ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ ΕΧΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ. ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ!
Η λεγόμενη μετά-μνημονιακή εποχή συγκροτεί με δυσκολία την νέα κανονικότητα στην πολιτική αντιπαράθεση. Αντιπαλότητες από το παρελθόν γίνονται αντικείμενο αντεγκλήσεων. Διχαστικά διλήμματα κυριαρχούν ενώ η ζωή έχει πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή. Ο σχεδιασμός των κομμάτων δείχνει να έχει καταλάβει τις μεγάλες αλλαγές στο υπέδαφος της κοινωνίας αλλά η καθημερινότητα ακυρώνει αυτούς τους σχεδιασμούς και προβάλει αναπαραστάσεις μιας μάχης με όρους παλαιότητας. Η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι αληθινοί αντίπαλοι στα τρία βασικά κόμματα δεν είναι τις πιο πολλές φορές οι «άλλες» πολιτικές δυνάμεις αλλά πρώτα και κύρια ο ίδιος τους ο εαυτός. Οι ισχυρές δηλαδή ιστορικές ταυτότητες που εμποδίζουν αναπροσαρμογές και νέους προσανατολισμούς. Ας το δούμε λίγο πιο αναλυτικά.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη επιχειρεί μια έφοδο προς το Κέντρο, προς έναν σύγχρονο μεταρρυθμιστικό ρόλο. Η προσπάθεια έχει ενδιαφέρον είναι ωστόσο δεσμευτικό το DNA του χώρου. Με τις βαθιές συντηρητικές αντιλήψεις, τους ακροδεξιούς θύλακες, τις παραδόσεις πελατειακού κράτους και κομματισμού. Αυτοί οι μηχανισμοί αποτυπώνουν ένα πισωγύρισμα σε μια νεωτερική επιδίωξη Ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής προοπτικής.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του έχει κατανοήσει την ανάγκη υπέρβασης της Παραδοσιακής Αριστεράς με καταγωγή τον κομμουνισμό και αναζητά νέα εργαλεία με διεύρυνση προς την σοσιαλδημοκρατία. Όπως φαίνεται χωρίς προγραμματική ανανέωση αλλά μόνο με επικοινωνιακούς όρους. Ωστόσο έχει καταλάβει την χρησιμότητα της «στροφής» έστω και έτσι. Το δυνατό DNA μιας αριστερής νοοτροπίας προσδεδεμένης στον κρατισμό και την πολιτική διαμαρτυρία λειτουργεί ανασχετικά στα βήματα αλλαγής.
Στο ΚΙΝΑΛ ο σχεδιασμός επίσης είναι σαφής. Νέος φορέας με νέα πρόσωπα. Μια σηματοδότηση προοδευτική και πιο σύγχρονη. Οι δομές όμως, η καθημερινή διαχείριση, η αγωνία δικαίωσης του παρελθόντος συχνά υποβαθμίζουν το νεύμα προς το μέλλον. Το μήνυμα της υπέρβασης και των ανοιγμάτων προς μια καινούργια παράταξη της Κεντροαριστεράς καθηλώνεται συχνά σε μια απλή λογική συνέχειας χωρίς τις μεγάλες τομές και τον συνεχή αναστοχασμό από τις βαρείες ήττες του χώρου στα χρόνια της χρεοκοπίας.
Οι περιγραφικές αυτές εικόνες αποτυπώνουν – προφανώς πρόχειρα και επιφανειακά- τις εσωτερικές ταλαντεύσεις και αντιφάσεις των κομμάτων. Η ΝΔ δεν μπορεί να πάρει «διαζύγιο» από ένα σκληρό συντηρητικό προηγούμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατανοεί την συναινετική κουλτούρα της σοσιαλδημοκρατίας και το ΚΙΝΑΛ εμμένει στην δικαίωση για το παρελθόν. Ζούμε όμως την τέταρτη Βιομηχανική επανάσταση. Τα ιδεολογικά στερεότυπα βρίσκονται σε πλήρη δοκιμασία. Και μόνο η κλιματική αλλαγή υποδηλώνει την ανάγκη μιας διαφορετικής προγραμματικής στρατηγικής. Η νέα γενιά, τα «παιδιά του κενού» όπως ευφυώς τα ονομάζει ο Γάλλος διανοούμενος Ραφαέλ Γλυκσμάν, δεν έχουν την ορατότητα ενός καλύτερού μέλλοντος. Ένα δυστοπικό πεδίο ανησυχεί όλους τους ανθρώπους. Οι ανισότητες επιστρέφουν με αλλιώτικο πρόσωπο. Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί έχουν άλλες διαστάσεις. Η βίο-πολιτική (για να θυμηθούμε τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν) διαμορφώνει τρομακτικά προβλήματα στην ύπαρξη μας.
«Παράδοση είναι να δημιουργείς εκ του μηδενός» έλεγε παλαιότερα ο Διονύσης Σαββόπουλος. Τα βασικά κόμματα της χώρας αναμετρούνται με τον ίδιο τους τον εαυτό. Παγιδεύονται σε αντιπαραθέσεις που επιβάλει μια προηγούμενη εποχή. Στο εσωτερικό τους, οι φοβίες και οι αγκυλώσεις υπονομεύουν τα ανοίγματα και τις αλλαγές. Συχνά οι κομματικές επιλογές γίνονται με βασικό κριτήριο το στενό εσωκομματικό ακροατήριο που αναπαράγει συμβολισμούς από τα παλιά.
Οποίοι καταφέρουν να κάνουν τα γενναία βήματα μιας μεγάλης αναπροσαρμογής στο σύγχρονο περιβάλλον θα έχουν πετύχει να δώσουν τις πιο χρήσιμες απαντήσεις. Εδώ είμαστε!
Δημοσίευση από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ”
