Καιρός να ξανασυστηθούμε. Του ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΙΜΑΡΟΓΛΟΥ

Η περίοδος της μεταπολίτευσης έκλεισε οριστικά με την ολοκλήρωση της «παρέλασης», από την κυβερνητική εξουσία, δυνάμεων από όλο το πολιτικό φάσμα. Μια περιπέτεια που ξεκίνησε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας και καθορίστηκε από την πιο μακρά περίοδο δημοκρατικής σταθερότητας της χώρας. Ταυτόχρονα, ήταν μια περιπέτεια στη διάρκεια της οποίας η Ελλάδα γνώρισε τις φωτεινές μέρες της ένταξής της στην  Ενωμένη Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα, τις ανέμελες μέρες της δανεικής ευμάρειας αλλά και τις δύσκολες μέρες μιας σκληρής οικονομικής κρίσης που σφραγίστηκε από την απομυθοποίηση της Αριστεράς.

Είχε προηγηθεί η περίοδος της ηρωϊκής Εθνικής Αντίστασης, που σημαδεύτηκε στη συνέχεια από τον διχασμό και τις τραγικές του συνέπειες. Μια περίοδος που έκλεισε τυπικά με την πτώση της χούντας και ουσιαστικά με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η «εθνική συμφιλίωση» σήμανε την επίσημη  και πανηγυρική επιστροφή των ηττημένων του εμφυλίου στην πολιτική ζωή της χώρας και αποτέλεσε τη βάση της μεταπολιτευτικής δημοκρατικής ομαλότητας. Το ιστορικό παράδοξο είναι ότι το «ηθικό πλεονέκτημα» που απέκτησε τότε η ηττημένη Αριστερά, το απώλεσε πρόσφατα ως νικήτρια κυβερνητική δύναμη εξουσίας.

Η ιστορική μνήμη αποτελεί πάντα πηγή πολλαπλών εμπειριών, θετικών κι αρνητικών, κριτικού αναστοχασμού και πολύτιμων συμπερασμάτων. Δεν μπορεί ωστόσο να καθορίζει διαχρονικά τις πολιτικές εξελίξεις ή να αποτελεί το ιστορικό άλλοθι για συμπεριφορές που κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στις συνθήκες και τις προκλήσεις της νέας εποχής. Η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με νέους, πρωτοφανείς κινδύνους και με το φάντασμα του λαϊκισμού να πλανιέται απειλητικό. Η Ευρώπη κάνει – επιτέλους – βήματα προς την ομοσπονδιοποίηση και η χώρα μας καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να ξεπεράσει σημερινά προβλήματα και χθεσινές ιδεοληψίες ώστε να αναδειχθεί σε μια σύγχρονη δύναμη στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.

Η νέα εποχή είναι μια μοναδική ευκαιρία να ξανασυστηθούμε. Ως χώρα, ως πολιτικές παρατάξεις, ως υπεύθυνοι πολίτες. Ως χώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα «έτοιμα» της «παγκόσμιας κοιτίδας της δημοκρατίας και του πολιτισμού» στερεύουν ενώ, αντίθετα, η ένδεια στη σύγχρονη εκπαίδευση γιγαντώνει. Η Ελλάδα οφείλει να ξανασυστηθεί στον κόσμο ως μια σύγχρονη χώρα της ψηφιακής εποχής, μια χώρα που ο δημόσιος τομέας δεν αποτελεί το γραφειοκρατικό ανάχωμα της προόδου αλλά μια κινητήρια δύναμη ικανή να συνεργαστεί και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του ιδιωτικού τομέα προκειμένου να υλοποιήσει τους κοινωνικούς και οικονομικούς του στόχους. Μια χώρα που μπορεί να διαχειριστεί με διαφάνεια και όραμα τους ευρωπαϊκούς πόρους, όχι για να κλείσει τρύπες αλλά για να ανοίξει προοπτικές ανάπτυξης.

Οι πολιτικές παρατάξεις δεν έχουν το περιθώριο να επαναπαύονται στις παλιές διαχωριστικές γραμμές που θόλωσαν πια. Ούτε και μπορούν να συνεχίζουν να επιστρέφουν στο παρελθόν αναζητώντας την εκ των υστέρων δικαίωση πολιτικών αποφάσεων που συνδιαμόρφωσαν τις συνθήκες της πτώχευσης.Διαιωνίζοντας αυτή την πρακτική κινδυνεύουν να μείνουν οριστικά στο περιθώριο της πολιτικής. Πολύ περισσότερο δεν δικαιούνται να υιοθετούν διχαστικές λογικές ως μέσο για την διατήρηση των κυβερνητικών τους προσδοκιών, καταφεύγοντας σε μαύρες εποχές. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ανανέωση, χρειάζεται συναινέσεις, σύγχρονες δημοκρατικές παρατάξεις που θα πολεμήσουν στην πράξη τον λαϊκισμό και θα ξανασυστηθούν στους πολίτες με το όραμά τους για το μέλλον.

Είναι καιρός να ξανασυστηθούμε. Να βγούμε από τα δεξιά, αριστερά, σοσιαλιστικά, ανανεωτικά, εκσυγχρονιστικά κλπ λαγούμια μας και να κοιτάξουμε θαρραλέα μπροστά. Πολιτικοί εγωισμοί, κομματικοί πατριωτισμοί και ξεπερασμένες ιδεοληψίες δεν χωράνε στη νέα σελίδα.

Δημοσίευση από “ΤΑ ΝΕΑ”