Κοινωνία στα λαγούμια. Του Γιώργου Σιακαντάρη

Είναι βαθύτατα παραπλανητικός ο διαχωρισμός μεταξύ «συστημικών και αντισυστημικών» κομμάτων. Ο πραγματικός διαχωρισμός είναι μεταξύ κομμάτων που έχουν κυβερνήσει και ψηφίσει μνημόνια και αυτών που δεν έχουν κυβερνήσει και δεν έχουν ψηφίσει μνημόνια. Μεταξύ των πρώτων η ΝΔ κρατά ακόμη τον σκληρό πυρήνα της, ενώ το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν το κατάφεραν. Σε αυτό το κλίμα επικρατούν όποιος και όποια, όπως η Ζωή, ο Βελόπουλος, η Λατινοπούλου, ρίχνουν αναθέματα απαξιώνοντας όλους τους άλλους, τους «συστημικούς», ενώ αυτοί δήθεν είναι «αντισυστημικοί».

Πολλοί αναλυτές και δημοσκόποι εστιάζουν στο γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης «δεν μπορεί» και όχι στο γιατί η Ζωή Κωνσταντοπούλου «μπορεί». Αυτές οι αναλύσεις αδικούν τον Νίκο Ανδρουλάκη, αφού είναι περισσότερο από εμφανές πλέον πως το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν και άλλαξε την Ελλάδα προς το καλύτερο, στις νεότερες γενιές επιβαρύνεται με τα μνημόνια και τη διαφθορά του κυβερνητισμού του και έτσι υπό κανέναν αρχηγό δεν μπορεί να ανακάμψει ως τέτοιο. Αλλά και γενικότερα πάνω από την κοινωνία πλέον δεν βρίσκεται μόνο το σύννεφο της «πολιτικής χωρίς πολιτικούς», της μεταπολιτικής δηλαδή, όπως επιχείρησε να το εκφράσει ο Στέφανος Κασσελάκης και απέτυχε λόγω του ναρκισσισμού του. Η «παλιά» πολιτική πλέον δεν αμφισβητείται ως υποκείμενο αλλά και ως αντικείμενο. Τέρμα στην πολιτική και τους πολιτικούς, λένε «οι αντισυστημικοί» του συστήματος. Η μεταπολιτική και αντιπολιτική μαγιά  περιμένει τον φούρναρή της που θα φτιάξει το ψωμί της. Ή μάλλον τη φουρνάρισσά της. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου εκπροσωπεί ακριβώς την κοινωνία της αγένειας, του κοινωνικού διχασμού, της εχθροπάθειας, του τυφλού μίσους, του αποκλεισμού του διαφορετικού (παρεμπόδιση του γερμανού πρέσβη να καταθέσει στεφάνι, διακοπή των άλλων όταν ομιλούν και άρνηση να σταματά να μιλά η ίδια, άρνηση χειραψιών, το λαγούμι του Τσίπρα και πολλά άλλα).

Πώς αντιστέκεσαι σε αυτό το φαινόμενο; Οχι με την αλαζονεία του «θα είμαστε αυτόνομα πρώτοι», η οποία οφθαλμοφανώς συγκρούεται με την πραγματικότητα (Ανδρουλάκης), όχι με προτάσεις συγκόλλησης κομμάτων (Φάμελλος) φθαρμένων στη συνείδηση των πολιτών, όχι με τον σεκταρισμό της «καθαρότητας» (Νέα Αριστερά). Συγκρούεσαι με τη δημιουργία νέου κόμματος (ακόμη και αν τυπικά τα σημερινά διατηρηθούν μέχρι την ολοκλήρωση της προσπάθειας), το οποίο ενώ δεν θα μηδενίζει το παρελθόν, ταυτοχρόνως θα μιλά μια μη ξύλινη γλώσσα που θα αγγίζει όχι μόνο τη λογική αλλά και το συναίσθημα, το οποίο κάποιοι εξόρισαν από την πολιτική και το εκμεταλλεύτηκε αυτό η Ακροδεξιά. Το επιτυγχάνεις μετασχηματίζοντας τα ψευδεπίγραφα σημερινά κεντροαριστερά και αριστερά κόμματα και πολιτικά υποκείμενα σε πραγματικά υποκείμενα ή, με άλλα λόγια, επαναδιατυπώνοντας ως όραμά σου έναν νέο Διαφωτισμό της συμπερίληψης, της ισότητας αφετηριών, της ισοτιμίας, της αξιοπρέπειας όλων και προπαντός της αντίθεσής σου στον Αντιδιαφωτισμό των διαφόρων «Ζωών». Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε ένα βαθύτατο λαγούμι και όσο δεν υπάρχει πνευματική και ηθική αντίσταση από τη σκοπιά ενός νέου Διαφωτισμού δεν θα βγει απ’ αυτό. Πάντως από αυτό σίγουρα δεν θα βγει συνυπογράφοντας οτιδήποτε με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ