Ουαί ημίν! Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ

Με αφορμή τη δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τον Δεκαπενταύγουστο ξεκίνησε μια έντονη συζήτηση-αντιπαράθεση. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι πολλοί παρεμβαίνοντες (μέλη, ψηφοφόροι, οπαδοί, συμπαθούντες κ.ά.) του ΣΥΡΙΖΑ, για να υπερασπιστούν τη δήλωση του κ. Τσίπρα προσέγγισαν το ζήτημα με εξαιρετικό ελιτισμό συνδέοντας την πίστη και τη θρησκεία με την προστασία των κατατρεγμένων του κόσμου.

Φυσικά δεν εννοούσαν τον εαυτό τους, καθώς αυτοί είναι υπεράνω τέτοιων αναγκών, αλλά οι υπόλοιποι χρειάζονται την πίστη και τη θρησκεία σαν αποκούμπι και άρα ο τέως πρωθυπουργός σε αυτούς απευθύνεται.

Μάλλον έχουν ξεχάσει τον ρόλο των θρησκειών και των εκκλησιών ως μηχανισμούς κοινωνικής καταπίεσης και μίσους, διασποράς ρατσιστικού λόγου και τον ρόλο τους ως τραπεζίτες, επενδυτές κτλ, που δεν έχουν τίποτα το πνευματικό και το θείο.

Για να μείνω στην Ελλάδα, οι αυτόκλητοι υπερασπιστές ξέχασαν τα «ιερά» φωτοβολταϊκά, τα «ιερά» ΕΣΠΑ, τις «ιερές» προσλήψεις, τις «ιερές» αποχαρακτηρίσεις και κυρίως τον «ιερό» κυβερνητικό εταίρο όλων των κυβερνήσεων της χώρας, ο οποίος εκλέγει βουλευτές, επιβάλλει υπουργούς και συγκυβερνά.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι η υπεράσπιση των παραδόσεων, η κατανόηση της σημασίας της Εκκλησίας, η προσβολή των πιστών, αλλά η αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας και διακυβέρνησης της χώρας.

Μια πρόταση για προοδευτική διακυβέρνηση δεν μπορεί να «συμπεριλαμβάνει» την Εκκλησία ως εταίρο, αφού η καταστατική λειτουργία της είναι συντηρητική επί της αρχής.

Δεν τίθεται θέμα αντιπαράθεσης με την Εκκλησία ούτε με το εκκλησίασμα. Τίθεται όμως ξεκάθαρα ένα ζήτημα λειτουργίας του πολιτεύματος και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, όταν ένας τόσο ισχυρός θεσμός παρεμβαίνει τόσο απροκάλυπτα.

Την περίοδο δε της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η παρέμβαση ήταν τέτοια και οι υποχωρήσεις από την πλευρά της κυβέρνησης τόσο έντονες και χαρακτηριστικές, που μάλλον θα πρέπει να υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλήφθηκε και αποδέχτηκε ότι η Εκκλησία είναι χρήσιμη. Αντίστοιχα η Εκκλησία δεν χρειάστηκε να κάνει το παραμικρό, αφού ο ρόλος της δεν επηρεάστηκε στο παραμικρό και παραμένει ρυθμιστής. Ο κίνδυνος μια αριστερή (sic) κυβέρνηση να τη «χωρίσει» από την εξουσία εξαφανίστηκε όταν εμφανίστηκαν τα ψηφαλάκια.

Η εκμετάλλευση της πίστης και της αγωνίας της ανθρωπότητας να βρει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα και ανάγκες είναι μια προσβλητική και προβληματική επιλογή. Φυσικά είναι πιο εύκολο να εκμεταλλευτείς αυτό που ήδη υπάρχει, παρά να ανοίξεις μια διαδικασία επίπονη, απαιτητική και με πολιτικό κόστος.

Δημοσίευση από “Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ”