Κοιτάμε μπροστά η πίσω
Άρθρο του Θοδωρή Μαργαρίτη
Το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ κατάφερε από τις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές να καταγραφεί καθαρά ως τρίτος πόλος στην πολιτική ζωή. Η σύγκριση με τα ιστορικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ είναι λάθος γιατί μεσολάβησαν οι τεκτονικές αλλαγές στο κομματικό σύστημα από τις περιπέτειες των μνημονίων που αντικειμενικά άλλαξαν τα περισσότερα δεδομένα. Ας είμαστε ειλικρινείς και ρεαλιστές. Το ΚΙΝΑΛ έχει στον βασικό του πυρήνα το ΠΑΣΟΚ αλλά από το 2015 στην πράξη έχει κάνει τα πιο σημαντικά βήματα ανάκαμψης της Κεντροαριστεράς μέσα από μια ευρύτερη πρωτοβουλία με στόχο την ανασυγκρότηση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Σε αυτή την κατεύθυνση η διαδρομή είναι απολύτως ευκρινής. Το 2015 με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, το 2017 με εκλογή επικεφαλής από την βάση και εντολή για νέο κόμμα, το 2018 με το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΙΝΑΛ και το 2019 στο έκτακτο συνέδριο με την εκλογή αντιπροσώπων και την εκλογή καθοδηγητικών οργάνων (χωρίς διορισμούς εκπροσώπων από τις συνιστώσες του φορέα). Πρόκειται δηλαδή για μια πορεία στην οποία συνενώνεται το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Προοδευτικού Κέντρου, της Πολιτικής Οικολογίας σε μια δημιουργική μετεξέλιξη ως συνέχεια της Δημοκρατικής Παράταξης. Επομένως αναφερόμαστε σε ένα νέο αποτύπωμα του χώρου που επιδιώκει να εκφράσει τις ανάγκες της εποχής, τα νέα ακροατήρια, τις νέες ηλικίες. Θα ήταν λάθος στην διάρκεια αυτής της πορείας που παρουσιάζει μάλιστα αυξητικές καταγραφές από τις κάλπες να ξεκινήσει ένας κύκλος εσωστρέφειας. Ειδικά αν τεθεί με το δίλημμα ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα όταν πριν 5 μήνες στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ η απόφαση ήταν να κάνουν «ένα βήμα πίσω τα κόμματα και οι κινήσεις» για να ενισχυθεί η κοινή ταυτότητα του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ. Να εμπεδωθεί μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Η ανακίνηση του Πασοκικού πατριωτισμού, όταν ένα σημαντικό κομμάτι ψηφοφόρων και στελεχών έχει από καιρό «μετακομίσει» στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι προσχηματική. Για κάποιους στην βάση του ΚΙΝΑΛ είναι βέβαιο ότι έχει την αθωότητα της συναισθηματικής αναφοράς σε ένα ιστορικό εγχείρημα, αλλά για μια σειρά στελεχών έχει μάλλον μια διαδικαστική εμπλοκή στα θέματα ηγεσίας. Τα οποία αν χρειάζεται να τεθούν θα ήταν απολύτως σεβαστό να τεθούν ευθέως μέσα στο ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ και στις συντεταγμένες λειτουργίες.
Τα κύρια ζητήματα άλλωστε δεν είναι τα σχήματα και τα σύμβολα τα οποία προφανώς έχουν την αξία τους αλλά η διαμόρφωση μιας ορθής στρατηγικής. Αυτή που είναι κάτι σαν προαπαιτούμενο κάθε πολιτικής πρότασης. Οι ιδέες δηλαδή για το μέλλον της χώρας, για το μοντέλο ανάπτυξης, για τις μεταρρυθμίσεις. Σε αυτά έχει μεγαλύτερη σημασία να επικεντρωθούν οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί. Η αγωνία τής δικαίωσης του παρελθόντος δεν συνιστά σχέδιο για το μέλλον. Η φαντασίωση ότι η «επιστροφή» στο ΠΑΣΟΚ θα λύσει από μόνη της τα όποια προβλήματα είναι εσφαλμένη. Η χρησιμότητα ενός κόμματος είναι να περιγράφει το μέλλον και όχι να ψάχνει κάδρο για μια αναμνηστική φωτογραφία.
ΘΟΔΩΡΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
