Νέο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας με παλιά πολιτική; Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Η δη­μιουρ­γία του υπουρ­γεί­ου Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας και η το­πο­θέ­τη­ση πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας σ’ αυτό εί­ναι θε­τι­κή εξέ­λι­ξη. Το ότι έπρε­πε να είχε δη­μιουρ­γη­θεί υπουρ­γείο Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας ήδη από το 2018 εί­ναι επί­σης, σή­με­ρα, πα­σί­δη­λο. Yπουρ­γείο έπρε­πε να υπάρ­χει, προ­κει­μέ­νου η χώρα να έχει μια αξιό­πι­στη στρα­τη­γι­κή για την αντι­με­τώ­πι­ση των αν­θρω­πο­γε­νών κα­τα­στρο­φών. Αντί γι’ αυτό, σή­με­ρα, έχου­με διά­φο­ρες «στρα­τη­γι­κές» που εγκρί­νο­νται από πο­λυ­με­λείς επι­τρο­πές εξ υπουρ­γών και γε­νι­κών γραμ­μα­τέ­ων με μη­δε­νι­κή προ­στι­θέ­με­νη αξία.

Υπουρ­γείο έπρε­πε να εί­χα­με για να μπο­ρού­με να με­τρή­σου­με, να συ­γκρί­νου­με, να αξιο­λο­γή­σου­με πο­λι­τι­κές και πρα­κτι­κές, αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό. Αντ’ αυ­τών έχου­με βο­λο­ντα­ρι­στι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές πο­λι­τι­κών ηγε­τών, αυ­ταρ­χι­σμό, δο­λο­πλο­κία και κα­ταρ­ρα­κω­μέ­νο ηθι­κό εκεί­νων που μά­χο­νται στην πρώ­τη γραμ­μή. Η χώρα, όμως, συ­νέ­χι­σε να πο­ρεύ­ε­ται με τη Γενι­κή Γραμ­μα­τεία Πολι­τι­κής Προ­στα­σί­ας (ΓΓΠ­Π) παρά την επέ­λα­ση των κιν­δύ­νων και των απει­λών. Η­ ΓΓΠ­Π απο­τε­λεί μια μι­κρή μο­νά­δα του υπουρ­γεί­ου Προ­στα­σί­ας του Πολί­τη και τα τμή­μα­τά της που έχουν (στον τί­τλο) επι­τε­λι­κό χα­ρα­κτή­ρα δεν ξε­περ­νούν τα πέ­ντε.

Παράλ­λη­λα με τη ΓΓΠ­Π λει­τουρ­γεί ένα ημι-στρα­τιω­τι­κό σώμα, το Πυρο­σβε­στι­κό, το οποίο έχει απο­λέ­σει τη λει­τουρ­γι­κή αυ­το­δυ­να­μία του και θε­ω­ρεί­ται, εσχά­τως, μο­νά­δα της Γενι­κής Γραμ­μα­τεί­ας. Αρμο­διό­τη­τες πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας ασκού­νται, επί­σης, από τον υπουρ­γό Επι­κρα­τεί­ας και τον υφυ­πουρ­γό με χαρ­το­φυ­λά­κιο την απο­ζη­μί­ω­ση από τις δα­σι­κές πυρ­κα­γιές. Το πρό­βλη­μα της πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας εί­ναι, όμως, λει­τουρ­γι­κό και όχι, κυ­ρί­ως, δο­μι­κό.

Σύμ­φω­να με τον νόμο 4662/​20, η ΓΓΠ­Π οριο­θε­τεί τους κιν­δύ­νους, ορ­γα­νώ­νει τον τρό­πο με το οποίο αυ­τοί (πρέ­πει να) αντι­με­τω­πί­ζο­νται, υπει­σέρ­χε­ται στον τρό­πο ορ­γά­νω­σης και λει­τουρ­γί­ας της Πυρο­σβε­στι­κής Υπη­ρε­σί­ας, δια­λαμ­βά­νει ακό­μη και τρέ­χο­ντα υπη­ρε­σια­κά ζη­τή­μα­τα των πυ­ρο­σβε­στών.

Το θέμα εί­ναι ότι η εφαρ­μο­γή του νό­μου αυ­τού ανε­στά­λη και, μά­λι­στα, τα άρ­θρα εκεί­να που θα ση­μα­το­δο­τού­σαν την ανα­γκαία λει­τουρ­γι­κή αλ­λα­γή, δη­λα­δή τη δη­μιουρ­γία πε­ρι­φε­ρεια­κών και το­πι­κών σχε­δί­ων δρά­σης από αντί­στοι­χες εύ­ρω­στες και απο­κε­ντρω­μέ­νες δο­μές, ακυ­ρώ­θη­καν. Η τυ­πι­κή αυτή λει­τουρ­γία υπο­κα­τα­στά­θη­κε από μια άτυ­πη και μά­λι­στα συ­γκε­ντρω­τι­κή λει­τουρ­γία.

Εάν λά­βει κα­νείς υπό­ψη του τέσ­σε­ρα ση­μα­ντι­κά δε­δο­μέ­να:

Οτι λόγω των πολύ πε­ριο­ρι­σμέ­νων κω­δι­κο­ποι­ή­σε­ων της νο­μο­θε­σί­ας, οι ρυθ­μί­σεις πα­ρα­μέ­νουν διά­σπαρ­τες και συ­χνά δη­μιουρ­γούν αντί να λύ­νουν προ­βλή­μα­τα, αφού εί­ναι ακα­τάλ­λη­λες για τον σκο­πό που αρ­χι­κά δη­μιουρ­γή­θη­καν.

Οτι η επι­κοι­νω­νία με­τα­ξύ των κρα­τι­κών υπη­ρε­σιών εί­ναι ανύ­παρ­κτη. Ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός των ελ­λη­νι­κών δη­μό­σιων ορ­γα­νώ­σε­ων ως silo εξα­κο­λου­θεί να ισχύ­ει απο­λύ­τως.

Οτι στην Ελλά­δα δεν ευ­τύ­χη­σαν ποτέ ούτε οι μέ­θο­δοι ούτε τα ερ­γα­λεία του δη­μό­σιου μά­να­τζμεντ υπέρ μιας πε­λα­τεια­κής και ρου­σφε­το­λο­γι­κής αντί­λη­ψη της πο­λι­τι­κής, ιδί­ως, στον το­μέα των απο­ζη­μιώ­σε­ων.

Οτι η διοι­κη­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή έν­δεια των πε­ρι­φε­ρεια­κών μο­νά­δων πο­λι­τι­κής προ­στα­σί­ας απο­τε­λεί εμπό­διο που μπο­ρεί να ακυ­ρώ­σει κάθε ευ­γε­νι­κή και καλή πρό­θε­ση.

Τότε, εί­ναι προ­φα­νές ότι τα προ­βλή­μα­τα δεν μπο­ρούν να λυ­θούν με by pass, όπως επι­χει­ρή­θη­κε πρό­σφα­τα και οδή­γη­σε στην κα­τα­στρο­φή του Αυγού­στου. Η απο­φυ­γή των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων έχει σο­βα­ρές αρ­νη­τι­κές επι­πτώ­σεις στην ασφά­λεια και την υγεία των πο­λι­τών. Οταν, για πα­ρά­δειγ­μα, η δια­σπο­ρά των αρ­μο­διο­τή­των συ­να­ντά την πε­ριρ­ρέ­ου­σα επι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα των εμπλε­κο­μέ­νων σε μη έκ­θε­σή τους σε ακραίο κίν­δυ­νο, τότε δη­μιουρ­γεί­ται κενό από­φα­σης και δρά­σης. Αυτό κα­λύ­πτε­ται είτε με αυ­το­σχε­δια­σμούς είτε με πρω­το­βου­λί­ες της πο­λι­τι­κής ηγε­σί­ας που λαμ­βά­νο­νται υπό την πί­ε­ση των γε­γο­νό­των. Σχε­δόν πά­ντα, αυ­τές οι πρω­το­βου­λί­ες δεν δι­καιώ­νο­νται.

Κρί­σι­μη, λοι­πόν, εί­ναι η τα­χεία δρο­μο­λό­γη­ση των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων με σκο­πό την επί­λυ­ση των προ­βλη­μά­των που ανα­φέρ­θη­καν. Υπάρ­χουν η γνώ­ση και η εμπει­ρία που απαι­τού­νται. Θα μπο­ρέ­σει το νέο υπουρ­γείο και ο νέος υπουρ­γός να αντα­πο­κρι­θούν σ’ αυ­τές τις προ­κλή­σεις; Η χώρα και η πο­λι­τι­κή προ­στα­σία χρειά­ζο­νται και νέα ηγε­σία και νέα πο­λι­τι­κή.

Δημοσίευση από “Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ”