Οι βασικές μας οι αρχές και ο τεχνοκρατισμός. Της Μαριζέτας Αντωνοπούλου
Με αφορμή την εκδήλωση προς τιμήν του Κ. Σημίτη έχουν γραφεί πολλά τούτες τις ημέρες. Αυτό που απασχόλησε λιγότερο είναι ίσως το πιο δύσθυμο κομμάτι της περιόδου, ο τεχνοκρατισμός. Κυρίαρχη μορφή της πολιτικής ταυτότητας της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ την 8ετία 1996-2004 ήταν η τεχνική επάρκεια σε σχέση με τον απαιτούμενο στόχο. Ωστόσο, το ερώτημα που μας απασχολεί στο παρόν είναι η μέθοδος. Αλλιώς, ο τρόπος συγκρότησης του νέου τότε υποκειμένου που κατάφερε να καταστήσει τη γερασμένη παράταξη κυβερνώσα και επιτυχημένη ως προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και την πρόοδο της χώρας.
Ο στόχος και ο προγραμματισμός ήταν μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες της περιόδου που είτε λοιδορήθηκε από τον λαϊκισμό διαφόρων αποχρώσεων, είτε επιδιώχθηκε άτσαλα και αστόχαστα να αντιγραφεί. Η μίμηση δεν είναι μια καλή πρακτική στην πολιτική εάν δεν εμπεριέχει την πρωταρχική κατανόηση ότι η μέθοδος που ακολουθεί η εκάστοτε κυβέρνηση (ή και αντιπολίτευση) δεν είναι καθόλου μια τεχνική διαδικασία. Αντίθετα, συμπληρώνει και επικαθορίζει τις ασκούμενες πολιτικές. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που συχνά στις Αριστερές τα «γραφειοκρατικά» ζητήματα γίνονται πεδία μεγάλων ιδεολογικών μαχών.
Ποιος είναι ο στόχος της σύγχρονης Κεντροαριστεράς μετά τη θυελλώδη 15ετία που προηγήθηκε; Πώς θα τον υλοποιήσουμε; Με ποια μεθοδολογικά εργαλεία; Είναι ερωτήματα που καλούμαστε να απαντήσουμε καθημερινά εντός της κοινωνίας, εντός της παράταξης, εν σώματι και όχι ως μονάδες. Ο στόχος οφείλει να εμπεριέχει ταυτοτικά χαρακτηριστικά και ιδεολογικές αιχμές.
Η ευρωπαϊκή κανονικότητα έχει εκκινήσει μια συζήτηση, εντούτοις χρειάζεται στοχοθεσία για να γίνει συνεκτικό ιδεολογικό αφήγημα. Η Ε.Ε. του 1996 εμπεριείχε το όραμα, το νέο και εύπλαστο. Η Ε.Ε. του 2023 έχει απολέσει και τα τρία αυτά στοιχεία, έχει ωριμάσει τόσο ως ένωση όσο και ως ορθολογική επιλογή συμμετοχής σε αυτήν, ωστόσο από τον πυρήνα της πέρασε ο οδοστρωτήρας του ΔΝΤ και της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Το όποιο αφήγημα δημιουργείται πλέον με τις μάσκες κατεβασμένες, μπροστά στην ταχύτητα και την τεχνητή γύμνια των social media. Επιστροφή αρχικά στις βασικές μας τις αρχές.
Κοινωνικό κράτος, προστασία της εργασίας, αύξηση του παραγόμενου προϊόντος με εξωστρεφή προσανατολισμό, ενδυνάμωση του ρόλου της χώρας στα Βαλκάνια και έτσι εντός της ευρωπαϊκής οικογένειας, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά. Ανάκτηση της χαμένης μας αξιοπρέπειας, πρωταρχικά σε επίπεδο θεσμών (και κοινωνικών θεσμών) για τη δημιουργία της κοινωνικής ενεργοποίησης και συσπείρωσης σε ανώτερο και ανώτατο επίπεδο.
Η κοινωνία των υψηλών προσδοκιών, όπως την προσέγγισε το 2016 ο Β. Βενιζέλος, δεν είναι ένα θεωρητικό σχήμα αλλά μια πολύ πραγματική και καθημερινή πολιτική μάχη. Για να μπορέσει ωστόσο να γίνει πράξη απαιτεί και τα αντίστοιχα εργαλεία. Οι ομάδες εργασίας υπό τον πρόεδρο, που εργάζονται με τεχνική και θεωρητική επάρκεια σε συγκεκριμένη στοχοθεσία εβδομαδιαία, το Ινστιτούτο παραγωγής πολιτικών θέσεων και θεωρίας -όργανο ανατροφοδότησης κόμματος και κοινωνίας-, η ενεργοποίηση συνδικαλιστικών παρατάξεων που έχουν σύνδεση με τις ανάγκες των σύγχρονων εργαζομένων, οι επιστημονικοί και κοινωνικοί σύλλογοι που θα επιτύχουν την ώσμωση κόμματος και κοινωνίας είναι μεθοδολογικά εργαλεία που οφείλουν να τεθούν σε δράση.
Ο στόχος είναι σαφής: η νίκη επί της δεξιάς κυριαρχίας, επί του τεράστιου δικτύου εξυπηρέτησης μικροσυμφερόντων της Ν.Δ., επί της κατασπατάλησης δημόσιου χρήματος, επί του θεσμικού εκτροχιασμού, επί της συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων με την πλήρη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, επί της κυριαρχίας παράλληλων κρατικοδίαιτων καναλιών έναντι της υγιούς μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, επί της μεσαίας τάξης των επιδομάτων έναντι της ψηφιακής και πράσινης ανάπτυξης. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. μπορεί ξανά να φέρει την τομή, αρκεί να μάθει κατοπτρικά από το παρελθόν του.
Αναδημοσίευση από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
