες ημέ­ρες. Αλλά, ο εφη­συ­χα­σμός δεν θα βγει σε καλό. Μπο­ρεί, πα­ρά­δειγ­μα, να επα­να­παύ­ε­ται ότι το οι­κο­νο­μι­κό πρό­βλη­μα οσο­νού­πω θα λυ­θεί, για­τί στα λίγα επό­με­να χρό­νια θα μπουν στο ελ­λη­νι­κό τρα­πέ­ζι πε­ρί­που 110 δισ. ευρώ, από το Ταμείο Ανά­καμ­ψης (Τ.Α­.), το Ε­ΣΠΑ­, την Κοινή Αγρο­τι­κή Πολι­τι­κή και τη σχε­τι­κή ιδιω­τι­κή συμ­με­το­χή.

Ουδείς σο­βα­ρός άν­θρω­πος αμ­φι­βάλ­λει, ωστό­σο, ότι με το ση­με­ρι­νό κρά­τος και τη γνω­στή κα­τά­στα­ση της Δικαιο­σύ­νης (με εξαί­ρε­ση ίσως την προ­σπά­θεια που γί­νε­ται στο Ελεγ­κτι­κό Συνέ­δριο), τόσα λε­φτά μέσα σε τόσο βρα­χύ χρο­νι­κό διά­στη­μα δεν εί­ναι δυ­να­τόν να απορ­ρο­φη­θούν – του­λά­χι­στον όχι με πα­ρα­γω­γι­κό τρό­πο. Μα οι αρ­μό­διοι δεν φαί­νε­ται να αγ­χώ­νο­νται.

Είναι επί­σης πολύ αμ­φί­βο­λο αν και η ελ­λη­νι­κή επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να απορ­ρο­φή­σει τόσα λε­φτά σε τόσο λίγο χρό­νο. Οι δρά­σεις Τ.Α­. και Ε­ΣΠΑ σε με­γά­λο βαθ­μό αλ­λη­λε­πι­κα­λύ­πτο­νται (ψη­φια­κός εκ­συγ­χρο­νι­σμός – πρά­σι­νη ανά­πτυ­ξη). Το ξε­κί­νη­μα θα εί­ναι σχε­τι­κά εύ­κο­λο, αφού τώρα στο Τ.Α­. εντάσ­σο­νται επεν­δυ­τι­κά σχέ­δια που ήταν ήδη ώρι­μα και απλά πε­ρί­με­ναν να βρουν φτη­νή χρη­μα­το­δό­τη­ση για να υλο­ποι­η­θούν – φεύ­γουν από το Ε­ΣΠΑ­, μπαί­νουν στο Τ.Α.

Το καλό σε­νά­ριο, να αξιο­ποι­η­θούν τα ευ­ρω­παϊ­κά κε­φά­λαια για να αλ­λά­ξει η χώρα τρο­χιά, ρο­κα­νί­ζε­ται – μαζί με τον χρό­νο.

Αρκε­τοί ξέ­νοι ανα­λυ­τές μι­λούν ήδη για μια (πρώ­ι­μη) με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κή κό­πω­ση. Οι αυ­τα­πά­τες που ανα­ζω­πυ­ρώ­νο­νται από τη δια­χεί­ρι­ση της τρέ­χου­σας κρί­σης, επει­δή αυτή γί­νε­ται με άφθο­να λε­φτά (σε αντί­θε­ση με τη δια­χεί­ρι­ση της κρί­σης 2009-10 που απαι­τού­σε άγριες πε­ρι­κο­πές δα­πα­νών…), τεί­νουν να γεν­νούν νω­θρό­τη­τα και να οδη­γούν σε επα­νά­λη­ψη της γνω­στής συ­ντη­ρη­τι­κής τα­κτι­κής «άσ’ το για αρ­γό­τε­ρα». Βαθιές με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κές το­μές είτε κα­θυ­στε­ρούν είτε στέλ­νο­νται στις κα­λέν­δες. Και όσες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις γί­νο­νται, γί­νο­νται με αρ­γούς ρυθ­μούς, σέρ­νο­νται, λες κι ο χρό­νος δου­λεύ­ει για τη χώρα. Ή­, λες, το ζη­τού­με­νο δεν εί­ναι άλλο παρά να μέ­νει αδια­τά­ρα­χτη μια νιρ­βά­να με προσ­δο­κί­ες, μέ­χρι την επό­με­νη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση – λες, όλα ανα­στέλ­λο­νται μετά από εκεί­νη.

Το κακό σε­νά­ριο κερ­δί­ζει πό­ντους: Δυο-τρία χρό­νια οι­κο­νο­μι­κής ανό­δου χω­ρίς αλ­λα­γές, ούτε στο οι­κο­νο­μι­κό υπό­δειγ­μα ούτε στους κα­νό­νες.

Οι τα­χείς ρυθ­μοί ανα­πλή­ρω­σης των απω­λειών του Α­Ε­Π με μο­χλό (όχι τις επεν­δύ­σεις αλλά) την ιδιω­τι­κή και τη δη­μό­σια κα­τα­νά­λω­ση, κρύ­βουν ότι στα τέλη του έτους, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, θα έχου­με το Α­Ε­Π του 2018 – μά­λι­στα, με όλες τις διαρ­θρω­τι­κές αδυ­να­μί­ες του και με διευ­ρυ­μέ­νες τις κοι­νω­νι­κές ανι­σό­τη­τες. Η ευ­φο­ρία ότι «υπάρ­χουν λε­φτά» κρύ­βει τον με­γά­λο δι­χα­σμό που εξε­λίσ­σε­ται στην οι­κο­νο­μία, ανά­με­σα στο δυ­να­μι­κό κομ­μά­τι της, λί­γες ισχυ­ρές, σύγ­χρο­νες επι­χει­ρή­σεις που φεύ­γουν μπρο­στά, κι ένα αρ­χι­πέ­λα­γος πε­ρί­που 200 χιλ. πολύ μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων που βρί­σκο­νται λίγο πριν από το λου­κέ­το. Και η ευ­κο­λία του δα­νει­σμού χάρη σε πα­λιό­τε­ρες ρυθ­μί­σεις χρέ­ους και στην κ. Λαγκάρντ, κρύ­βει την ανά­γκη να βά­λου­με σε τάξη τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά μας για να πά­ρου­με με κά­ποιες αξιώ­σεις μέ­ρος στη συ­ζή­τη­ση της νέας ευ­ρω­παϊ­κής δη­μο­σιο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής από το 2023. Χρεια­ζό­μα­στε κά­ποιου εί­δους συ­νεν­νό­η­ση και ένα με­γά­λο σχέ­διο. Δεν υπάρ­χει τί­πο­τα από τα δύο.

Δημοσίευση από ” Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”