Καιρός για επίθεση ή καιρός για άμυνα; Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΚΑΤΣΟΥΛΗ

Διάβασα την εκτίμηση του συμπληρωματικού προϋπολογισμού για τις δαπάνες που προέκυψαν από τις απρόβλεπτες και αστάθμητες μεταβολές στην αγορά ενέργειας.Εξ ίσου απρόβλεπτες και αστάθμητες ήταν οι μεταβολές που οφείλονταν στην υγειονομική κρίση. Στην αρχή της πανδημίας η κυβέρνηση επιχείρησε να αντιμετωπίσει την νέα πραγματικότητα με μια σειρά Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου στις οποίες περιλαμβάνονταν πλείστες όσες ενέργειες κρίνονταν ως απαραίτητες για την αντιμετώπιση του ιού.

Διακηρυγμένος στόχος της επιχείρησης αντιμετώπισης της κρίσης ήταν η επιστροφή στην κανονικότητα. Η αναζητούμενη και επιδιωκόμενη, όμως, κανονικότητα δεν είναι παρά μια προβληματική κατάσταση η οποία, μάλιστα, όσον αφορά την καλή λειτουργία του κράτους, έχει λάβει  απειλητικές διαστάσεις. Οι υπηρεσίες μη έχοντας κάνει αλλαγές στο λειτουργικό σύστημά τους και στις δομές τους (π.χ. απλουστεύσεις διαδικασιών με μαζική κατάργηση διοικητικών βαρών, αντικατάσταση των οργανωτικών σιλό που εμποδίζουν την συνεννόηση και τον συντονισμό με οριζόντιες ομάδες έργου, άνοιγμα στην κοινωνία για αξιολόγηση υπαλλήλων και υπηρεσιών) καρκινοβατούν.

Οι πάγιες αδυναμίες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, η γραφειοκρατία και ο πελατειασμός, απογειώθηκαν παρά τις φιλότιμες προσπάθειες πολλών εργαζόμενων σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης.

Οι επιπτώσεις της δυσλειτουργίας της κρατικής μηχανής δεν θεματοποιούνται ως σημαντικές ούτε συνδέονται με τα «σκληρά» μεγέθη του προϋπολογισμού. Εδώ και χρόνια, όμως, άλλες χώρες στην Ευρωπη και τον αγγλοσαξωνικό κόσμο έχουν συνδέσει τις μακρο-οικονομικές με τις μικρο-οικονομικές προβλέψεις, αφού θεωρούν την λειτουργία της δημόσιας διοίκησης ως ενα πεδίο άμεσου οικονομικού ενδιαφέροντος. Το ίδιο ισχύει και για την τεχνολογία: Μπορεί να υπάρξει επιστροφή των κεφαλαίων που επενδύονται σ’ αυτήν, μόνον εάν οι δημόσιες υπηρεσίες βελτιώσουν την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητά τους.Οι κρίσεις αποτελούν το σταθερό υπόβαθρο επί του οποίου οι κυβερνήσεις και οι δημόσιες διοικήσεις πρέπει, εφεξής, να στηρίζουν τις προβλέψεις τους, τα μέσα και τους τρόπους αντιμετώπισής τους καθώς και τα μέσα αποφυγής της επαναληψής τους. Για να το πετύχουν, όμως, αυτό πρέπει να κάνουν μια σειρά μεταρρυθμίσεων και, μάλιστα, σε χρόνο εξαιρετικά πιεστικό.

Οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να εδραιώσουν την συνεργασία τους με τα ακαδημαϊκά ιδρύματα (προκειμένου να μπορούν να αντλούν αξιόπιστη πληροφορία για την στοιχειοθέτηση των δημόσιων πολιτικών) και τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας (που θα επενδύσει προκειμένου οι ιδέες και προτάσεις να μετασχηματιστούν σε έργα). Αν αυτό έχει επιχειρηθεί στο παρελθόν μέσα από κονοτικά προγράμματα και πρωτοβουλίες, σήμερα είναι ακόμη περισσότερο αναγκαίο και πρέπει να επεκταθεί σε κάθε έργο, συγχρηματοδοτούμενο ή μη, σε κάθε Περιφέρεια, Νομό και Δήμο.

Η θωράκιση των πόλεών μας όχι μόνον με την συντήρηση και αναβάθμιση των κρίσιμων υποδομών μας αλλά και η διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής από ψευδείς ειδήσεις και χειραγωγούμενα ΜΜΕ, αποτελούν, επίσης, κεφαλαιώδους σημασίας στόχους.

Η εκπαίδευση και η συνεχιζόμενη κατάρτιση στην οποία σπαταλώνται πολύτιμοι πόροι πρέπει να συνδεθεί με συγκεκριμένα έργα διαχείρισης και αντιμετώπισης κρίσεων, αφού εμπλουτιστούν με τα δεδομένα των ιδιαιτεροτήτων κάθε περιοχής. Ακόμη και το «ιερό δισκοπότηρο» της αξιοκρατίας μπορεί να ανευρεθεί, αφού, πλέον, αυτή μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός επαναπατρισμού επιστημόνων και τεχνικών που διαπρέπουν στην αλλοδαπή και δεν έλκονται από την ιδέα της επιστροφής στην μητέρα πατρίδα λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς και αναξιοκρατίας.Σήμερα κρινομαστε όλοι ως προς τον βαθμό επάρκειας της θωράκισης της χώρας και της κοινωνίας μας από τους ποικίλους κινδύνους και εχθρούς. Μια μικρή χώρα δεν αρκεί να προσδένεται σφιχτά στο σωστό άρμα των μεγάλων αλλά πρέπει να φροντίζει για τα του οίκου της, ιδίως δε για εκείνα που θα τον κάνουν περισσότερο ελκτικό και αξιοπρόσκετο, με ιδιαίτερη θέρμη. Εάν αυτό επιτευχθεί τότε η χώρα μεταπηδάει από την κατηγορία των μικρών στις μεγάλες.

Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει να πάψουν να υπάρχουν οι διπλές ατζέντες και οι προσχηματικοί λόγοι. Μπορεί για τους πελατοκράτες και τους ζηλωτές της (όποιας) εξουσίας οι σημερινοί καιροί να μην είναι καιροί για αλλαγές. Αυτές γίνονται, λένε, στην αρχή της θητείας μιας κυβέρνησης. Επομένως, είναι καιροί για άμυνα, όχι για επίθεση.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο καιρός των μεταρρυθμίσεων είναι, πάντα, πρόσφορος για όσους αγωνίζονται για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο. Συγκατελέγοντας και τον εαυτό μου σ’ αυτούς, θεωρώ ότι αποτελούμε μια κρίσιμη μάζα που μπορούμε να κρατήσουμε ζωντανή την μεταρρυθμιστική ατζέντα.

Αξίζει, λοιπόν, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε.

Δημοσίευση από “thecaller.gr”