Ρεσάλτο στην προεδρία του κόμματος. Του Δημήτρη Μπατζελή
Όταν δεν αναμένουμε αιφνιδιασμούς απελευθερωνόμαστε από τη δουλεία αναμονής της έκπληξης. Δεν τη γλιτώσαμε όμως. Ετσι, εκεί που είχαμε μια διαδικασία με τους κατά το μάλλον ή ήττον αναμενόμενους υποψηφίους για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είχαμε την έκπληξη της υποψηφιότητας της Αννας Διαμαντοπούλου. Η τελευταία, αφού είχε εξαφανιστεί από το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία δέκα χρόνια, και τα πιο δύσκολα, έθεσε «εαυτόν στην υπηρεσία των γεγονότων» για τη θέση του προέδρου του Κινήματος. Στο μεταξύ, στην προσπάθειά της να μείνει στον αφρό όλα τα προηγούμενα χρόνια, αποπειράθηκε να ιδρύσει πολιτικό κόμμα, έγινε συνομιλήτρια του Κυριάκου Μητσοτάκη πρόθυμη να γίνει υπουργός της κυβέρνησής του, την πρότεινε για γ.γ. του ΟΟΣΑ, κατά καιρούς «ρουλεμάν» δημοσιεύματα την έφεραν ως πιθανή διοικητή της ΤτΕ, της ΕτΕ, για ΠτΔ κ.λπ. Τίποτα δεν της βγήκε.
Τώρα, σε πλήρες πολιτικό και ψυχολογικό αδιέξοδο, ρίχνει την τελευταία της ζαριά: το ρεσάλτο στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε κανείς όλα αυτά να τα παραβλέψει εάν το ιδεολογικό-πολιτικό προφίλ που έχει φιλοτεχνήσει τα τελευταία χρόνια συνέπιπτε με αυτό που ιστορικά το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπεί. Με λόγια και πράξεις αυτοτοποθετείται στο λεγόμενο «πολιτικό Κέντρο» με έναν απολίτικο τρόπο που όμως ουσιαστικά εκφράζει θέσεις αστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Ετσι μιλάει γενικά για το «μέλλον», τη «νέα γενιά», την «ψηφιακή φτώχεια», την «ανάπτυξη», για το «νέο απέναντι στο παλιό». Αυτό το τελευταίο έχει γίνει το κλισέ της μοντέρνας Δεξιάς. Οταν κανείς μιλά για κοινωνικές τάξεις, συγκρουσιακή πολιτική, κοινωνικό κράτος, δημόσιο συμφέρον είναι εκφραστής του «παλιού». Κατά τη δική τους προσέγγιση μια «κεντρώα τεχνοκρατία» σε περιβάλλον αέναης συναίνεσης που υπερβαίνει τον διαχωρισμό «Δεξιάς-Αριστεράς» θα οδηγήσει σε μια ενάρετη κοινωνία συγκλίσεων χωρίς σημαντικές συγκρούσεις. Τόσο απλά! Αυτό εκφράζεται με έναν αλαζονικό μεσσιανισμό και το ανάλογο ύφος από τη Διαμαντοπούλου.
Έτσι, η τελευταία με μια «πεφωτισμένη ιδιοτέλεια» ορίζει σε συνεντεύξεις της τη Σοσιαλδημοκρατία ως Κέντρο ή ακόμη χειρότερα το Κέντρο ως Σοσιαλδημοκρατία! Αφού πρώτα με τις απόψεις της για την Αφρική («Οι Αφρικανοί δεν μπορούν να αναπτυχθούν») εξόντωσε τον Σαμίρ Αμίν, τον Ανδρέα Παπανδρέου κ.ά., τώρα με τις απόψεις της περί Σοσιαλδημοκρατίας αποφάσισε να εξοντώσει τον πατριάρχη της Σοσιαλδημοκρατίας Eντουαρντ Μπέρνσταϊν και όλους τους επιγόνους. Αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθεί να συλλαβίσει είναι μια Δεξιά μεταμφιεσμένη σε Σοσιαλδημοκρατία που εκφράστηκε προ εικοσαετίας από τον Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία και η οποία οδήγησε το Εργατικό Κόμμα σε απαξίωση και εκτός κυβέρνησης για δεκαπέντε χρόνια, τον ίδιο δε τον Μπλερ στην πλήρη απαξίωση και περιφρόνηση από τους Βρετανούς. Το βλέπουμε αυτό ακόμη και σήμερα να εκφράζεται με καταστρεπτικά αποτελέσματα στη Γερμανία, όπου το SPD πήρε μόλις 14%. Οι δε όμοροι, αφόρητα κομφορμιστές Πράσινοι (12% στις ευρωεκλογές), σύμφωνα με τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων, εκφράζουν ανώτερων εισοδημάτων μεσοστρώματα που ιστορικά εξέφραζαν οι Ελεύθεροι Δημοκράτες. Το ίδιο ισχύει με τον Μακρόν στη Γαλλία. Η Διαμαντοπούλου βρίσκεται σε αυτόν τον πολιτικό αστερισμό.
Ενας σοφός είπε ότι «μπορείς να γνωρίσεις την αλήθεια από την προσοχή που δίνει για να κρυφτεί». Πράγματι, η Διαμαντοπούλου κάνει ό,τι μπορεί για να κρύψει την αλήθεια. Μιλάει για τη «γενιά Ζ», για την «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση», οψίμως για τη «Μεγάλη Κεντροαριστερά». Δεν μπορεί, όμως, να κρύψει την αλήθεια ότι για εκείνη «η Σοσιαλδημοκρατία του 21ου αιώνα» είναι μια μεταϊδεολογία. Ομως «η μεταϊδεολογία οδηγεί σε αυταρχισμό. Δεν προσφέρει διέξοδο. Εφόσον οι ειδικοί είναι οι μόνοι που κατέχουν ικανοποιητικά την τεχνική γνώση, είναι και οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν μία αντικειμενική λύση των κοινωνικών προβλημάτων. Οι λύσεις τους θα πρέπει να επιβληθούν». Κώστας Σημίτης, «Εκσυγχρονισμός της Ελληνικής κοινωνίας», εκδ. Γνώση, 1989.
Η ίδια αφήνει να αιωρείται η εντύπωση, και οι πολιτικοί της φίλοι να φαντασιώνονται, ότι αποτελεί τη συνέχεια του Εκσυγχρονισμού και ο Σημίτης βρίσκεται πίσω από την υποψηφιότητά της. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Η ιδέα του Εκσυχρονισμού όπως διατυπώθηκε από τον Σημίτη δεν έχει τίποτα να κάνει με κεντρο-δεξιά καρικατούρα απολίτικης τεχνοκρατίας. Τυχούσα επικράτησή της δεν θα οδηγήσει σ’ ένα ΠΑΣΟΚ προσαρμοσμένο στη νέα εποχή αλλά στη μετάλλαξή του στο αντίθετό του. Δεν θα είναι εν δυνάμει κυβερνών κόμμα αλλά συγκυβερνητικό συμπλήρωμα της Ν.Δ.
Οι εκλογές του Οκτωβρίου για την ανάδειξη ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ είναι ιδιαίτερα σημαντικές για την προοδευτική παράταξη. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία της. Αυτό αφορά όλους τους υποψηφίους. Να γίνει πάλι το ΠΑΣΟΚ ο άξονας ευρύτερης συσπείρωσης της σοσιαλδημοκρατίας και της δημοκρατικής Αριστεράς. Εκλογή τής -κατ’ ευφημισμό- ακραία συστημικής Διαμαντοπούλου θα θέσει το ΠΑΣΟΚ σε υπαρξιακή απειλή και θα ματαιώσει κάθε ελπίδα μεγάλης κεντρο-αριστερής παράταξης.
Η τελική απόφαση επαφίεται στο αίσθημα αυτοσυντήρησης της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.
Δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών www.efsyn.gr
