Περιστασιακή αποκάλυψη “αποδιοπομπαίων τράγων”. Του ΝΙΚΟΥ ΤΣΟΥΚΑΛΗ

Μετά από κάθε φυσική καταστροφή ή κυβερνητική αστοχία, συνιστά αδήριτη κοινωνική απαίτηση, η αναζήτηση, εντοπισμός και λογοδοσία των υπευθύνων πολιτικών ή διοικητικών παραγόντων. Κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο η βασική έννοια των κοινοβουλευτικών δημοκρατιών, αυτή του εντοπισμού της «Πολιτικής Ευθύνης».

«Αδυνατώ να αντιληφθώ τι σημαίνει ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς καμία παραίτηση», καταλόγιζε στον κ. Τσίπρα για την τραγωδία στο Μάτι, ό τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Μητσοτάκης. Προηγουμένως δε, είχε απαιτήσει τις παραιτήσεις του κ. Κουρουμπλή για την ρύπανση στον Σαρωνικό, του κ. Μουζάλα για την αθλιότητα της Ειδομένης και του κ. Τόσκα για το άβατο των Εξαρχείων. Τότε καμία από τις «απαιτήσεις» δεν είχαν εισακουστεί. Στη συνέχεια, ως αντιπολίτευση πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει με τη σειρά του απαιτήσει τις παραιτήσεις του κ. Χρυσοχοϊδη για αστυνομικές υπερβάσεις, του κ. Βρούτση για το φιάσκο της τηλεκπαίδευσης, της κ. Μενδώνη για το Εθνικό Θέατρο, του κ. Κικίλια για τα διπλά βιβλία του ΕΟΔΥ κ.λ.π. Και στις περιπτώσεις αυτές, πανομοιότυπη, η κυβερνητική αντίδραση.

Αυτό το γαϊτανάκι αναζήτησης και συγχρόνως συμψηφισμού των ευθυνών, έχει καταστεί δομικό στοιχείο της εγχώριας πολιτικής ζωής. Διαρκώς, η εκάστοτε αντιπολίτευση διακηρύσσει την σπουδαιότητα ανάληψης πολιτικών ευθυνών, αίτημα, όμως, το οποίο μετατρέπει σε απλή ρητορεία όταν γίνεται κυβέρνηση.

Όμως, η συγκεκριμένη σκιαμαχία συνιστά, εκτός από στρέβλωση της ίδιας της Δημοκρατίας και παραβίαση του άρθρου 35 του Σ., Η αρχή της «πολιτικής ευθύνης», είναι θεμελιώδης αρχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, δεν συνιστά, ή μάλλον δεν θα έπρεπε να συνιστά μια απλά φραστική έννοια, άνευ ουσίας και αντικειμενικού χαρακτήρα..

Η έννοια της πολιτικής ευθύνης είναι βαθύτατα πολιτική – κυβερνητική έννοια και κατά πολύ προγενέστερη από την «αστική» ή «ποινική» ευθύνη των πολιτικών. Περιλαμβάνει και την ηθική, την κοινωνική και τη διοικητική απαξία.. Η ευθύνη ανακύπτει άμεσα απλώς και μόνο με την ανάληψη αρμοδιοτήτων.

Η ρητορική, μόνο– και κατ΄ επέκταση, υποκριτική – διακήρυξη της έννοιας χωρίς τις ουσιαστικές συνέπειές της, εξοβελίζει από κάθε περιεχόμενο την συγκεκριμένη αρχή λειτουργίας του πολιτικού συστήματος. φτάνοντας, σήμερα, στο σημείο να μην παραδέχεται κανένα πολιτικό πρόσωπο ευθύνη. προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η πολιτική είναι απλή διαχείριση και διεκπεραίωση μηχανισμών εξουσίας.

Στη χώρα μας, η δυνατότητα απόσεισης της πολτικής ευθύνης έχει προσλάβει θεσμικό χαρακτήρα μέσω της μεθοδικής και συστηματικής σύγχυσης και αλληλοεπικάλυψης των αρμοδιοτήτων. Η συμπτωματική και περιστασιακή αποκάλυψη κάποιων «αποδιοπομπαίων τράγων», αποτελεί άλλοθι για τον μη εντοπισμό των πραγματικών αιτίων της σύγχυσης, τα οποία διαιωνίζονται προς ικανοποίηση πολιτικών και γραφειοκρατών.

Oi κυβερνήσεις δεν τιμωρούνται – κυρίως – λόγω των φυσικών καταστροφών και των όποιων σφαλμάτων τους αλλά από τον τρόπο διαχείρισής τους. Από τη γενναιότητα να απευθύνονται με τόλμη και ειλικρίνεια στους πολίτες και την έμπρακτη ανάληψη των πολιτικών ευθυνών.

Είναι κυνικό και ανάλγητο να απευθύνεσαι σ΄ αυτούς λέγοντάς του ότι απλώς “μου έτυχε στη βάρδια μου”

Δημοσίευση από εφημερίδα “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ”