Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΕΓΑ

Κάθε φορά που προκύπτει μια κρίση, σε κάθε επέτειο όταν καλούμαστε να αναστοχαστούμε για την πορεία του τόπου μας, στις στιγμές που θέλουμε να αντιστοιχήσουμε μια είδηση και, μοιραία, αναζητούμε συγκρίσεις και συσχετισμούς, όταν διαβάζουμε ιστορία, συχνά- πυκνά πέφτουμε πάνω στα πεπραγμένα της συντηρητικής παράταξης.

Ας πούμε φέτος με τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή και το ξερίζωμα του ελληνισμού από τις πατρογονικές εστίες. Βλέπουμε το μοιραίο ρόλο της βασιλικής παράταξης.

Τώρα που πυκνώνουν ξανά τα σύννεφα στην οικονομία, το τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα να γιγαντώνεται, την έκρηξη των επιτοκίων, το έλλειμμα στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, το χάσμα μεταξύ των πιο πλουσίων οικογενειών και της πλειοψηφίας του Λαού, αναγκαστικά ανατρέχουμε στα πεπραγμένα της περιόδου Καραμανλή (2004-2009).

Το τηλέφωνο Ανδρουλάκη

Η απόπειρα παγίδευσης του τηλεφώνου του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, με όλες τις θεσμικές και πολιτικές παρενέργειες που αυτή προκαλεί, σίγουρα κάνει τους πολίτες να ανατρέχουν στην προ 30ετίας σκοτεινή περίοδο Μαυρίκη-Μητσοτάκη.

Τελικά,

είναι σύμφυτο της δεξιάς η αυθαιρεσία και η καταπάτηση των δικαιωμάτων; Ή, απλώς, είναι αποτέλεσμα των πολιτικών-ιδεολογικών επιλογών: εξυπηρέτηση των οικονομικά ισχυρών με κάθε κόστος, διακράτηση της εξουσίας με κάθε μέσο.

Εν τέλει,

-η φορολογία και οι κοινωνικοί-κοινοτικοί πόροι είναι μόνο για την επιδότηση των «μεγάλων» οικογενειών ή θα έπρεπε να στοχεύουν στην ανασυγκρότηση της οικονομίας και την κοινωνική ευημερία; Για την ισόρροπη ανάπτυξη χωρίς κραδασμούς;

Εσωτερικός εχθρός…

-η αστυνομία, η ΕΥΠ, οι κρατικές υπηρεσίες παρακολουθούν τους εχθρούς της πατρίδας και τα κακοποιά στοιχεία, ή τους νόμιμους πολίτες (και πολιτικούς); Μήπως ο «εσωτερικός εχθρός» δεν έφυγε ποτέ από τη δεξιά ατζέντα;

Και εάν δεν εμπλέκονται οι κρατικές μυστικές υπηρεσίες στην απαράδεκτη απόπειρα παρακολούθησης της προσωπικής ζωής και πολιτικής δράσης του Νίκου Ανδρουλάκη, σίγουρα αυτές –ως όφειλαν- δεν απέτρεψαν την εκδήλωση μιας τέτοιας εγκλητικής ενέργειας.

Μήπως επιχειρούν να μας πείσουν ότι το να έχεις τηλέφωνο σήμερα, όπου συγκεντρώνονται όλα τα προσωπικά και οικονομικά στοιχεία της οικογένειας (φωτογραφίες, κωδικοί, τραπεζικού λογαριασμοί, σκέψεις, συμπεριφορές και ατομικά στοιχεία) είναι ένα ρίσκο σαν να κολυμπάς σε ένα αρχιπέλαγος με καρχαρίες; Ότι η τεχνολογία είναι σύμφυτη με την υποχώρηση των δικαιωμάτων…

Μήπως έχουν αποθρασυνθεί με το «όλα επιτρέπονται-το θέμα είναι η τιμή»; Και επιχειρούν να μας τρομοκρατήσουν(;) ότι δεν υπάρχει ασφάλεια Δικαίου και έλεγχος των (παρα)κρατικών υπηρεσιών;

Θεσμικός έλεγχος

Γιατί δεν λειτουργεί ο θεσμικός «κόφτης» στις θελήσεις των οικονομικά ισχυρών και «κραταιών»;

Η συντηρητική παράταξη δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίζει το ρόλο της στις ταραχώδεις περιόδους του Λαού μας και της πατρίδας.

Σύντομα θα ξανασυναντήσουμε τα ανυπέρβλητα εμπόδια από την αστόχαστη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και τη μονομερή οικονομική πολιτική.

Αλλά αυτό που μοιάζει διαχρονικό, που ασκείται με επιμέλεια σε περιόδους συντηρητικής διακυβέρνησης, είναι οι παρακολουθήσεις… Και είναι άκρως επικίνδυνη για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα η υπόθεση παρακολούθησης του τηλεφώνου του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Στο μείζον αυτό ζήτημα για τη Δημοκρατία, τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, θα πρέπει να ομονοήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις και να απαιτήσουν από τους φορείς της εξουσίας καθαρές απαντήσεις:

Ξένα και ντόπια παρακλάδια

1.Είτε το κράτος έχει επιτρέψει να αναπτυχθούν ανεξέλεγκτα παρακλάδια, τα οποία ευθύς αμέσως πρέπει να ξεριζωθούν.

2.Είτε οι εντεταλμένες (και πληρωμένες από τον Ελληνικό Λαό) υπηρεσίες ασφαλείας είναι ανίκανες να προστατεύσουν τα δικαιώματα και συμφέροντα των πολιτών.
Και στις δύο περιπτώσεις είναι απόλυτη η ευθύνη της κυβέρνησης. Και οι αρμόδιοι θα πρέπει να τις αναλάβουν με πράξεις (και παραιτήσεις). Κυρίως δε, απαιτείται διαφάνεια και κολασμός των πράξεων.

Ας καταλήξουμε:

Είναι ασύδοτοι οι ιδιώτες και οι ξένες δυνάμεις και το κράτος δεν μπορεί να τους ελέγξει; Άρα η πολιτεία πρέπει να θωρακιστεί. Αυτό πρέπει να μας το πει η κυβέρνηση.

Ή, το ίδιο το κράτος υπονομεύει την ασφάλεια των πολιτών;

Και τα δύο βλάπτουν σοβαρά την Δημοκρατία.

Και στις δύο περιπτώσεις ο πρωθυπουργός, σαν επικεφαλής της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, φέρει την ευθύνη αποκάλυψης όσων επιβουλεύονται την ελευθερία και την ευημερία του ελληνικού λαού. Και, καλόν είναι να κάνει την αυτοκριτική του ως φυσικός (και όχι μόνο ως έχων την πολιτική ευθύνη) προϊστάμενος των μυστικών υπηρεσιών (όπως το επέλεξε). Τα στεγανά, εάν δεν τα ξεριζώσεις, γίνονται καθεστώς…

Τελικά «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»;

Αναδημοσίευση από “ieidiseis.gr”